Het is nog geen maand geleden dat Ubisoft ons het tweede deel van het Assassin’s Creed Chronicles-drieluik in de schoot wierp, maar toch is het weer zover. Met Assassin’s Creed Chronicles: Russia treden we wederom in de voetstappen van een nieuwe assassin, een koelbloedige killer die de taak op zich gelegd krijgt om het drieluik tot een waardig einde te brengen. Nu heeft Nikolai Orelov het koelste bloed van heel de Broederschap, gezien deze veteraan in het vak werkt in sub zero temperatures, maar toch blijkt na het spelen van Assassin’s Creed Chronicles: Russia dat ook dit mee lijkt te vallen.

De naam Nikolai Orelov zal voor sommigen overigens niet geheel onbekend zijn, vooral voor de trouwe fans die de stripboeken van Assassin’s Creed: The Fall en Assassin’s Creed: The Chain gelezen hebben. We hebben het hier, voor eenieder die ze niet gelezen heeft, over een oude besnorde sluipschutter in de Orde die op het punt staat om zijn polsmes en geweer aan de wilgen te hangen en lekker met pensioen te gaan om daarna samen met zijn gezin de grote oversteek naar de VS te maken. Maar voor hij daar aan kan beginnen, rest hem nog een taak; namens de Orde het kistje van Ezio Auditore bemachtigen; het kistje waar heel Chronicles zo’n beetje om lijkt te draaien. Dat kistje is in bezit van de Romanovs, geen onbekende naam in de Russische geschiedenis. Maar je raadt het al: ook de Tempeliers hebben wederom hun zinnen op dat kistje gezet. Om Brad Pitt in Se7en maar even te quoten: “What’s in the box?”

Assassin's Creed Chronicles: Russia
Pixel Vault

Dat de Tempeliers over lijken willen gaan om dat kistje in hun knuisten te krijgen, blijkt maar weer. Geheel getrouw aan de geschiedenis wordt de hele familie Romanov gezellig om zeep geholpen, iets wat Nikolai niet zint. Een lid van de familie, Anastasia, lijkt de slachtpartij te hebben overleefd. Dat Orelov haar aantreft, samen met het kistje, vormt het begin van een donker avontuur waarin zelfs een ander bekend gezicht nog de kop op steekt. Orelov is namelijk niet alleen in zijn strijd, al vormt de bemoeienis van deze niet nader te noemen Assassin hier en daar een obstakel voor de oude pensioengerechtigde.

In grote lijnen vormt Assassin’s Creed Chronicles: Russia qua gameplay geen uitzondering wanneer we de gehele Chronicles-serie bekijken. Ook hier presenteert het Britse Climax een 2.5D sidescrolling platformer waarin alles draait om het verstoppen, geruisloos uitschakelen van guards en het voltooien van primaire en optionele doelen. In principe hoef ik daar dan ook niet veel meer over te vertellen, gezien dit in de vorige twee reviews ook al uitgelicht is. Ondanks de grote gelijkenissen vormt Assassin’s Creed Chronicles: Russia toch een game met een eigen gezicht en sfeer. Waar je bijvoorbeeld met Arbaaz Mir in India nog ronddartelde in een kleurrijke wereld is de sfeer in Rusland een stuk grauwer en grimmiger. De enige kleur die we bekennen in de straten van Rusland is rood, communistisch rood. Bloedrood. Voor de rest is de wereld gehuld in iedere tint grijs.

Ook op muzikaal gebied is Rusland ondergedompeld in een stemming van mineur, gezien de gekozen muziek in de game je een zwaar gevoel van onderdrukking geeft. Logisch, aangezien de game zich afspeelt in een zwaar verdeeld Rusland in 1918, een jaar waarin de strijd tussen de Bolsjewieken en Mensjewieken fel woedde. Het feit dat jij gedurende deze burgeroorlog een “dochter van de onlangs geliquideerde Tsaar” probeert weg te smokkelen, maakt het sentiment er niet beter op. Wat dat betreft heeft de ontwikkelaar wederom de juiste keuzes gemaakt om deze sfeer doeltreffend over te laten komen op de speler.

Ook qua wapentuig hanteert Nikolai van alles, behalve het iconische polsmes (wat hij duidelijk wel heeft wanneer je de cutscenes bekijkt). In plaats daarvan schiet Nikolai er liever op los met zijn sluipschuttersgeweer en speertouw. Dat laatste wapen is zelfs door Nikola Tesla aangepast om er op afstand zekeringkasten mee op te blazen en nietsvermoedende wachters een opflikker te verkopen, mits ze voor een stopcontact staan. Overigens zul je als Nikolai meerdere malen een schuttersputje moeten opzoeken om zo van een afstandje een veld vol wachters een voor een een kogel door hun pannetje te jagen, waardoor Nikolai steeds meer een schutter wordt en steeds minder een Assassin. Het enige wat je er af en toe van herinnert is een Leap of Faith, die ik helaas slechts twee keer ben tegengekomen.

Helaas heeft Climax met dit derde (en laatste) deel naar mijn mening wel wat meer vervelende steken laten vallen, zowel gameplaytechnisch als verhaaltechnisch. Wie de eerdere delen gespeeld heeft, weet intussen dat Assassin’s Creed Chronicles diverse timetrials kent, waarbij vermeld dient te worden dat deze een aardig hoog ‘trial and error”-gehalte kennen. Ook in Russia is dit niet anders. Nu kan het aan mij liggen, maar het lijkt alsof in dit laatste deel de gunfactor van het slagen bijzonder laag is ingesteld door Climax. In iedere timetrial die je tegenkomt in Russia is de foutmarge zo dramatisch laag dat het verschil tussen slagen of falen letterlijk milliseconde-werk is. Spring je een fractie te vroeg, dan is de kans groot dat je een gap niet overbrugt. Spring je een fractie te laat, dan kieper je er regelrecht in. Mocht je na al die gaps overbruggen toch de eindstreep zien, dan ligt het er nog aan of je de hele rit foutloos hebt gesprint. Zo niet, dan zie je waarschijnlijk je ritje vlak voor je neus vertrekken zonder je. Het werkt pijnlijk frustrerend, geloof me. Het voegt wel lekker veel tijd toe aan de hoeveelheid gameplay, maar of dat het je waard is blijft aan jou. In mijn geval zeg ik nee…

Helemaal vlekkeloos draait de game overigens ook niet, wat vreemd is voor een game waarvan tot twee keer toe de engine al is gebruikt voor deze serie. Ik moet natuurlijk vermelden dat ik de game al ruim voor release op mijn Xbox One heb mogen spelen, maar toch bevreemdt het me dat ik tegen enkele futiele issues aanloop. Zo ervoer ik zo nu en dan een hinderlijke ruis in de donkere gedeeltes van de game; een ruis die per sequentie verschilde. Tijdens cutscenes was er niks aan de hand, maar zodra deze afgelopen was dook er static op alsof er iemand met het ISO-gehalte van de camera had zitten klooien. Nu maakt dat een game uiteraard niet onspeelbaar, maar het stoort je soms wel mateloos.

Wat daarentegen iets vervelender was, waren de levels die nog aan het inladen waren nadat het laadscherm van je scherm verdween, en het feit dat je personage gedurende dit inladen onbestuurbaar is. Het is misschien een seconde, hooguit twee, maar het maakt een wereld van verschil wanneer je je op een checkpoint van een eerder genoemde timetrial begeeft. Gezien iedere milliseconde telt, is het wel zo handig dat je al in de startblokken staat zodat je na je laadscherm als een speer weg kan spurten, maar de onbestuurbaarheid van je personage houdt dit dus tegen op zulke momenten. Je zult je knoppen dan ook pas in moeten drukken wanneer het level compleet geladen is, anders blijf je staan als een zoutzak.

Ook verhaaltechnisch valt er wel wat aan te merken op Assassin’s Creed Chronicles: Russia, tot mijn grote spijt. Wetende dat dit deel het slotstuk hoort te vormen in deze serie verwacht je dat er naar een ontknoping wordt gewerkt, een climax (see what I did there?). Het kistje van Ezio Auditore vormde in het epos van zowel Shao Jun en Arbaaz Mir een sleutelrol; iets wat wederom lijkt te gebeuren in dit deel. Het is daarom zeer jammerlijk dat vooral naar mate het einde van de game in zicht komt dit artefact juist een beetje uit het beeld begint te verdwijnen en de focus ineens wordt gelegd op Anastasia.

Om niet te willen spoilen ga ik niet verder in op de details hiervan, maar een waardig slot biedt Assassin’s Creed Chronicles: Russia absoluut niet. Zelfs een dikke cliffhanger blijft uit, iets wat ik niet gewend ben van Assassin’s Creed. Voorheen liet een AC-game me nog wel eens wat research doen en de feiten omtrent de setting erbij zoeken, maar Russia laat me alleen achter met een naam. En zelfs die naam liet me niet eens Googlen, gezien iedereen die geschiedenis heeft gehad op de middelbare school wel weet wiens gezicht er achter die naam schuilt, inclusief het verhaal erachter. Ik vind het een gemiste kans van Ubisoft, gezien het verhaal potentie had om behoorlijk intrigerend te zijn. In plaats daarvan lijkt het er meer op dat de inspiratie op het laatst op was en er maar besloten is om als laatste strohalm een grote naam uit de geschiedenis te roepen.