Assassin’s Creed is inmiddels uitgegroeid tot een serie met enorm veel fans en volgers die allen zo hun eigen visie hebben over toekomstige settings in de franchise. Na het teleurstellende hoofdstuk van de Franse Revolutie is men bij Ubisoft alweer volop bezig met het realiseren van een Brits onderonsje. Maar Ubisoft had voor de assassins nog wat tegoed, een stukje DLC genaamd Assassin’s Creed Chronicles wat zich zou gaan afspelen in een land waar veel hardcore fans van de franchise wel oren naar hadden. Het land van de glimlach: China. Of deze DLC, die inmiddels deel uit is gaan maken van een trilogie, ook een glimlach op mijn gezicht wist te toveren, lees je hier.

Assassin’s Creed Chronicles: China wijkt om te beginnen in behoorlijk wat opzichten af van de andere Assassin’s Creed-games, waarvan één opzicht een overduidelijke is. De game is namelijk geen open wereld actie-adventuregame maar een 2.5D sidescrolling puzzelgame, bedekt met een Assassin’s Creed-sausje. De game laat ons spelen met een vrouwelijke assassin genaamd Shao Jun, het laatste overgebleven lid van haar orde. Shao Jun is geen vreemde eend in de bijt voor de echte fans, ze maakte namelijk al eerder haar opwachting in de short film Assassin’s Creed Embers, een kort filmpje dat je eigenlijk eens zou moeten kijken voor je met deze game begint. Noodzakelijk is het niet, maar een hoop van het plot rust behoorlijk op de gebeurtenissen die plaatsvinden in dit filmpje. Om een lang verhaal kort te maken: Shao Jun vluchtte ooit uit China omdat het gruwelijk hommeles werd, belandde in Italië waar ze de inmiddels gepensioneerde Ezio leerde kennen, kreeg wat lessen van hem, kreeg uiteindelijk een geheimzinnig doosje van hem en Shao Jun keerde na twee jaar terug naar China om eens even wat recht te zetten.

En daar beginnen we dus met de game. Shao heeft zich bewust gevangen laten nemen door een clan genaamd de Tigers, oftewel de Chinese Templars. Wat is jouw doel? Al deze Tigers van jetje geven! Dat doe je alleen op een geheel andere manier dan je gewend bent. Je moet je namelijk door een speelveld van vijanden manoeuvreren om bij een hoge pief uit te komen (tot zo ver niets nieuws), maar stealth is nadrukkelijker aanwezig dan in de ‘echte’ Assassin’s Creed-games. Je gezondheidsbalkje is namelijk niet echt heel lang. Vooral in het beginstadium van de game is een rake klap al voldoende om te desynchroniseren. Ook word je bij ieder checkpoint beoordeeld op je speelstijl. Ben je ongezien door het level gevlogen, dan krijg je een Shadow Gold-ranking. Ben je wat minder subtiel geweest en heb je werkelijk alle alarmbellen af laten gaan, dan zul je met brons genoegen moeten nemen.

Daardoor is Assassin’s Creed Chronicles: China meer een puzzelgame dan een actiegame geworden. Het uitvogelen hoe je het level doorloopt, heeft een hogere prioriteit dan het daadwerkelijke assassinaten. Door middel van je Eagle Vision kun je zien welke trajecten wachters lopen, zodat je kunt plannen hoe je ongezien voorbij ze komt. Ook dit is in de beginfase van de game nog vrij vergeeflijk. Vrijwel iedere wachter loopt netjes voorbij een verstopplek in het level, waar jij je als een sierlijke hinde heen kunt begeven. Om het je nog iets makkelijker te maken kun je zelfs zien wat het zichtveld van de wachter is. Wanneer dit zichtveld wit is, is er geen vuiltje aan de lucht. Wordt het geel, dan ben je opgemerkt. Wordt deze rood, dan wordt het matten. Gelukkig heb je altijd nog de training van ome Ezio vers in het geheugen om je daarbij te helpen.

Het vechten in de game is ook niet bijzonder moeilijk. De aanvallen zijn beperkt tot een lichte en een zware aanval. Daarnaast kun je ook aanvallen blocken en projectielen ontwijken. Gaandeweg zul je korte tutorials krijgen waarin Ezio je nog eens uitlegt hoe je dat moet klaarspelen. Vechten doe je uiteraard niet met je blote vuisten, dat is niet echt des assassins. Nee… Shao vindt hier en daar wat wapens om haar een eerlijke kans te geven. Zo zul je er lekker op los kunnen gooien met werpmessen, maar ook een sjiek zwaard en je karakteristieke hidden blade mogen niet ontbreken, al zit deze wel in je schoen in plaats van aan je arm. Om je vijanden gezellig over de rand te trekken heeft Shao ook nog een ropedart die zo nu en dan voor een lekker bloederige finisher zorgt.

Maar zoals eerder al is gezegd, beter is het om deze wapens zo veel mogelijk achterwege te laten. Het afleiden van wachters is een betere optie. Ook daar krijg je de nodige tools voor, zoals firecrackers (rotjes) en een herriemaker. Ook de omgeving biedt je zo nu en dan kansen om een wachter naar een specifieke plek te lokken. Zo zullen honden beginnen te blaffen als je ze passeert en beginnen gekooide vogels te fluiten als je ze laat schrikken. Uiteraard komt iedere Chinees even kijken wat er aan de hand is, waar jij gretig gebruik van kunt maken. Dit klinkt allemaal als kattenpis, maar de uitdaging om ongezien het level te doorkruisen, zal je met enkele regelmaat even flink laten nadenken. Vooral wanneer je met meerdere wachters, of wachters met een groter zichtbereik, te maken krijgt, zul een flinke dosis skill of geluk nodig hebben.

Een andere grote verandering is de visuele stijl waarin de game is ondergedompeld. Buiten het 2.5D perspectief heeft de game een Chinese watercolor-prent. Dit geeft de game meteen een specifieke vibe mee, iets waarvan ik persoonlijk hoop dat de volgende twee delen in de Chronicles-serie dit net zo stijlvol weten aan te pakken. Deze stijl komt overigens nog het mooiste tot uiting in de cutscenes van de game, die werkelijkwaar subliem zijn gecreëerd. Nu is dat wel iets waar we Ubisoft wel vaker een pluimpje voor hebben gegeven. Het enige wat ik een saillant detail vond, was de engine waar de game op ontwikkeld is. De game draait namelijk op de Unreal-engine in plaats van een van Ubisoft’s eigen engines. De UbiArt-engine had zeker volstaan voor deze game, maar dat is allemaal muggenzifterij uiteraard. De game is namelijk prima uit de verf gekomen.

Nu rijst (no pun intended) de vraag: Is Assassin’s Creed Chronicles: China de moeite waard? Daar kan ik volmondig ja op zeggen. Het is dan weliswaar niet een ‘echte’ Assassin’s Creed-game maar het is een welkome versnapering zo tussen de grote games door. Je hoeft niet bepaald een enorme fan te zijn om veel plezier aan de game te beleven. Ook voor de liefhebbers van het genre puzzelplatformer is dit een aangename game. Wel blijf ik erbij dat een beetje achtergrondkennis meegenomen is, zodat je bepaalde scenes in de game beter begrijpt. Qua moelijkheid is de game ook wat vergevender dan zijn grote broers, waardoor de game niet zo’n hoge instapdrempel kent. De game duurt overigens niet absurd lang, wat natuurlijk te verwachten is van een game die maar €10,- kost. Tenzij je natuurlijk de game voor de volle 100% wil voltooien, dan ben je wel even bezig. Ik kan in ieder geval niet wachten om af te reizen naar India, waar het volgende deel zich zal afspelen.