Assassin’s Creed

Assassin’s Creed is een serie van internationale faam. Het zou best eens een van de bekendste series van games aller tijden genoemd kunnen worden. Het is dan ook niet raar dat de serie van Ubisoft al tien jaar lang bijna jaarlijks met nieuwe titels komt. Ernö duikt terug naar het begin van de serie, naar het allereerste deel van Assassin’s Creed. Hoever is de serie inmiddels gekomen?

Ik weet nog goed hoe compleet gefascineerd ik was toen ik voor het eerst de allereerste Assassin’s Creed-game opstartte. De graphics, de vrijheid, het verhaal! Steden vol met mensen en alles leek te leven! Dit nogal idealistische beeld dat ik had van de eerste Assassin’s Creed-titel, maakte wel dat ik bang was voor deze reis naar het verleden. Ik wilde dit ideaalbeeld van de game namelijk liever niet kwijt. Deze angst is helaas deels werkelijkheid geworden…

Altaïr

In Assassin’s Creed speel je als Altaïr Ibn-La’Ahad, een sluipmoordenaar uit het middeleeuwse Syrië. Hij is onderdeel van een broederschap van Assassins, die als taak hebben de vrijheid van het volk te waarborgen. Hun tegenpolen zijn de tempeliers, die graag hun idee van orde en structuur willen opleggen aan het volk. Het verhaal begint met een missie om een schat te vinden onder Masyaf, de burcht van het broederschap, voordat de leider van de tempeliers dat doet. Terwijl Altaïr en twee medesluipmoordenaars zich hieraan wagen, breekt Altaïr de drie basisregels van hun titulaire credo. Hierdoor brengt hij de gehele broederschap in gevaar en raakt hij zijn rang kwijt. Hij moet zijn rang terugverdienen door doelwitten om te leggen.

Desmond

Ik beweerde dus net dat je als Altaïr speelt, maar dat is niet helemaal correct. Eigenlijk speel je als Desmond Miles, een 21e-eeuwse barman die het moderne broederschap van assassijnen is ontvlucht. Hij is gekidnapt door Abstergo, een bedrijf dat als front dient voor de moderne tempeliers. Ze hebben een apparaat ontwikkeld, waarmee Desmond de herinneringen van zijn voorouder kan betreden. Deze voorouder is dus Altaïr. Abstergo wil de locatie van een oud artefact achterhalen, dat Altaïr verstopt zou hebben en daarvoor hebben ze Desmond dus nodig.

Het verhaal en diens premissen zijn onderdelen van Assassin’s Creed die enorm leuk zijn. Ze doen hun best om eer te doen aan de daadwerkelijke geschiedenis, waardoor je bijna kunt geloven dat de assassins en de tempeliers echt bestaan. Ook het idee van ‘genetische herinneringen’, op basis waarvan de Animus werkt, wordt geloofwaardig gepresenteerd. Al met al is dit een dik pluspunt.

Matige mechanieken

Je speelt het gros van de game door van stad naar stad te reizen, informatie te verzamelen over je doelwit en dat vervolgens om te leggen. Terwijl je dit doet, is het de bedoeling dat je redelijk onopgemerkt blijft. Je kunt je onopvallend gedragen, je voordoen als een monnik door je in een groep monniken te mengen en je verstoppen in hooibalen en prieeltjes. Ook kun je de stad aan je voeten leggen door gebouwen te beklimmen en van dak naar dak te springen. De mechanieken van dit klimmen zijn het eerste probleem. Ze doen slechts af en toe wat je wil en het komt te vaak voor dat je je dood tegemoet stort, terwijl je alleen maar een balkonnetje op wilde klimmen. Het icoontje dat laat zien of je wel of niet gezien wordt, is vrij helder. Toch word je soms gezien terwijl je dat absoluut niet verwacht, omdat het blikveld van de wachters lijkt willekeurig te fluctueren. Deze lijst gaat verder, maar kortom: Assassin’s Creed had een hoop goede ideeën, maar de uitvoering schoot tekort.

Repetitieve reconnaissance

De gameplay van Assassin’s Creed is dus simpel: verzamel voldoende informatie om je doelwit te vinden en om te leggen. Helaas bestaat vrijwel de hele game uit verschillende varianten op dit thema. Deze varianten zijn helaas niet dusdanig verschillend dat het ook echt leuk blijft. Na een keer of vier wordt het spel enorm eentonig. Het is duidelijk voor wat voor systeem Ubisoft wilde gaan, maar het kwam helaas niet helemaal tot zijn recht. Als we een stiekeme blik vooruit werpen naar nieuwere titels, dan valt op dat de games meer gericht zullen zijn op het verhaal en minder op de gesegmenteerde missie-gameplay. Het team bij Ubisoft zal vast door hebben gehad dat dát een systeem is dat niet echt lijkt te werken.

Grijs en grauw

De omgevingen hadden nog een kans om de nodige variatie te leveren, maar ook dat schiet tekort. De steden bestaan allemaal uit vergelijkbare huizen, die eruit zien alsof je ze door steeds een andere grauwe kleur lens bekijkt. Het beeld dat ik heb bij Arabische steden, vol met kleur en leven, was vrijwel nergens te bekennen. De grootte van de wereld en steden is indrukwekkend voor een spel uit 2007, maar het gaat duidelijk ten koste van een bepaalde look.

Al met al lijkt het verhaal van Assassin’s Creed simpel: men had een concept voor een hele leuke game. Het eerste deel daarvan liet potentie zien, maar miste de bal toch op een aantal punten. De latere delen van de serie konden van de fouten van de eerste game  leren en hebben de serie gemaakt tot het fenomeen dat het heden ten dage is. Hoewel de eerste Assassin’s Creed helaas niet zo leuk was als ik me herinner, blijft mijn nostalgie gelukkig wel intact.