Ancestors Legacy

Zo nu en dan komt er vanuit onverwachte hoek een game tevoorschijn die je verwachtingen overtreft, maar je weet dat die game nooit écht succesvol gaat worden. Zo is soms het chagrijn van de indie-wereld. Ancestors Legacy is één van die games.

Real-time strategy (RTS) als een genre is dood. Zo luidt het tenminste op menig gamingfora. Hoewel dit natuurlijk niet het geval is, slaat deze leus op het feit dat het genre lang niet meer zo populair is als het ooit was. Franchises zoals StarCraft en Command and Conquer worden steeds minder gemaakt en steeds minder gespeeld. Hoewel we vandaag niet ingaan op redenen waardoor dit eventueel kan komen, kijken we naar een game die zich volledig inleeft in het ooit zo populaire genre. We kijken naar Ancenstors Legacy.

Komt een Viking Northumbria binnenvallen

Ancestors Legacy is niet geheel onverwacht een RTS-game gemaakt door Destructive Creations. De ontwikkelaar was drie jaar geleden nog veel in het nieuws door controverse rond zijn vorige game: Hatred. In die game speelde je als een zwart geklede terrorist wiens doel het was om zoveel mogelijk (menselijke) schade aan te brengen. Niet volledig verrassend dus dat die game niet goed ontvangen werd. Met Ancestors Legacy laat de ontwikkelaar echter blijken dat hij die duistere dagen ver achter zich heeft gelaten. Deze game is namelijk een RTS-game van historische aard.

De game speelt zich af in de vroege middeleeuwen (800 na Christus), in de tijd dat de Noormannen nog een grote factor waren in de westerse wereld. Dat er in die tijd veel onrust heerste en conflicten gaande waren is bekend, maar dit kwam niet alleen door de Vikingen. Het is waar dat de Vikingen rond die tijd Northumbria (toenmalig Brittannië) binnenvielen, maar de Britten zaten zelf ook te azen op de Franse Germanen. Deze Germanen waren in diezelfde tijd ook minder vriendelijke spelletjes aan het spelen met de Slavische volkeren, die op hun tijd ook bezoek kregen van de plunderende Vikingen. Kortom: niemand was vriendjes met elkaar en er waren heel veel conflicten. In de game kun je dan ook spelen als een van deze vier facties. Dit kan zijn in de singleplayer of in de multiplayer. Voor nu begin ik even bij de singleplayer.

Elke factie heeft twee singleplayercampaigns die je kunt spelen (in totaal dus acht). In iedere campaign volg je het verhaal van een leider van die factie. Dit kan een heldhaftige Jarl zijn voor de Vikingen of een nobelman voor de Britten. In deze verhalen komen de hoofdpersonages in bepaalde conflicten die je moet oplossen. Soms is dit door het opbouwen van een groot leger om zo je tegenstander te overrompelen, maar andere keren bestaat dit uit het verbranden van de vijandelijke graansilo’s. Welke narratieve smaak het heeft, ligt maar net aan de factie waarmee je speelt, maar uiteindelijk zijn het gewoon conflictscenario’s die je uitwerkt.

Ouderwets base-building

Het uitwerken van die conflicten doe je in principe volgens het inmiddels klassieke systeem. Je breidt je basis uit door bepaalde gebouwen te bouwen die je vervolgens de mogelijkheid geven om bepaalde units te maken of andere gebouwen neer te zetten. Het bouwen van deze percelen is echter niet gratis. Om dit te mogen doen heb je geld, hout, voedsel en metaal nodig. Om deze te krijgen moet je externe dorpen in je macht hebben, waar dorpelingen voor deze productie zorgen.

Om die dorpen in te kunnen nemen heb je manschappen nodig om een eventuele bezetter te verwerpen of om je greep te houden op je nieuwe vergaarde grondstoffen. Echter heb je eerst bepaalde gebouwen nodig om deze manschappen te bouwen. Al snel heb je door dat de game een interessante gameplay loop heeft, waarbij je de juiste grondstoffen nodig hebt, om zo uit te breiden, om zo manschappen te maken, om zo de juiste grondstoffen te kunnen verzamelen voor de volgende reeks uitbreidingen. Dit is niet nieuw aan het RTS-genre, maar het blijft leuk om een game in handen te hebben die je forceert om verder te denken dan alleen de huidige stand van zaken.

Wat wel jammer is, is dat het base-building wat niet zo vrij is als in franchises zoals StarCraft en Command and Conquer en meer gemeen heeft met een game zoals Halo Wars, waar je niet zelf kunt kiezen waar je je gebouwen zet. De game heeft al vooraf bepaald waar welke gebouwen komen te staan en hier is niet van af te wijken. Dit geldt ook voor wachttorens, die praktisch gezien fungeren als je laatste verdedigingslinie. Mocht je je willen verdedigen vanuit één bepaalde richting, dan kan het zijn dat je hier eerst twee andere wachttorens voor moet maken die aan de verkeerde kant van je basis staan. In een genre waar in-game economie en efficiëntie centraal staan, is dit een behoorlijk onhandige zet.

Dit zijn helaas niet de enige tekortkomingen die je normaal in RTS-games niet ervaart. Zo zijn er slechts een handjevol units die je kunt maken. Dit zijn generieke boogschutters, cavalerie, speersoldaten, soldaten met bijlen en soldaten met zwaarden en schilden. Dat generieke ligt er erg dik bovenop. Hoewel de facties gebaseerd zijn op totaal verschillende culturen, zien de manschappen van al deze culturen er nagenoeg hetzelfde uit. Daarnaast is het ook niet duidelijk wat de specifieke statistieken van de diverse eenheden zijn. Hoeveel schade ze precies doen en hoeveel schade ze kunnen absorberen is niet bekend, terwijl dit in een degelijke RTS-game toch erg belangrijk is.

Casual RTS

De facetten die de game mist om een echte competitieve RTS-game te worden, worden voor een deel goed gemaakt door hoe de game er uit ziet. De verschillende maps zijn mooi om naar te kijken, met verschillende bomen, ongerepte natuur, dorpjes en rivieren. Daarnaast heeft de game ook een cinematische modus, waar je naar kunt schakelen tijdens de gevechten. In deze modus verlies je tijdelijk alle UI en kun je feitelijk niks meer doen, maar je krijgt wel een mooi overzicht van het gevecht dat dan gaande is. Hier zie je dat de animaties van de gevechten goed in elkaar zitten, met realistische bewegingen en acties. Iets waar de Total War-franchise nog het een en ander van kan leren.

Schakelen naar deze modus is het dan ook waard om te doen tijdens de verschillende gevechten, want er is niet veel anders om te doen. Waar de grotere competitieve RTS-games een dynamiek hebben van macro- en micromanagement, is van micromanagement in Ancestors Legacy weinig sprake. Wanneer twee units met elkaar in gevecht zijn, kun je deze unit niet meer de order geven om te verplaatsen. De enige optie die je hebt is terugtrekken, maar hierdoor verlies je voor een langere periode de controle over deze unit, terwijl ze richting je basis vluchten. Dit is handig wanneer je aan het verliezen bent, maar niet als je een hit-and-run-tactiek wilt toepassen.

Het is dus redelijk om te stellen dat de game niet geschikt is als competitieve RTS-game, maar dat betekent niet dat de game niet vermakelijk is. De campaign alleen al biedt je meer dan zestien uur aan content en daarnaast kun je ook offline in skirmishes tegen variabele AI spelen. Mocht je toch die competitiviteit opzoeken, dan is hier ook ruimte voor. Ik vermoed alleen dat je hier niet echt mee uit de voeten kunt, want tot dusver ben ik nog geen enkele andere speler in de online lobby’s tegengekomen.