Is dit dan de Alien-game die de franchise waardig is? Een productie die niet afgeraffeld is en waar de hardcore fans met volle teugen van kunnen genieten? Het antwoord op deze vragen is volmondig: ja. Creative Assembly heeft met Alien: Isolation een monster van een game afgeleverd die voor het grootste deel een genot is om te spelen. Perfect is het niet, want er zijn enkele spelelementen die de lugubere pret ietwat bederven. Maar er zijn meer dan genoeg redenen om deze beslissingen van de ontwikkelaar voor lief te nemen. Zeker als je een Alien-fanaat bent.

In Alien: Isolation stap je in de schoenen van Amanda Ripley, een ingenieur voor de Weyland-Yutani corporatie en dochter van bad-ass heldin Ellen Ripley, bekend uit de Alien-films. Vijftien jaar na de gebeurtenissen van de eerste film wordt Amanda naar het ruimtestation Sevastopol gestuurd om de vluchtrecorder van de Nostromo op te halen. De Nostromo kennen we natuurlijk als het verdwenen schip waar Ellen Ripley voor het eerst kennismaakte met de moordlustige Xenomorph. Wanneer Amanda met haar team echter aankomt op Sevastopol, treft ze een vervallen ruimtestation aan waar langzaamaan duidelijk wordt dat de Xenomorph er op het moorden is geslagen.

Fans van de Alien-franchise zullen zich vanaf het begin af aan helemaal thuisvoelen op Sevastopol. Het station is namelijk volledig in de retro science fiction-stijl van het Alien-universum nagemaakt en bootst de sfeer van de films compleet na. Alle decorstukken, kostuums en props zijn zo getrouw mogelijk aan het bronmateriaal overgezet. Denk dus bijvoorbeeld aan de klinische omgevingen, slaapcabines, ruimtepakken, de bekende motion tracker, maar ook bijvoorbeeld de lompe CRT-monitoren met groene schermen. Al het soort klunzige apparaten met grote knoppen en schakelaars waarvan eind jaren zeventig werd gedacht dat ze in de verre toekomst nog steeds high tech zouden zijn, komen in Alien: Isolation ten tonele. Het klopt allemaal en ademt één en al Alien.

Alien Isolation 003

Creative Assembly heeft op deze manier een authentieke wereld geschapen die helemaal thuishoort in de franchise en een genot is om te verkennen. Je ziet gewoon dat de ontwikkelaar met een uitzonderlijk oog voor detail en extreem veel liefde heeft gewerkt aan de presentatie van Alien: Isolation. Het is smullen voor de diehard fans en overtuigt de speler ervan middenin een Alien-film te zitten. De grafische pracht van de game, samen met de sublieme soundtrack, dragen daar ook veel aan bij. Je wordt getrakteerd op haarscherpe textures, extreem gedetailleerde objecten en uitstekende belichting die het geheel af en toe fotorealistisch doet ogen. Over de presentatie van de game kunnen we dus alleen maar lovend zijn.

De keuze om van Alien: Isolation een survival horrorgame te maken, was de beste keuze die Creative Assembly had kunnen maken. Het is niet alleen iets waar de fans al jarenlang om smeekten, maar ook een logische keuze gezien het genre en de opzet van de films. Het merendeel van de game bestaat namelijk uit het verstoppertje spelen met de bloeddorstige Xenomorph, de weerzinwekkende, iconische creatie van wijlen kunstenaar H.R. Giger.

De Alien oogt, beweegt en gedraagt zich precies zoals in de films en dat maakt van hem een uiterst angstaanjagende monster waar je zover mogelijk van uit de buurt wilt blijven. Een directe confrontatie leidt in vrijwel alle gevallen tot een afschuwelijke dood en dus zul je in Alien: Isolation voornamelijk rennen, kruipen en schuilen voor het beest. Daarvoor biedt de game een hoop plekken waar je naartoe kunt vluchten zoals kasten, ventilatieschachten of tafels en bedden waar je onder kunt kruipen. Het geheel zorgt voor zenuwslopende kat-en-muisspelletjes die de spanning uit de films één op één nabootsen. Wanneer je je verstopt in een kast en de Alien er akelig dichtbij langsloopt, zul je met stijve kaken, trillende benen en een doodsgreep om je controller smeken om een goede afloop.

Naast het verstoppen heb je ook een hoop voorwerpen tot je beschikking waarmee je de Alien en andere vijanden kunt afleiden of wegjagen. Met het crafting systeem van de game flans je namelijk Molotov cocktails, flashbang granaten, noisemakers en meer projectielen in elkaar die jou in moeilijke situaties een handje kunnen helpen. Uiteraard komt de bekende motion tracker ook erg goed van pas om te achterhalen waar je vijanden zich bevinden, gezien de game geen minimap of iets dergelijks op je scherm tovert. Een erg tof detail: door het piepgeluid van het apparaat kun je ontdekt worden als vijanden te dicht in de buurt komen.

Je zult, naast de Alien, ook te maken krijgen met menselijke tegenstanders en doorgedraaide Androids die op het moorden zijn geslagen. Dit zijn de enige vijanden die je daadwerkelijk uit kunt schakelen met het drietal vuurwapens dat de game biedt: een revolver, shotgun en boltgun. Dat maakt hen een stuk minder gevaarlijk dan de Xenomorph, die niet dood kan, maar deze confrontaties zorgen wel voor de nodige afwisseling tussen het verschuilen van de Alien door.

Op de gameplay is weinig aan te merken. Alles werkt prima en zoals je verwacht dat het zou werken. De grootste struikelblokken van de game worden echter gevormd door de AI van de Alien en het gebrek aan autosaves. De game is namelijk extreem pittig. Begrijp me niet verkeerd: uitdaging in games kan ik alleen maar toejuichen, maar het moet niet tot eindeloze frustratie leiden. De Alien is namelijk behoorlijk slim en zijn gedrag is daarmee volledig onvoorspelbaar. Hoewel dat op papier klinkt als geweldig gamedesign, leidt dat in de praktijk vaker tot een hoop frustratie.

Je zult namelijk vaak doodgaan in Alien: Isolation. Heel erg vaak. De Xenomorph weet je soms op onverklaarbare wijze te vinden, waardoor lang schuilen geen zin heeft. Daar is op zich niks mis mee, ware het niet dat de game geen autosave-systeem heeft en je alleen handmatig op bepaalde plekken je voortgang kunt opslaan. Deze plekken zitten soms erg ver uit elkaar waardoor je, als je het loodje legt, soms wel een halfuur aan gameplay over mag doen. We snappen het: autosaves zouden een hoop spanning uit de confrontaties met de Xenomorph halen, maar het gebrek ervan maakt van de Xenomorph eerder een vervelend obstakel dan een angstaanjagende monster.

Gelukkig krijg je op een gegeven moment in de game een vlammenwerper. Een absolute redder in nood en een wapen dat verreweg je beste vriend wordt aangezien je de Xenomorph er makkelijk mee weg kunt jagen. Toch zal het nog wel voorkomen dat je in een erg lastige situatie terechtkomt waarin je eerder gaat gillen van frustratie dan van angst, omdat je voor de zoveelste keer een groot stuk van de game over mag doen nadat de Alien je weer eens iets te slim af was.

Dit zijn echter kleine zaken die de pret een beetje bederven, want in z’n geheel is Alien: Isolation een product van topkwaliteit en een game waar je als fan lang van zal genieten. De game biedt namelijk een campaign van meer dan zestien uur. Dit krijgt Creative Assembly weliswaar voor elkaar door de game op sommige momenten te rekken met onnodige backtracking, maar met zo’n duur ben je in ieder geval een tijdje zoet en heb je tenminste het idee waar voor je geld te krijgen.