Het is een frase die door veel mensen gebruikt wordt: “Vroegâh was alles beter”. Je kent het wel: de oom die vindt dat de Rolling Stones echt 10x beter zijn dan al die ‘meuk’ die vandaag de dag uitkomt of je vader die nog steeds elk item dat hij aanschaft omrekent naar de gulden prijs. Mensen houden ervan om te blijven hangen in het verleden en dat geldt ook voor veel gamers. Hedendaagse games krijgen van gamers van de oude stempel vaak het predicaat te makkelijk te zijn, of te scripted, of het draait alleen maar om de graphics. Terwijl de wat jongere gamer, laten we ze even de Call of Duty generatie noemen, vaak de voorkeur geeft aan deze punten, maar wat gebeurt er als deze twee voorkeuren bij elkaar komen?

Kortgeleden werd ik blij verrast door de nieuwe Wolfenstein game. Een game die bij de eerste aankondiging bij mij al snel in het hokje ‘Ow, weer een FPS’ belandde. Deze mening veranderde echter al snel toen ik erachter kwam dat de game werd ontwikkeld door Machinegames, een studio die voornamelijk bestaat uit ex-werknemers van Starbreeze, de studio achter onder meer de Riddick games en The Darkness. De interesse sloeg al snel om in enthousiasme na het zien van de eerste gameplay trailers. De ontwikkelaars hadden zich voorgenomen om een FPS te ontwikkelen die de oude gebruiken trouwt met de gameplay en het spelplezier van de hedendaagse shooters. Dit werd mij al snel duidelijk in één van de eerste shoot-outs in de game. Bewapend met twee machinegeweren stormde ik een kamer vol Nazi’s binnen.

Opinie_Wolfenstein_2

Na twee geleegde magazijnen, een hoop Duits geschreeuw en de nodige rondvliegende ledematen bevond ik mijzelf in een kamer die een nachtmerrie is voor elke stukadoor. Terwijl het stof van de kapot geschoten muren langzaam omhoog dwarrelde viel mijn oog echter al snel op de health bar. In plaats van zichzelf langzaam te vullen tot de 100% bleef de health bar stil staan op 40%. De gemene Nazi’s hadden 60% van mijn health eraf geschoten en nu moest ik ouderwets aan de bak om mijzelf op te gaan lappen met healthkits voor ik het volgende gevecht in kon duiken.

De laatste keer dat ik in een game in een dergelijke situatie was kan ik mijzelf eigenlijk niet meer herinneren. Sinds de vorige generatie consoles zijn games met de zogenaamde ‘regenerating health’ eerder regel dan uitzondering. Nota bene een WO-II shooter in de vorm van Call of Duty 2 zorgde ervoor dat het systeem echt doorbrak naar de massa. In plaats van de voorkeur voor realisme die de WO-II shooters tot dan toe kenmerkte gooide ontwikkelaar Infinity Ward dit proces overboord en kozen ze voor een health systeem waar de Terminator jaloers op zou zijn. Weg was de zoektocht naar de beruchte witte pakjes met het rode kruis erop, opeens hoefde je alleen nog maar achter een muurtje te duiken een paar seconden te wachten en vervolgens fris als een hoentje terug het gevecht in te duiken.

Deze aanpak werd al snel een terugkerend gebruik in shooters, maar ook andere genres bleven niet ongeschonden. Het leek alsof elke ontwikkelaar mee wou rijden op deze wagon. Zelfs games die voorheen tierde op het gebruik van realisme, zoals de Rainbow Six serie, gooide hun principes overboord om te kiezen voor dit nieuwe systeem waarbij de speelsnelheid vaak omhoog werd gekrikt en volgens velen de moeilijkheidsgraad drastisch omlaag werd gebracht. Zelf ben ik nooit een echte tegenstander geweest van het systeem, maar toch was ik blij verrast om het ouderwetste systeem met de health-pakketjes te zien terugkeren in Wolfenstein: The New Order. Deels vanwege de nostalgie, maar het zorgde er ook voor dat er een stuk rust en ontdekking werd terug gebracht in de gameplay. In plaats van als een briesende stier rond te rennen en mijn geweren te legen op de vijand zoals dat in de Call of Duty games vaak gebeurd kwam er in Wolfenstein weer een stukje tactiek terug. Snel een paar vijanden afmaken met je mes om vervolgens pas de aanval te openen en zo wat health te besparen, of zelfs bepaalde confrontaties vermijden. De shooter werd opeens weer een stukje intelligenter.

Een ander mooi voordeel aan de terugkomst van het healthsysteem was dat je nu weer ouderwets de omgeving uit moest kammen naar elk hoekje en gaatje om zo je gezondheid weer op te krikken. Dit zorgde er al snel voor dat je zag wat voor liefde de ontwikkelaars in de details hadden gestopt om je mee te trekken in de sfeer en de verhaallijn van een Nazi regime in de jaren ‘60. Propaganda posters, retro sci-fi techniek en zelfs de terugkeer van geheime kamers die zich alleen laten openen na het oplossen van een kleine puzzel. In plaats van een achtbaanrit waarbij je snel van het ene ‘Aaah’ moment naar andere ‘Oeeeh’ moment rent brengt Wolfenstein een hoop rust en tactiek terug die uiteindelijk zelfs leidt tot een langere speelduur.

We zijn nu aan het begin van een nieuwe generatie consoles en ik hoop dat ontwikkelaars vaker de durf hebben om oude elementen terug te brengen in de hedendaagse games. Ouderwets binnen één schot dood? Een beperkt aantal levens? Of slechts om de zoveel tijd saven? Zo lang deze gebruiken het spelplezier niet in de weg staan en goed worden geïntegreerd binnen de gameplay die wij gamertjes hedendaags gewend zijn hoor je mij niet klagen want immers… There ain’t no school like the old school.