De komst van Afro Samurai 2 was één van die momenten waar ik zo enorm naar uitkeek, dat ik bewust de game niet heb gespeeld op de gamescom. Het eerste deel wist me zo aangenaam te verrassen en te vermaken, dat ik toentertijd smachtte naar meer. En nu is de game er eindelijk. Het eerste hoofdstuk in ieder geval. De inner samurai in mij maakte zich weer op voor uren cel-shaded hak- en slachtwerk. De lol was spijtig genoeg van korte duur: Afro Samurai 2 wist slechts één ding te killen: mijn enthousiasme.

Want om maar gelijk met de botte bijl te hakken: deze game is zoals we noemen ‘broken by design’ en weet eigenhandig de goede naam die het origineel wist op te bouwen met precisie in stukken te hakken, iets waar ik in Afro Samurai 2: Revenge of Kuma niet aan toe ben gekomen. Het lijkt erop dat de ontwikkelaar van de game, Redacted Studios, het scenario van wraak op de Afro Samurai iets te serieus heeft genomen door de game in dusdanige status uit te brengen dat je jezelf mateloos gaat irriteren aan het feit dat je hiervoor hebt betaald. Of, want dat kan ook nog, je kan alleen maar heel erg hard lachen om het eindresultaat en jezelf afvragen of er überhaupt een team op bug testing is gezet. Ik gok dat het toch bij het eerste blijft.

Mocht het je na deze ongezouten rant nog willen weten waar Afro Samurai 2: Revenge of Kuma om draait, dan zal ik dat speciaal voor die selecte groep lezers alsnog proberen uit te leggen. In Afro Samurai 2 speel je namelijk niet meer met de bekende donker getinte zwaardmeester zelf, maar met zijn voormalige boezemvriend Jinno, beter bekend als Kuma. Die is vrijwel als enige overgebleven na een slachtpartij waar de Afro Samurai behoorlijk de hand in heeft gehad. Terwijl hij beseft dat iedereen van wie hij hield en zijn kleine zusje Otsuru in het bijzonder, hem ontnomen is door Afro zint hij slechts op één ding: wraak. Na een lange tijd herstellen van zijn bijna fatale verwondingen, met hulp van het wat kwaadaardige genie Daruman die hem voorziet van de nodige cybernetische aanpassingen, stippelt Kuma zijn pad uit om zijn gelijk te halen.

Het dient gezegd te worden dat het concept, hoe cliché ook, ruimte biedt voor een hele goede sequel op het inmiddels zes jaar oude Afro Samurai. De game die door Bandai Namco werd ontwikkeld voor de Xbox 360 en de PlayStation 3. Het is misschien ook daar waar de eerste fout in de game sloop. Het wisselen van een gerenommeerde AAA-ontwikkelaar naar het, voor mij dan, relatief onbekende Redacted Studios. Het enige wat werkelijk overeind is blijven staan is het grafische stijltje, de voor eenieder herkenbare cel-shaded wereld van Afro Samurai. Buiten dat is alles, maar dan ook echt alles, een bij elkaar geraapt hoopje. Van de laadschermen tot de user interface. De game maakt bijvoorbeeld tijdens het laden gebruik van liefst drie verschillende lettertypes, die alle drie schreeuwen om aandacht maar eigenlijk niks te melden hebben. Behalve wat er allemaal aan gaat komen in aankomende hoofdstukken, die je na een uur spelen al niet meer wil ervaren. De user interface laat ook behoorlijk te wensen over. Zo heb je geen overzicht over je health status, omdat een health bar nergens te bekennen is. De enige manier om te zien of je bijna op sterven ligt is een icoontje in je scherm plus een half afgehakte cyber-teddybeerkop op je hoofd, die miraculeus ook weer heel wordt al je eventjes wacht. Ook heb je geen optie ondertiteling aan te zetten en zijn de tutorials omslachtig en totaal onlogisch. Bovendien zijn die ook nog eens absoluut overbodig.

De reden waarom de tutorials overbodig zijn, is omdat de controls zo dodgy zijn als mogelijk. Hoewel Kuma slechts een paar kunstjes hoeft te vertonen in een aantal verschillende vechtstijlen, blijft het bij springen, hakken en blokkeren. Hoewel dat niet zo lastig te ontwikkelen lijkt kampt Kuma met de nodige spasmes die interacties vaak laten eindigen in een drama. Om over de A.I. van de tegenstander nog maar te zwijgen. Mocht je in de situatie verkeren dat je in een waar groepsgevecht terechtkomt, dan lijken de vijandelijke strijders netjes hun beurt af te wachten om hun hoofd, armen of benen te verliezen. Op de enkeling na die het presteert je te laten blocken, waar je katachtige reflexen voor nodig hebt. Het zijn daarentegen de bosses die wat meer werk vereisen al dien je zelf uit te vogelen waar deze kwetsbaar voor zijn. Ook die hebben namelijk geen healthbar. Ik kan je vertellen dat ik serieus vijfhonderd hits op de counter kreeg en de boss in kwestie me nog stond aan te gapen met een blik van “dood je me nog of wat?”. Ook zij blijven soms als een zoutpilaar wachten op de ‘finishing blow’. Voordeel daarvan is wel dat je zo in een kleine tien minuutjes zoveel Skill Points weet te scoren dat je ze niet eens allemaal kunt uitgeven in je Skill Tree. Niet dat je veel aan die skills hebt, maar toch, het zijn freebees.

Falende A.I. is een ware domper, maar het hoeft niet eens de moodkiller te vormen, gezien diverse AAA-franchises al jaren weten weg te komen met bijzonder slechte A.I. van tegenstanders. Het was allemaal nog te vergeven geweest als het verhaal van Afro Samurai 2 nog boeiend en goed verteld zou zijn. Maar ook dit is helaas niet de kwestie. Redacted Studios is duidelijk in dubio geweest over welke vorm van vertelling ze de voorkeur gaven. Daarom is ook maar besloten beide vormen te gebruiken, waarvan één vorm in-game cinematics hanteert en de andere comic-style cinematics. De laatste zijn best wel goed aan te zien moet ik toegeven. Het is misschien het feit dat de vertelling zo van de hak op de tak springt en ook mateloos irriteert in de frequentie ervan, dat je wenst dat ze er gewoon eens even mee ophouden en je daadwerkelijk laten spelen. Een verhaal vertellen tijdens een game is prima, maar onderbreek niet de gameplay na tien stappen en twee vijanden om Kuma weer de naam “OTSURU!” te laten schreeuwen.

Het laatste hete hangijzer is toch wel de audio, één van de belangrijkste aspecten uit het eerste deel. Hoewel de hip-hop muziek van tijd tot tijd nog best aardig is, en met vlagen zelfs aanstekelijk, lijkt de geluidsafdeling te maken te hebben gehad met hardhorende medewerkers. Waar een personage je nog op normaal volume met de nodige F-bombs bekogelt, lijkt de ander jarenlang gehoorschade te hebben opgelopen. Soms is de voice-over zelfs zo overstuurd dat het zelfs pijn doet aan je eigen oren. Dit zijn gewoon dingen die absoluut onnodig zijn en een game als deze rijp maken voor een vernedering zoals je die zojuist hebt gelezen.

Mocht je nog steeds aan het lezen zijn: je begrijpt dat ik deze game absoluut afraad. Ik vind het zeer spijtig voor uitgever Versus Evil. Maar zelfs met een verklaring dat men hard bezig is een specifieke bug te fixen, kunnen ze beter heel de game fixen voordat ze ook maar durven te denken aan het publiceren van Chapter 2. Wederom, het doet mij als liefhebber van het origineel bijzonder pijn dat de naam van Afro Samurai zo bezoedeld wordt en het zal meer dan een klein meisje met een schattige teddybeer vergen om die pijn weg te nemen. Nee, het is misschien maar goed dat ik de controller gewoon heb neergelegd en de game de rug toe heb gekeerd. Het enige wat ik van Kuma heb geleerd is dat alles waar ik ooit van hield verdwenen is. Herinneringen zijn alles wat ik nog heb.