In sommige gevallen plaatsen wij artikelen van derden op Pixel Vault, de zogeheten advertorial. Meer weten over onze advertorials? Klik dan hier.

Het is donker en de muziek verraadt dat er iets te gebeuren staat… Je weet niet wat precies, maar het is niet goed. Voorzichtig stuur je je karakter de hoek om, niet zeker over wat je daar tegenkomt. Misschien een monster, een moordenaar of gewoon een klein meisje; hoe dan ook, je schrikt en misschien gooi je je controller wel door de kamer. Je hart bonst; het is maar een spel, blijf je herhalen. Je hebt er wel je tegoed aan besteed, dus je besluit weer verder te spelen, hopend dat je karakter er goed vanaf komt. Waarom doe je het jezelf eigenlijk aan? Waarom blijven we nieuwe horrorgames spelen?

Je kunt het aan je ouders en grootouders navragen, horror is niets nieuws. Misschien las je opa boeken met enge verhalen, je moeder keek misschien de horrorfilms die we nu verschrikkelijk cliché vinden. De generatie van nu vermaakt zich via de nieuwste media met horror: videogames. Wat doet het nou eigenlijk met ons? Waarom laten we ons vrijwillig bang maken?

Er zijn verschillende theorieën over waarom mensen zo gefascineerd zijn door horror, zowel voor games als films en boeken:

Angst doorstaan, jezelf bewijzen
Glenn Sparks, professor communicatie aan de Purdue University in de V.S., onderzocht hoe mensen fysiek reageren op horrorfilms. Het hart gaat sneller kloppen, handen gaan zweten en spieren spannen zich aan, zelfs de bloeddruk gaat omhoog. Een bijzondere ontdekking van hem was dat hoe enger de film is, hoe leuker de kijkers het vonden. Hij heeft wel een idee waar dat vandaan zou kunnen komen: “It goes back to the initiation rites of our tribal ancestors, where the entrance to manhood was associated with hardship. We’ve lost that in modern society, and we may have found ways to replace it in our entertainment preferences.”
Morbid curiosity
Misschien niet leuk om aan te denken, maar heb je ooit iets verschrikkelijks zien gebeuren? Denk auto-ongeluk? Het zou goed kunnen dat je het moeilijk vond om weg te kijken, ook al klinkt dat heel tegennatuurlijk; je wilt het eigenlijk niet zien. In het Engels is de term daarvoor morbid curiosity. Morbide zaken; marteling, ‘gore’, kannibalisme, etc. komen allemaal terug in horrorfilms en -games. Het maakt het moeilijk je ogen van het scherm te halen. Je wilt weten hoe het afloopt.
Ups en downs; angst en ontlading
Het ene moment zit je in doodsangst terwijl je je verstopt of een confrontatie met de vijand aan moet gaan. Daarna is het gevaar geweken en ben je even veilig. Je krijgt een paar tellen om op adem te komen en te beseffen wat er is gebeurd. Van begin tot eind maakt je lichaam 2 verschillende processen door: wanneer je bang bent, maakt je lichaam adrenaline aan, zodat je sneller op gevaar kunt reageren. Wanneer het voorbij is en je opluchting voelt, wordt de stof dopamine aangemaakt. Dit laat je goed en gelukkig voelen. De hormonale afwisseling van energie en alertheid naar een blije, rustige staat geeft je onbewust een kick. Keer op keer voel je je goed wanneer je weer een level hebt overleefd. ‘Nu kan ik de volgende stage weer aan.’ Daar ga je dan, op naar de volgende baas met een nieuwe shot adrenaline.

Is realisme enger?
Er zijn veel meningen over horror, maar we kunnen toch wel zeggen dat het een prestatie is om iemand echte angst te laten voelen met pixels op een scherm. Over de vraag of games, en dus ook horrorspellen, juist heel realistisch horen te zijn, heeft Steven Kok, afgestudeerd mediawetenschapper aan de Universiteit van Amsterdam, wel een antwoord op.

“In huidige spellen wordt het bijna zo realistisch dat het niet meer van realiteit te onderscheiden is. Dat is enerzijds heel eng, want hoe echter een game is, hoe minder suspension of disbelief je hoeft te hebben. Aan de andere kant laat een game met minder realistische graphics je meer voor jezelf denken en dit kan op een andere manier juist enorm stimulerend (en dus eng) zijn. Vergelijk het bijvoorbeeld met een boek, waarin je zelf alles bedenkt. Daar kun je om andere redenen veel meer in opgeslokt worden. Hoewel de angst voor een realistische weergave misschien fysieker is, kan de angst voor een pixelbeestje dat je zelf mentaal invult soms nog heftiger zijn.”

Je kunt dus op verschillende manieren door het spel meegesleept worden: geluid, beeld, je eigen fantasie, realisme. Misschien is het voor jou enkel zoeken naar wat je het fijnst, oftewel het engst, vindt.

Conclusie
Er zijn zoveel soorten horrorspellen dat je eigenlijk geen excuus hebt om het niet een keer de kans te geven. Horrorgames zijn een goede mogelijkheid om je weer eens echt mee te laten slepen door een verhaal – bijna zoals je dat als kind ook had. En niet te vergeten dat het je hart sneller laat kloppen! Dat is immers juist wat zoveel mensen gek maakt op games.