A Normal Lost Phone
Stel je voor, je hebt een mobiele telefoon op straat gevonden. In onze huidige samenleving is een mobiel bijna net zo persoonlijk als een dagboek, of zelfs persoonlijker. Wat doe je daarmee? Kijk je er verder niet naar en breng je het naar de politie? Of waag je het om een blik te werpen op het leven van een wildvreemde persoon?
In A Normal Lost Phone is dit precies wat je moet doen: je doorzoekt een mobiel die je zogenaamd op straat hebt gevonden. Omdat het niet interessant zou zijn om een game te maken over een normale telefoon, roept de naam meteen al vragen op. Je wil uitvinden waarom het juist géén normale telefoon is. In deze atypische game ga je dus op zoek naar het leven van een ander.
De manier waarop het verhaal verteld wordt, is het perfecte voorbeeld van het principe ‘show, don’t tell’. Omdat het wordt overgebracht via een telefoonscherm, iets waar de meesten van ons bekend mee zijn, heeft het niet eens een tutorial nodig. Tijdens het spelen kun je luisteren naar een soundtrack van een aantal emotionele indie-liedjes die de atmosfeer van de game proberen neer te zetten. Om extra het gevoel te geven dat je werkelijk een gevonden telefoon in handen hebt, zie je in alle schermen hoeveel bereik en accu je hebt, wat overeenkomt met dat van je eigen mobiel.
Een zoektocht naar het verleden
Je springt meteen het verhaal in en moet zelf uitzoeken hoe of wat je moet doen. Door de manier waarop het gebouwd is, komen er stapsgewijs andere delen van de telefoon vrij. Zo kun je steeds meer stukjes van de puzzel verzamelen. In het begin heb je alleen toegang tot de ‘standaard apps’ die geen wachtwoorden of wifi nodig hebben.
Op zoek naar hints over wat je verder moet doen, lees je de gesprekken die op de telefoon opgeslagen zijn. Via deze berichten leer je al snel wat voor persoon de eigenaar van de telefoon was. Bijvoorbeeld dat hij Sam heet, hoe oud hij is, wat zijn hobby’s zijn. Accidental Queens geeft een realistische weergave van hoe zulke berichten eruit kunnen zien. Daarnaast heeft de ontwikkelaar een handige smoes verzonnen om ervoor te zorgen dat ze niet duizenden unieke berichten hoefden te verzinnen: de telefoon is nog nieuw, waardoor alle oude bestanden verdwenen zijn. Toch voelt de telefoon niet leeg, doordat Accidental Queens het alsnog voor elkaar heeft gekregen om welgeteld 594 sms’jes te bedenken die authentiek lijken.
De toekomst van verhalen vertellen?
Door de manier waarop A Normal Lost Phone gebruikmaakt van een telefoon, krijgt het ook de kenmerken van een ‘pervasive game’. Dit is een game die de realiteit en de game zelf samensmelten tot één ervaring. Waarschijnlijk valt deze ervaring helaas weg wanneer je het op de pc speelt. Games zoals Mystic Messenger hebben al iets vergelijkbaars gedaan, maar aangezien de rest van de industrie achterblijft op dit gebied, brengt A Normal Lost Phone alsnog een unieke belevenis over.
Wat wel jammer is, is het feit dat het makkelijk binnen een uur uit te spelen is, afhankelijk van je eigen tempo en hoe snel je doorhebt wat je steeds moet doen. Hoewel ik begrijp dat het moeilijk is om hiervan een langer verhaal te maken, had ik toch graag iets meer stof willen zien, hoewel €2,99 niet een enorm hoge prijs is.
Problematische gevoelens en game mechanics
A Normal Lost Phone roept tegelijkertijd goede en slechte emoties op. Aan de ene kant voelde ik me goed doordat ik een (niet-bestaand) persoon hielp met haar situatie. Dit wijst echter naar een voor mij problematisch fenomeen waarin ik mezelf zie als de ‘good ally’. Ik lijd niet onder de problemen die transseksuele personen ondervinden, maar gebruik dit indirect om mijn eigen ego een boost te geven. “Kijk wat voor een goed persoon ben, omdat ik een transseksueel persoon geholpen heb.” Hier kan de game niets aan doen, al lijkt het zulke gedachten wel te bevorderen.
Aan de andere kant voelde ik me ook ongemakkelijk door het feit dat ik de bestanden van een ander ‘persoon’ moest bekijken. Dit op zich kun je nog rechtvaardigen. Je moet immers uitvinden van wie de telefoon is, zodat je weet wat je ermee moet doen. De grens wordt naar mijn gevoel echter overschreden wanneer je zelf ook berichten moet versturen onder Sams naam. Het is niet mogelijk om de game uit te spelen zonder dit te doen, hoewel de informatie die hiermee vrijkomt niet essentieel is voor de puzzel van het verhaal.
