De zoektocht naar de perfecte gamecontroller bestaat al sinds de uitvinding ervan en veel ontwikkelaars zijn hier dan ook naar op zoek. Wanneer je je bedenkt dat Microsoft tientallen prototypes heeft versleten voordat ze bij hun huidige Xbox One controller uitkwamen, kun je je misschien voorstellen hoe serieus het ontwerp wordt genomen. Zelfs na het vinden van een correct design ging Microsoft verder, omdat het beter kon. Het resultaat was de Xbox One Elite controller, een prijzig stukje hardware, maar iedere duit waard. Maar wat Microsoft kan, dat kan Razer ook en Razer probeert de ideale controller te bereiken met de Wildcat. Maar is de Wildcat een controller om wild van te worden?

Het antwoord op die vraag is sterk afhankelijk van de eisen die jij aan een controller stelt en waar je prioriteiten liggen bij het gamen. Op enkele aspecten is de Wildcat nagenoeg identiek te noemen met de Xbox One Elite controller, maar de Wildcat weet toch een heel eigen stempel te drukken. Om te beginnen is de Wildcat een stukje goedkoper, al is dat maar twee tientjes. Dit prijsverschil is te verklaren, gezien de Wildcat een stuk minder metalen onderdelen bevat. Op de pookjes van je analoge sticks na is alles gemaakt van plastic. Ook heeft de Wildcat geen plek om batterijen of een accu in te plaatsen. Dit alles resulteert in een controller die met zijn 260 gram bijna 90 gram minder weegt dan de Elite controller en zelfs lichter is dan de originele Xbox One controller. Het zijn van die dingetjes die nu al voor je kunnen bepalen of het voor jou de aanschafprijs van 129 euro rechtvaardigt.

razer-wildcat-weight

Nu is het zo dat de Razer Wildcat een aantal dingen goed doet, misschien zelfs beter dan de Elite controller. Naast de betere bouwkwaliteit onderscheidt de Elite controller zich ook door de extra peddels aan de achterkant, die naar wens geremapt kunnen worden. De Razer Wildcat heeft deze extra knoppen ook, al zitten deze als je het mij vraagt op een plek die een stuk praktischer is. In plaats van alle vier de knoppen aan de achterzijde te plaatsen heeft Razer gekozen voor twee verwijderbare triggers aan de achterzijde van de controller en twee extra bumpertjes aan de bovenzijde, vlak naast je USB-aansluiting. Door de plaatsing van de knoppen zitten ze eigenlijk amper in de weg, waarbij ik bij de Elite controller de neiging kreeg veel te snel aan een peddel te zitten zonder dat echt te willen. Dit resulteert in een actie op je scherm waar je niet op geanticipeerd hebt en dat is helemaal niet handig als je in een goede pot Call of Duty zit.

Het remappen van deze extra knoppen is overigens ook een fluitje van een cent en kan geheel zonder gebruik van software. Door één van de twee te selecteren profielen te kiezen en de remap-toets onderop je controller ingedrukt te houden, open je de weg voor het toewijzen van jouw geprefereerde actie. Het enige dat nog rest is de trigger of button die je wilt remappen ingedrukt houden en de toets waar deze functie al onder rust in te drukken. Een korte vibratie laat je weten dat de remap is geslaagd. Makkelijker kan het bijna niet. Naast deze profiel- en remap-toets bevinden zich nog eens twee handige toetsen voor online gaming, namelijk voor chataudio en volume control. Met deze knoppen, in combinatie met je D-pad, kun je zonder je handen van de controller te halen je chataudio en in-game audio gemakkelijk aanpassen.

Nu zijn deze vier extra knopjes onder je controller essentieel voor de Wildcat en ook erg handig, al benadeelt Razer hiermee wel de mensen die altijd een chatpad onder hun controller klikken. Door het design is het namelijk niet mogelijk om Microsoft’s chatpad onder de Wildcat te bevestigen, wat een klein beetje teleurstellend is. De vraag is natuurlijk hoeveel mensen hier echt gebruik van maken, maar het getuigt helaas van een beetje nalatigheid dat hier niet over nagedacht is door Razer, die toch Xbox-gamers dient te overtuigen van hun superioriteit met de Wildcat. Het feit dat de eerdergenoemde D-pad het PlayStation-design heeft en uit vier losse knopjes bestaat in plaats van een kruis, zal ook de nodige wenkbrauwen doen rijzen bij de Xbox-community. Zelfs Microsoft had door dat de D-pad niet de meest gebruiksvriendelijke knop is bij veel genres en koos voor een uitwisselbare variant met een schotelvorm. De Wildcat doet aan deze parade helaas niet mee.

Over de bouwkwaliteit en vormgeving van de Razer Wildcat kan ik gelukkig overwegend positief zijn. De Elite controller oogt wel een heel stuk degelijker, vooral wanneer je deze vergelijkt met een volledig aangeklede Wildcat, maar de Wildcat is zeker geen prul. Op enkele gebieden doet de Wildcat het qua vormgeving zelfs een stuk beter dan de Elite controller, vooral op de gebieden die voor de levensduur van een controller essentieel zijn. Razer heeft namelijk goed nagedacht over hun aansluitkabel en de manier waarop deze aan de controller en console bevestigd wordt. Waar de standaard Xbox One controller en de Elite controller hun micro-USB-aansluiting aan het oppervlak van de controller hebben zitten, heeft Razer deze wat dieper in de controller verstopt. De micro-USB-stekker aan het snoer zit in een kunststof blokje gegoten en past stevig in de controller. Hierdoor is de kans op een gammele stekker of een defecte aansluiting op je controller minimaal.

Nu houdt de inventiviteit van Razer niet op bij één zijde van de kabel. Aan de andere zijde is ook nagedacht over het voorkomen van onnodige schades aan controller of console. De kabel is namelijk uitgevoerd met een ‘break-away’-stekker, die zich loskoppelt wanneer er te veel spanning aan de kabel trekt. Zo vermijd je een gesneuvelde console wanneer je onverhoopt met je voet achter de kabel blijft hangen. Het is een kleine aanpassing, maar vooral voor een stukje hardware dat afhankelijk is van zijn snoer een onmisbare.

De kwaliteit van de rest van de knoppen is ook prima in orde. Na het uitvoeren van de door mij gepatenteerde ‘rammeltest’ kon ik concluderen dat er weinig is dat echt los in de controller zit, op de ABXY-knopjes na, die lichtjes rammelen. Dit betekent niet dat deze van slechte kwaliteit zijn. Het valt namelijk al snel op dat deze knopjes net even anders gefabriceerd zijn dan bij Xbox, gezien de knopjes zich gedragen als muisknoppen. Aan de hoorbare klikjes (zoals je die ook in onze podcast hoort voorbijkomen helaas) kun je afleiden dat deze van prima kwaliteit zijn, gezien ik nog nooit een muisknop lam heb gekregen. Van losse drukknoppen heb ik er daarentegen al wel tientallen zien sneuvelen.

De triggers en de bumpers doen ook wat ze moeten doen, zelfs wanneer deze aangepast worden voor de Trigger Stop-modus. Deze functie, die de Elite controller ook bezit, laat de gebruiker hun trigger ‘locken’, waardoor je deze 72% minder ver in kunt drukken. Hierdoor wordt de schiet- of richtactie in een shooter nog sneller, waardoor Razer deze modus ook koppelt aan de term Rapid Fire. Gaat het nog niet snel genoeg voor je, dan kun je met een druk op de knop ook nog de Hair Trigger modus activeren, waarbij het aantikken van de trigger al voldoende is. Maar let op, dit kan je veel ammo kosten, mij in ieder geval wel.

Tot zover is het een hele hoop veren die Razer van mij in de derrière heeft gekregen, maar het is helaas tijd om er daar weer een paar van terug te nemen. De Wildcat laat namelijk ook een paar steken vallen, waarvan er gelukkig ook een paar door de gebruiker te voorkomen zijn. Zo zijn de grips die Razer bij de controller levert een totale flop en absoluut irritatieopwekkend. Deze Razer-groene grips, die je lekker zelf mag bevestigen, zouden de ideale solutie moeten vormen tegen vallende hardware door zweethandjes. Helaas is het bevestigen ervan alleen weggelegd voor heel geduldige mensen met een gevoel voor perfectie. Razer geeft zelf aan dat de grips in één poging bevestigd dienen te worden, gezien de lijmlaag bij lospeuteren al niet meer doet wat het hoort te doen. Nu ben ik best een perfectionist en gelukkig hielp het geprinte Razer-logo aan een kant mee, maar zelfs de nodige visuele assistentie kon niet voorkomen dat de grips ongemakkelijk op de controller zaten.

Alsof dat nog niet erg genoeg is, zijn de grips ook niet echt lekker uitgesneden, waardoor de randen van de grips ‘scherp’ aanvoelen en dus zorgen dat de controller niet lekker in de handen ligt. Ook halen de grips de ergonomie, die de controller van zichzelf heeft, er behoorlijk uit. De Razer Wilcat is namelijk gemodelleerd op de standaard Xbox One controller, die het bij de gamers al tijden goed doet. De grips halen de originele vorm er dan ook wat uit en dat is zeer jammer te noemen. Ik heb deze dan ook voor review-doeleinden op de controller geplakt, maar ik zal ze gegarandeerd ook weer verwijderen. Mijn advies is dan ook om, als je de Wildcat gaat aanschaffen, deze linea recta in de prullenbak te gooien. De bijgeleverde grips voor de analoge controllers daarentegen zijn wel een nuttige toevoeging. Zo heeft mijn Wildcat toch nog de nodige Razer-look.

Mijn laatste punt van kritiek, of eerder van zorg, is de manier waarop de extra triggers te verwijderen en bevestigen zijn. De Elite controller weet het verwijderen van de extra knoppen zo gebruiksvriendelijk als maar kan te maken, namelijk door magnetisme. Razer kiest er met de Wildcat voor om de triggers op een wat permanentere manier te bevestigen, namelijk met schroefverbindingen. In de chique etui waarin de Wildcat geleverd wordt zit namelijk ook een heel klein torcx-schroevendraaiertje om de triggers los en vast te schroeven. Nu zorgt dit natuurlijk wel voor een stevige fixatie, maar ik vraag me af hoe vaak je dat schroefje los en vast kunt draaien voordat het stuk is. Een oplossing daarvoor is de triggers, als je ze toch in de weg vindt zitten, er permanent af laten. De knoppen die de triggers raakten zitten dan alsnog in middelvingerbereik. Zo kun je tijdens een verhit potje gamen meteen zien wie zijn of haar triggers niet meer heeft aan het uitblijven van obscene gebaren.