Onze Game van de Maand, Dark Souls III, is natuurlijk weer pittig als vanouds en heeft de naam van From Software goed hoog weten te houden. Nu moeten we natuurlijk niet vergeten dat ook andere games erop gericht zijn om de speler te voorzien van een uitdaging. Een uitdaging die soms zo moeilijk is dat deze de nodige frustratie kan meebrengen. We vroegen de redactie van Pixel Vault naar hun grootste vijanden in games.

RR_Boss_Amador

Er zijn wel eens van die momenten dat je denkt: “dit gaat me echt nooit lukken wat ik ook probeer.” Dit gevoel kreeg ik bij het spelen van Bloodborne, ook een game van die gekke mensen bij From Software. Nu heb ik dat gevoel van onmacht al vrij snel aangezien ik niet zo heel goed ben in dat soort games, maar bij een bepaalde bossfight heb ik werkelijk schreeuwend voor de televisie gezeten. De zesde baas, of beter gezegd bazen, met de naam Shadows of Yarnham hebben mij bijna zo ver gekregen om de game af te sluiten en direct uit het raam te smijten. Het nare van dit gevecht is dat je steeds het gevoel krijgt dat je aan de winnende hand bent, maar bij elk klein momentje van victorie beginnen die drie eikels nieuwe streken uit te halen waar je niet helemaal op rekent.

Als je eenmaal één van die gasten hebt weten te vermoorden, slaat de paniek echt toe wanneer de overgebleven mannen ineens reuzenslangen uit de hel gaan oproepen of aanvallen krijgen die echt niet te ontwijken zijn. Uiteindelijk na poging 324.823 en een beetje kreeg ik het eindelijk voor elkaar om de vijand te beslechten al weet ik nog steeds niet wat ik ineens wel goed deed. De ontlading was er echter niet minder om en een werkelijke oerkreet galmde door de kamer. Snel sloeg de euforie weer om in een kleine depressie, want als dit pas nummertje zes was, hoe ziet de eindbaas er dan uit?

Een bossfight is een klassiek gegeven in de wereld van de videogames. Je zou ze kunnen beschouwen als een (kleine) test waarin de speler die alle kennis die hij tot dan toe heeft geleerd toe moet passen om te winnen. Maar net als elke beproeving moet de speler wel kunnen winnen. Meestal krijgt de speler visuele hulp dankzij een “fuck me” plek op de boss die anders gekleurd is, licht geeft of een rustig moment waar de speler helemaal los kan gaan. Maar wat als geen van dat alles is toegepast? Of erger nog, dat je nooit kan zien wat de boss gaat doen, hoe je erop moet anticiperen en nog erger, hoe je moet voorkomen dat je dood gaat? Dan heb je het gevecht tegen Death in Castlevania: Lords of Shadow 2.

Stel je voor: je vecht tegen een boss in een game die eigenlijk al niet zo goed is. Het is lastig om te zien welke move hij gaat gebruiken en hoe die ontweken moet worden. Zeker als die move uit vier of vijf verschillende moves bestaat die allemaal anders ontweken moeten worden en elkaar met een sneltreinvaart opvolgen. Tel daarbij op dat je niet vaak dichtbij kan komen om damage uit te delen en dat hij een healthbar heeft van heb ik jou daar. En dan vergeet ik ook nog bijna dat er regelmatig zombies gespawned worden die je moet opruimen en dat er van bovenaf nog vuurballen op je afkomen. Uiteindelijk wist ik hem te verslaan door middel van geluk en doorzettingsvermogen. Eens maar nooit weer.

Wanneer je ruim een kwart van een eeuw ronddoolt in het Rijk der Games kom je uiteraard ook tientallen, misschien wel honderden bossfights tegen. Aangezien ik al game vanaf mijn achtste kan ik dus zeggen dat ik een van die personen ben die dat dan ook heeft meegemaakt. Op de vraag wie (of wat) de moeilijkste boss ooit was, kan ik dan ook heel moeilijk antwoord geven. Een boss die ik op mijn tiende moeilijk vond, versla ik nu met twee vingers in de neus, al gamet dat wel heel lastig kan ik je vertellen. Maar als ik er dan toch een uit het archief moet sleuren, dan moet ik gaan voor de Firstborn uit Clive Barker’s Jericho

Het moeilijke aan het verslaan van dit gedrocht was het feit dat schieten op zijn lelijke grafharses totaal nutteloos was, wat natuurlijk al best naadje is als je net uren aan een stuk hebt geschoten op allerlei wezens. Nee, de Firstborn was eigenlijk alleen maar kwetsbaar voor de paranormale gaven van team Jericho, maar ook daar zat een staartje aan. De Firstborn was namelijk behoorlijk overpowered en gebruikte de gave van elk teamlid tegen de gehele groep. Wat ooit jouw unieke dingetje was, bleek ineens je grootste achilleshiel te worden. Nu gaf de ontwikkelaar gelukkig al snel een hint dat conventionele wapens geen nut hadden en dat alleen de ‘geleende’ gave die de Firstborn benutte ook schade aan hem deed. Lijkt dus allemaal appeltje-eitje, maar die Firstborn liet al je teamleden constant alle hoeken van de kamer zien, waardoor je constant aan het wisselen was met je healer. Je teamleden, en vooral degene die je nodig had op dat moment, in leven houden was dan ook driekwart van de tijd je doel. Maar als je die uit de kluiten gewassen foetus dan eindelijk neer had, dan had je het gevoel dat je ‘through hell and back’ was gegaan. Firstborn? How about Firstkilled?!

Vanaf het moment dat ik kon lopen was ik blijkbaar ook oud genoeg om een controller vast te houden en door verschillende games heen te spelen. Hoewel ik in al mijn game-jaren diverse momenten tegen ben gekomen waarbij ik dacht dat ik niet verder zou komen, voornamelijk door lastige puzzels, mag ik van geluk spreken en zeggen dat ik niet vaak een boss tegen ben gekomen waar ik echt moeite mee had. Dan moet wel gezegd worden dat games als Bloodborne en Dark Souls niet aan mij besteed zijn, voornamelijk met het oog op de veiligheid van mijn omgeving. Toch ben ik wel een personage tegengekomen dat ik vanuit de grond van mijn hart haat, namelijk Demise uit The Legend of Zelda: Skyward Sword. De gedachte aan hem zorgt er al voor dat het haar recht op mijn armen komt te staan; wat heb ik een hekel aan dit personage. Achteraf denk ik misschien dat mijn aanpak niet goed was of dat ik de Wii controller misschien verkeerd om had, want Zelda-games staan nou niet echt hoog op het moeilijkheidsgraad-lijstje. Toch kreeg ik hem destijds niet verslagen zonder hulpmiddelen.

Als een enorme oranje harige reus komt hij vrij rustig op je afwandelen en haalt af en toe zijn enorme zwaard naar je uit. Punt is, die enkele keer dat jij hem kan raken, krijgt hij slechts een klein beetje damage ten opzichte van jouzelf die vier hartjes verliest op het moment dat zijn zwaard jou ook maar schampt. Om te voorkomen dat mijn Wii, televisie en de rest van mijn meubilair het raam uit ging, heb ik gespaard en een potion gekocht die ervoor zorgde dat ik de eerste minuut geen schade op kon lopen. Zelfs toen ging het maar net en kon ik dan eindelijk de game uitspelen. De euforie was daarna ook groot, zowel van mij. als van de Wii dat hij nog een extra dagje in mijn kast kon blijven staan.