Als we een ding met zekerheid kunnen zeggen is het wel dat we dit najaar absoluut geen tekort aan shooters hebben. Nu is dat op zich niet vreemd. Shooters zijn nog altijd razend populair onder een hele grote groep gamers, al lijkt het er intussen wel op dat velen een beetje ‘shootermoe’ beginnen te raken. Niet zozeer omdat er teveel van zijn, maar omdat ze allemaal teveel op elkaar beginnen te lijken. Om weer wat ‘zing’ in het genre te brengen, doet Ubisoft dit jaar een andere duit in het shooterzakje met Tom Clancy’s Rainbow Six Siege, die de nadruk op heel andere dingen probeert te leggen.

Want waar een Call of Duty, Battlefield of Destiny zich lijken te focussen op massale veldslagen waar soms het tempo op standje ADHD staat, gaat Rainbow Six Siege voor een beknopte en ietwat realistischer setting waarin je hooguit met tien man de strijd met elkaar aangaat. Nu klinkt dit in eerste instantie wat magertjes, maar ik kan je garanderen dat tien man per map meer dan voldoende is om je flink te laten werken voor je overwinning. Misschien zelfs meer dan bij de andere genoemde shooters.

De maps, op dit moment elf in totaal, zijn vrijwel allemaal grotendeels ontworpen voor CQB (Closed Quarter Battles) en dus stuk voor stuk een krappe bedoening. Even een kilometertje sprinten, onder dekking door sliden en wallrunnen is een absolute ’no’ in Siege. Verwacht daarentegen meer gangetje-gangetje, om de hoekjes piepen en alles wat ook maar enigszins verwoestbaar lijkt naar de filistijnen blazen (het leukste aan heel de game als je het mij vraagt). Rainbow Six Siege wil namelijk geen massive shooter zijn waarbij alles is toegestaan en het veld volgepakt wordt met tientalle Rambo’s. Nee, Rainbow Six Siege mikt erop om de beste counter terrorism-game op de consoles te worden.

Ik kan verklappen dat Siege aardig wat dingen goed doet. Ten eerste kun je in eigen tempo kennismaken met de niet al te ingewikkelde mechanics van de game, ook al is duidelijk dat het een straight up multiplayer game is. Omdat Siege geen over the top shooter is, hoef je je niet te verdiepen in een waslijst aan moves. Toch loont het om je te verdiepen in de trainingmissies voordat je met de multiplayer aan de slag gaat. De missies laten je kennismaken met de verschillende modi en gadgets waar specifieke operators (classes) over beschikken. Tijdens het spelen van de missies kom je al snel tot de ontdekking dat Siege niet is weggelegd voor de ‘run and gunners’. Hoewel je te maken krijgt met AI-vijanden, zijn die zelfs op de normale moeilijkheidsgraad in staat je snel en effectief uit te schakelen bij een overmoedige poging het veld over te rennen. Ze kunnen je geen fataal headshot geven, maar omdat je jezelf niet in een hoekje kunt verstoppen om even wat health te regeneraten, loopt gedane schade al snel op.

Door de trainingsmissies succesvol te voltooien verdien je ook in-game geld, waarbij je een sjieke bonus krijgt als je de secundaire doelen behaalt. Deze R6-centen zul je hard nodig hebben om operators en bijbehorende wapenupgrades voor de multiplayer vrij te spelen. Het unlocken van personages en wapenupgrades is verre van origineel te noemen, maar bij Siege wordt je er een soort van toe verplicht zoveel mogelijk vrij te spelen. Het vrijspelen van operators lijkt zelfs belangrijker dan het aanpassen van de wapens en ik zal je haarfijn uitleggen waarom.

Van iedere operator mag er namelijk maar een in de map aanwezig zijn. Simpelweg je favoriete operator tot in de puntjes upgraden en deze keer op keer selecteren zit er dus niet bij. Daarbij komt dat een operator is getraind op offensief of defensief vlak, niet beide. Speel je de aanvaller, dan kun je geen verdediger selecteren, en vice versa. Heeft een teamgenoot eerder dan jij dezelfde operator geselecteerd, dan ben je royaal de sjaak als dat de enige operator is die je hebt vrijgespeeld. In dat geval mag je met een Rekruut aan de slag, die een verre van ideale uitrusting met zich meebrengt. Het vrijspelen van operators is overigens geen straf, omdat de cutscenes van iedere operator subliem worden gepresenteerd. Dat is natuurlijk altijd al een van Ubisofts paradepaardjes geweest, dus dat was wel enigszins te verwachten in Siege.

Wanneer je dan eindelijk zover bent dat je jezelf een mooie selectie operators en wapens hebt toegeëigend, kun je je vaardigheden gaan testen in de multiplayer. Dat doe je samen met maximaal vier teamgenoten tegen vijf andere spelers. Eenieder die de bèta al heeft gespeeld zal toentertijd al tot de ontdekking zijn gekomen dat een gemiddelde pot niet heel lang duurt. Ook dat klinkt misschien als een punt van kritiek, maar dat is het eigenlijk niet. Rainbow Six Siege legt de lat qua moeilijkheid namelijk vrij hoog.

Zoals ik al eerder heb aangegeven is Siege onvergeeflijk en weet het gebrek aan teamwerk of oplettendheid grandioos af te straffen met de melding dat je dood bent. Even een paar seconden wachten op een respawn kun je shaken, omdat respawnen niet mogelijk is. Dit zorgt er al snel voor dat je Siege met een wat serieuzere insteek gaat spelen. Je hebt er namelijk weinig tot niks aan om na een minuut al te moeten concluderen dat je nul input hebt geleverd en dat je het de rest van je squad het alleen maar moeilijker hebt gemaakt om te winnen, alleen omdat jij als een kamikazestrijder een pand indenderde. Tactisch nadenken is onvermijdelijk, overleg een must en voorzichtigheid geboden.

Het mag dan ook geen verrassing genoemd worden dat het in Siege niet per se draait om knallen-knallen-knallen, maar zeker net zo veel om het observeren van het speelveld. Door goed je doppen te gebruiken leer je meer over de omgeving dan wanneer je lukraak muren uit hun voegen blaast en in blinde paniek een magazijn leegschiet. Verdedigers zullen namelijk hun positie vrij snel weggeven door muren te verstevigen, waardoor aan de andere kant ankerpunten uit de muur steken. Verdedigers zullen daarentegen al vrij vlot weten dat je ze als aanvaller op de hielen zit door de drones die achter ze aan rollen. Een welgemikt schot op de beveiligingscamera’s of het plaatsen van signaalverstoorders maakt ook al gauw een einde aan het alziende oog van de aanvallers. Hierdoor wordt het een spelletje van goed doordachte keuzes maken.

Nu is natuurlijk de grote vraag of dit alles, gezien de lengte van de gemiddelde speelsessie, lang genoeg leuk blijft. Die vraag kun je eigenlijk alleen zelf beantwoorden door jezelf af te vragen of je elf maps genoeg vindt en of je de verschillende modi genoeg variatie vindt bieden. De meeste multiplayermodi lijken qua opzet namelijk best veel op elkaar, ongeacht het doel van de modus. Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik gedurende mijn tijd in de multiplayerserver meestal getrakteerd werd op Team Death Match, waarbij het uitschakelen van het andere team de prioriteit had. Om daar nog een beetje variatie in te brengen wordt een gijzelaar aan de vergelijking toegevoegd. Buiten deze modus zijn er ook modi waarin je een bom moet ontmantelen of juist beschermen, maar ook hier lijkt iedereen voor de killing spree te willen gaan.

Tot nu toe lijkt het een superpuike game te zijn. En dat is het ook, mits je een ding hebt: een stabiel team van mensen met wie je vaker shooters speelt. Eerlijk is braaf, je kunt Siege ook prima met een viertal vreemde mensen spelen, maar je merkt al snel dat de ‘key features’ van Siege, samenwerking en communicatie, het beste tot hun recht komen als je de game met bekenden speelt. Ondanks de optie om geheel sprakeloos de laatst bekende positie van vijanden te highlighten, gaat er niets boven mondelinge bevestiging van deze positie. Iets wat helaas een flinke bottleneck vormt als je met vier onbekende mensen speelt die misschien niet eens jouw taal spreken. Plus, een verschrikkelijk uitdagend potje Team Death Match wordt nu eenmaal een stuk spannender wanneer het gevoel van teamwork de drijvende kracht vormt. Als een team overwinnen is vele malen leuker dan alleen op de bank je winst vieren.

Daarbij komt ook nog eens kijken dat de servers van Rainbow Six Siege niet altijd even stabiel lijken te draaien. Er zijn tijden bij dat een match opzetten in luttele minuutjes gefixt is, maar meer dan eens heb ik uit frustratie de lobby moeten verlaten omdat de match maar niet van start ging. Daarnaast lijkt Siege ook wat problemen te ondervinden met het compleet maken van teams tussen de potjes door. Wanneer je tijdens een game al ziet dat een of meer van je teamgenoten de match verlaat is dat natuurlijk al best naadje, maar wanneer je ziet dat tussen de potjes door deze lege spots niet aangevuld worden voel je je echt in de aap gelogeerd. 5 vs 5 blijft een stuk eerlijker dan 3 vs 5. Ook dit is uiteraard te vermijden als je een vaste squad kan vormen met je vrienden, maar dit hoort geen reden voor onbalans te zijn.

Dit alles is nog vrij overkomelijk, want daar kun je zelf nog verandering in brengen door een groep vrienden op te trommelen. Wat ik zelf iets jammerlijker vind, is het gebrek aan een campaign in Rainbow Six Siege. De voorganger van Siege, Rainbow Six Las Vegas, staat nog vers in mijn toch al oude geheugen gegrift als een dijk van een game. Vooral omdat er een pakkend verhaal achter schuilging. Je zou bijna zeggen dat Ubisoft zelf ook ambities had, gezien ze Hollywood-actrice Angela Bassett hebben aangetrokken voor de vertelling en een aantal cutscenes, maar misschien was ze simpelweg te duur voor een full length feature. Het is op z’n zachtst gezegd jammer te noemen, maar helaas is het nu eenmaal zo. Ik zal er maar gewoon aan moeten wennen dat online only de toekomst wordt. Gelukkig hebben ze de Terrorist Hunt-modus (waar helaas de AI zich van zijn slechtste kant laat zien) in de game gelaten. Moest er nog eens bijkomen dat ze die ook met een blok C4 eruit gesloopt hadden.