Halloween blijft een raar fenomeen. Op deze ene dag verkleedt iedereen zich zo eng, of sletterig, mogelijk en gaan we langs de deuren voor snoepjes, terwijl je op je hoede bent voor de enge grapjes die je onderweg kunt tegenkomen. In Amerika wordt dit groots gevierd, maar de afgelopen jaren begint het in Nederland ook te leven. Wij van Pixel Vault kunnen natuurlijk niet achterblijven en daarom hebben we enkele redactieleden gevraagd hun engste momenten rondom games met jullie te delen. Audioterreur in oude games, de populariteit van het horrorgenre en zelfs mensen die niet meer gevoelig zijn voor enge dingen. Lees en huiver mee.

Tim den Tuinder – Vorig jaar biechtte ik op dat, hoewel ik als kind Castlevania 2: Simon’s Quest ontzettend tof vond, ik nooit echt naar het password menu van die game wilde gaan vanwege de ‘enge’ muziek. Echt eng vond ik het niet, ik vond het eerder verontrustend en wilde er liever niet naar luisteren. Nee, de kroon voor engste muziek in een NES-game gaat 100% zeker naar het ietwat onbekende Kabuki Quantum Fighter. En dan heb ik het over de muziek die je hoort tijdens het introfilmpje van de game, wat je te zien kreeg als je niet snel genoeg op start drukte bij het opstarten van de game. Je kunt je dus wel voorstellen dat ik als kind als een malle op de controller aan het rammen was om te voorkomen dat ik die muziek zou gaan horen.

Geloof je me niet? Luister maar naar de muziek hier en waag het me te vertellen dat ik het mis heb. De rest van Kabuki Quantum Fighter helpt niet mee. De hele game bestaat uit bizarre omgevingen die lijken alsof ze door H.R. Giger zijn ontwikkeld. Ironisch gezien is de rest van de soundtrack uitmuntend en is de gameplay dik in orde. De hoge moeilijkheidsgraad was eigenlijk het enige wat de game ervan weerhield om tot de elite garde te behoren. Dat en het feit dat de game pas in 1992 uitkwam, toen de Super Nintendo al lang en breed een succes was, waardoor iedereen de game over het hoofd zag.

Maar ondertussen zat ik nog steeds met de NES en mijn exemplaar van Kabuki Quantum Fighter te kijken. De hele game gaf me eigenlijk de kriebels, terwijl het niet eens een horrorgame is. Maar nu dat ik al twee jaar op rij over mijn irrationele angsten voor NES-game muziek aan het schrijven ben voor Halloween, denk ik dat het volgend jaar eens tijd gaat worden dat ik een échte horrorgame ga tackelen in plaats van dat ik over mijn persoonlijke demonen schrijf.

Patrick Lamers – Horrorgames lijken de laatste jaren behoorlijk terrein te winnen. Niet alleen met oog op Halloween, maar in het algemeen schieten de enge games als paddenstoelen uit de grond. Natuurlijk had je vroeger al behoorlijk enge games waarbij een schoon pak pampers geen overbodige luxe was. Denk bijvoorbeeld aan Silent Hill of Splatterhouse. Maar doordat het grafische aspect van de games steeds realistischer wordt, klotst het angstzweet in steeds grotere hoeveelheden onder de oksels vandaan.

Iets meer dan een jaar geleden verscheen er bijvoorbeeld plots een speelbare teaser, P.T. Een behoorlijk eng voorproefje op, wat later bleek, een nieuwe Silent Hill-game. Het is jammer dat de game nooit uit zal komen, maar impact had het des te meer. Veel gamers waagden zich aan het freaky avontuur waarbij je door een oud huis moest lopen terwijl er allerlei vreemde en enge dingen gebeurden. De teaser was een veelbelovende demo van een super enge game. Een game waarvan waarschijnlijk behoorlijk veel exemplaren over de toonbank gevlogen waren.

Nu is horror altijd wel een populair genre geweest. Ook als je bijvoorbeeld kijkt naar de filmindustrie dan lijkt een eng thema het toch altijd goed te doen bij het publiek. We houden er met zijn allen toch wel erg van om lekker te schrikken. Nog leuker is het om je vrienden te zien schrikken terwijl ze helemaal verzonken in een game als Outlast zijn. Mijn ideale Halloween is er dan ook eentje met vrienden waarbij de lichten uit staan, het geluid van de tv hard staat en er een game als Five Nights At Freddy’s gespeeld wordt waar de schrikfactor ontzettend hoog is.

Patrick Meurs – Halloween, het blijft een merkwaardig fenomeen. Wanneer je het mensen vraagt lijken ze er altijd een pesthekel aan te hebben wanneer mensen ze laten schrikken, maar gedurende dit uit Amerika overgewaaide feest lijkt iedereen de optie tot een nachtje cardiologie op te zoeken. Wat mij betreft mag het dan ook het hele jaar wel Halloween zijn. Ik persoonlijk ben niet vies van een lekker potje gruwelen en griezelen, al lijkt het er steeds meer op dat ik immuun ben geraakt voor alles wat een mens bang kan maken.

Ooit was dat wel anders. Zoals sommigen onder jullie misschien wel weten, vooral de mensen die vorig jaar rond deze tijd al een soortgelijk artikeltje hebben gelezen, zijn er maar weinig games die me het ongemakkelijke gevoel bezorgen zoals de eerste Silent Hill-game dat deed. Het was vooral het gebrek aan audio en het geluid van de storende radio die uiteindelijk zodanig op mijn zenuwen wist te werken dat ik er queezy van werd. Wanneer je je dan ook nog eens beseft dat ik toen nog een jong manneke was, zul je misschien snappen dat ik door de mist naar school fietsen ineens niet meer zo amusant vond.

Maar nu, inmiddels aan ‘the wrong side of thirty’, lijk ik door de overkill aan horrorfilms die ik in mijn leven heb aanschouwd, afgestompt te zijn geraakt. Waar ik menig gamer een rolberoerte zag schrikken bij het spelen van Until Dawn kon ik alleen maar venijnig grinniken om de originele manieren waarop de makers van de game iemand om zeep hielpen. “Ik ben niet langer mens, ik ben een gevoelloze sadist”, heb ik even gedacht. Tot ik onlangs mijn PlayStation 4 wilde opstarten en ik louter drie piepjes hoorde. Dat was voor het eerst sinds lange tijd dat een eenvoudig geluid, zij het wel in drievoud, mij de schrik van mijn leven bezorgde. Human after all…