Het valt niet altijd mee om eigenhandig een jaarlijkse franchise op de markt te houden en deze keer op keer fris en fruitig te maken en te houden. De kunst is en blijft het verbeteren van een reeds succesvolle formule, zonder dat je daarbij de fout maakt om juist de verkeerde onderdelen van je game te veranderen. 2K doet zoals gewoonlijk ook dit jaar weer een verwoede poging om de NBA 2K-franchise nog beter en mooier te presenteren, waarbij het hoog heeft ingezet op de verbeterde MyCareer-modus waarbij het verhaal getiteld “Livin’ da Dream” door niemand minder dan regisseur Spike Lee werd gecreëerd. Met zo’n naam op je affiche verwacht je dan ook een slam dunk.

Helaas zit er een prachtige slam dunk niet in voor deze modus in NBA 2K16, maar blijft het bij een eenvoudige lay-up, grotendeels te danken aan de matige uitvoering ervan. Ondanks dat het filmisch gebrachte verhaal op zich wel aardig in elkaar lijkt te steken, laat 2K wat lelijke steken vallen gedurende de verhaalvertelling, beginnend bij het hoofdpersonage Freq (Frequency Vibrations voluit… wie noemt zijn kind nou zo?). Freq is een aanstormend basketbaltalent dat het van ghetto straatbasketballer weet te schoppen tot NBA-speler, waarbij de nodige dilemma’s en clichés passeren. Tot zo ver niets geks, al geeft 2K je de mogelijkheid Freq zelf te modelleren naar je eigen gelijkenis, handmatig of met behulp van je PlayStation Camera of Kinect. In het geval van de PlayStation Camera gaf ik er na een half uur de brui aan, gezien de camera om een of andere reden telkens de focus verloor en ik weer terug bij af was. Na de nodige tijd tinkeren aan mijn digitale gezicht liet ik me maar al te graag in deze ‘Spike Lee Joint’ droppen.

En exact daar ging het fout met de MyCareer-modus, gezien Freq volgens het verhaal een typische ‘straight from da hood’ negroïde jongeman hoort te zijn. Het feit dat ik mijn versie van Freq toch echt zo blank als wat heb gemaakt, slaat een behoorlijk gat in het verhaal. Het slaat gewoon nergens op: een blanke man met twee zwarte ouders en een zwarte tweelingzus die verhalen uitwisselen over hun gezamenlijke tijd in de baarmoeder halen door mijn witheid alle geloofwaardigheid weg uit het verhaal, een verhaal wat overigens behoorlijk abrupt eindigt na je rookie-season in de NBA, waardoor het niet afgerond en slordig over komt. Na dit ‘korte’ avontuur valt de MyCareer-modus weer terug in het oude vertrouwde patroon, waarin alles weer draait om het trainen van je speler en het vergaren van geld, sponsors, fans en contacten.

Daarbij komt ook nog eens dat Freq, ondanks het feit dat stad en land hem bejubelt, vooral in het begin niet bepaald overkomt als een natuurtalent. Het is begrijpelijk dat je je dient te ontwikkelen en je nog geen ware Michael Jordan bent, maar vooral in het begin van je carrière laak je zelfs de skills om een simpele driepunter te scoren en mis je de nodige lay-ups, hoe goed je ook je shot lijkt te timen. Het vergt dan ook de nodige Virtual Currency om je vaardigheden te ‘kopen’, wat ik een vreemde keuze vind aangezien je pas geld begint te verdienen als je wat verder in je carrière komt. Tel daarbij op dat je teamgenoten in je high school- en collegeteam zich graag in de nesten werken op ‘the court’, waardoor je de een na de andere vrije worp tegen krijgt en de irritatiegrens gauw wordt bereikt. Het moge duidelijk zijn, NBA 2K16 moet het niet bepaald hebben van de groots aangekondigde veranderingen in de MyCareer-modus.

Waar NBA 2K16 het wel van moet hebben, is datgene waar het al enkele jaren in excelleert: een goede basketbal-game wegzetten. 2K weet al enkele jaren een puike NBA-game op de planken te leggen, waar ze ook dit jaar weer goed in zijn geslaagd, al zitten er ook dit jaar voor de beginner weer een paar haken en ogen aan. Zo blijft NBA 2K16 helaas verstoken van een goede tutorial gezien deze beperkt is gebleven tot een paar rap aan elkaar geprate filmpjes die je echt even een paar keer moet kijken voordat je er wijs uit kunt komen. Ervaren NBA 2K spelers zullen even moeten wennen aan het nieuwe ‘play calling’ met de linker trigger en het veelvuldige simultane gebruik van beide analoge sticks, al zal het voor de nieuwkomers ook even wennen zijn dat je doorgaans schiet door middel van de R3-knop waar je instinctief zou verwachten dat je dat met een van je actieknoppen doet. Het vergt allemaal wat tijd van je, maar uiteindelijk wordt al de moeite wel beloond.

Wanneer je namelijk een beetje de feel begint te krijgen en je er vertrouwen in hebt je mannetje te staan op de glimmende houten vloer zul je blij zijn dat je hebt doorgezet. NBA 2K16 schotelt je namelijk wederom een schitterende, sfeervolle game voor die de vibe van de NBA-cultuur perfect weet over te brengen op de consoles. Het ontwikkelteam mag zich terecht een handvol veren in de kont steken met wederom een geslaagde editie van hun franchise. De spelers zijn schitterend en goed gedetailleerd gedigitaliseerd, de bewegingen zijn relatief vloeiend en natuurgetrouw en het glimmende hout van het speelveld laat je bijna geloven dat het echt is. Dat het publiek daarentegen lijkt te bestaan uit een hoop klonen is jammer, maar amper storend. Op het veld barst het van de actie waardoor je dat amper door hebt. Het is alleen gedurende de halftime-animaties dat behoorlijk twitchy personen in het publiek het oog weten te trekken.

NBA 2K16 zou uiteraard niet compleet zijn zonder een funky soundtrack en ook die ontbreekt dit jaar niet. Hoewel de soundtrack vlotjes aan elkaar geknoopt wordt door DJ Mustard, DJ Khaled en DJ Premier, ieder met een hiphop achtergrond, is er gelukkig gekozen voor een diverse playlist waarin ruimte is gelaten voor diverse stijlen. Zelfs The Ramones passeren de revue (dat was wel het laatste wat ik verwachtte in een basketbal game). Ook de rest van de audio is dik in orde. Het karakteriserende orgelspel, het overtuigend gebrachte commentaar van verslaggevers, het enthousiasme van een volle zaal en natuurlijk die alles belonende ‘swish’: het zit er allemaal in.

Een ander punt van verbetering is de online modus die dit jaar eens wel relatief soepel lijkt te draaien. Waar voorgaande jaren de servers het regelmatig lieten afweten, zijn deze dit jaar, voor zover we het nu hebben kunnen checken, redelijk stabiel. Dit komt een game als NBA 2K16 uiteraard ten goede gezien een flinke groep virtuele basketballers zich natuurlijk maar al te graag wil bewijzen, het liefst niet tegen A.I., maar tegen een groep vrienden. Het biedt in ieder geval hoop dat deze NBA game zich online wel staande houdt, waardoor de content van de game maximaal uit de verf komt en de mogelijkheden grenzeloos lijken. Hell, het lijkt zelfs een reden te zijn om je wat verder te verdiepen in modi als MyPark en MyClub, waar je je eigen speelveld en club kunt beheren en pimpen zoals jij dat zelf wilt. Het zijn geen modi waarvan je zegt dat het helemaal ‘the beez neez’ is, maar je kunt je er aardig mee vermaken. Geloof me, je gaat veel liever ‘the court’ op.