Destiny heeft een probleem van Thanos-formaat

Het is vandaag op de kop af tien jaar geleden dat het epos genaamd Destiny officieel begon, maar net als menig MMO worstelt de game met pieken en dalen. In Destiny was dit nog nooit zo duidelijk als de afgelopen twaalf maanden en na de meest recente uitbreiding ziet de toekomst er maar grauw uit voor de game. Net als veel andere spelers spookt er maar één vraag door mijn hoofd: hoe nu verder?

Ruim tien jaar geleden zette ik mijn eerste stappen in Destiny. Op 24 juli 2014 begon de open bèta van de game en dus ook mijn avontuur als Guardian. Nu, na tien jaar spelen, honderden uren en duizenden keren dood gaan, heb ik er een zwaar hoofd in. Ik ben moe en Destiny verdwijnt steeds meer naar de achtergrond. Het probleem is niet de game zelf – het is eigenlijk alles eromheen wat het beste valt samen te vatten als uitzichtloosheid.

Will the real villain please stand up?

Het verhaal van Destiny bevindt zich op eenzelfde punt als het MCU in 2019. Marvel’s Avengers: Endgame draait net in de bioscoop en terwijl jij de zaal uitloopt, valt er een soort last van je schouders. Thanos is dood – de grote slechterik waar ruim twintig films naar toe is gewerkt is verslagen. Maar hoe nu verder? Met het verdwijnen van die last is er ook meteen een groot gapend gat. Welke superheld moeten ze nu weer gaan uitlichten en welke dreiging die groter is dan Thanos kun je nog verzinnen?

Destiny bevindt zich nu op hetzelfde punt in zijn geschiedenis. Na tien jaar strijden is The Witness eindelijk verslagen. De grote schurk die al tien jaar direct of indirect geteased werd, ligt nu onder de zoden – als er tenminste nog wat van over is. Maar dat roept ook de vraag op wat er moet gaan volgen. Zijn luitenanten zijn ook stuk voor stuk dood, of lijken hem de rug toe te hebben gekeerd. Eramis zweeft ergens door de ruimte, Savathun is haar eigen snode plannen aan het smeden en de rest hebben we een kopje kleiner gemaakt.

Het enige significante lijntje dat nu nog los bungelt en waar Bungie aan lijkt te willen trekken is de Winnower: een vaag figuur dat sinds het begin van Destiny onderdeel is van de lore, maar die we nog nooit hebben gezien. Als we de manuscripten uit de serie mogen geloven, is de Winnower al van voor het begin van de tijd verwikkeld in een spel met de Gardener. Er is een soort weddenschap tussen de twee, waarbij de Gardener leven schept en vrijheid biedt, terwijl de Winnower gelooft in de vaste uitkomst van het universum, met het recht van de sterkste als enige regel.

Het probleem is nu natuurlijk dat alleen de spelers die alles lezen het verhaal van de Gardener en de Winnower kennen. Wie niet iedere lore pagina leest of iedere video van de lore junkies rondom de game aandacht geeft, zal geen idee hebben. Het is moeilijk om motivatie te vinden om tegen iemand te gaan vechten waar we totaal geen beeld bij kunnen vormen, helemaal als je als nieuwe speler ook niemand hebt die je op sleeptouw kan nemen en je alles uit kan leggen.

Een gebrek aan visie en route

Het was Hosanna in juni met de release van de Final Shape: Destiny’s meest recente en voorlopig laatste uitbreiding. Na het miserabele einde van 2023 leek er weer een opwaartse lijn in te zitten. Spelers waren blij en de uitbreiding was goed. Met een videopresentatie kregen we een glimp van de toekomst te zien: nieuwe episodes in het komende jaar en daarna Destiny 2: Frontiers.

Maar over Frontiers kon Bungie nog niets zeggen en dus bleef het stil. Helemaal toen bleek dat de eerste episode niet veel anders was dan een regulier seizoen (maar dan langer), ebde het enthousiasme snel weg. De studio lijkt de boot simpelweg gemist te hebben door niet een betere blik richting de toekomst te hebben. Na tien jaar lijkt de koek op, met enkel de kruimels als nieuwe belofte.

Wat voor veel spelers soelaas had kunnen bieden, was een duidelijke roadmap. Net als toen Bungie jaren geleden de game voor het eerst introduceerde zou het een visie geven voor de toekomst; dat je het idee krijgt: hier zit leven in, hier wordt aan gewerkt. Want vergis je niet: Bungie heeft de tien jaar met horten en stoten vol weten te maken. Nu die tien jaar voorbij zijn, lijkt alle energie ook bij Bungie op te zijn. Massaontslagen, geen duidelijke communicatie over de toekomst en vooral opnieuw dat gebrek aan visie. Het zorgt er allemaal voor dat het geduld en vertrouwen van de spelers op zijn.

Het Pete Probleem

Van buitenaf is het natuurlijk heel makkelijk om te roepen over Bungie. Bungie verpest de game, Bungie luistert niet naar de spelers, Bungie maakt er een potje van. Maar hoe meer we horen over de omstandigheden binnen de uitgever, hoe meer we ons ook realiseren: er zijn twee kanten van Bungie. We hebben de hardwerkende ontwikkelaars, ontwerpers, testers en andere artiesten die alles geven om een mooi product te maken. En we hebben Pete Parsons en consorten – het uitvoerend management, of beter bekend: de mannen in pakken.

Als Bungie negatief in het nieuws komt, komt het relatief vaak door dit groepje pakken. Met Parsons als CEO voorop is er weinig goeds te melden over het bestuur van de studio. Hebzucht en grensoverschrijdend gedrag lijken het bestuur niet vreemd te zijn. Terwijl personeel de laan uit wordt gestuurd omdat er niet genoeg geld wordt verdiend, breidt Parsons zijn autocollectie uit. Het bedrijf heeft interne werkgroepen om minderheden te beschermen, maar dan blijkt dat voormalig Marathon game director Christopher Barrett is ontslagen na minstens acht aantijgingen van grensoverschrijdend gedrag.

Dit in combinatie met de berichten die we al jaren horen over dat het bestuur simpelweg niet wil luisteren naar de ideeën uit de organisatie en de community, laat zien dat er een diep genesteld probleem is bij Bungie. Of het kortzichtigheid, arrogantie of machtslust is, weet ik momenteel niet. Misschien alle drie wel. Het zorgt ervoor dat fans geen vertrouwen meer in de game hebben, hoe moeilijk dat soms ook klinkt. En laat dat nou net belangrijk zijn in een live-service game…