The League of Extraordinary Characters zouden we eigenlijk volledig kunnen vullen met personages uit Street Fighter, maar dat kunnen we natuurlijk niet maken. Zelfs onder de personages van Street Fighter is er altijd een baas boven baas. We zouden posterboy Ryu kunnen kiezen. De Satsui no Hado verslaan, is geen kleine overwinning, maar qua design (hoewel iconisch) komt hij niet verder dan “karate-mannetje”. Dat is niet goed genoeg. Wij gaan verder. Maar een personage die zijn lichaam kan manipuleren, vuur kan spuwen en rondloopt met schedels van overleden kinderen? That’s more like it.

Dhalsim heeft altijd een speciale plek in mijn hart gehad. Niet alleen was hij het eerste personage dat ik koos toen ik voor het eerst Street Fighter 2 Turbo speelde op mijn SNES, maar hij was ook de eerste Street Fighter G.I. Joe die ik ooit kocht. Toeval? Ik dacht het niet. Met zijn lange armen was het leuk om zelfs aan de andere kant van het scherm je tegenstander te raken terwijl jij buiten schot bleef. Maar zelfs als kind had ik al gauw door dat Dhalsim niet het meest gemakkelijk te besturen is. Mijn broer (die al gauw een favoriet had in Ken) versloeg me keer op keer, omdat Dhalsim heel listig en slim gespeeld moet worden. Iets wat ik als zesjarige natuurlijk niet op kon brengen. Na vele uren spelen, verloor Dhalsim de status van mijn favoriet personage, terwijl Guile met die eer ging strijken. Door de jaren heen heb ik van een aantal mensen exact hetzelfde verhaal gehoord. Dat hun eerste “liefde” ook Dhalsim was en dat ze afhaakten toen ze erachter kwam hoe moeilijk het was om hem te masteren. Maar wat maakt hem zo speciaal?

Er zijn personages die een design hebben die hun een soort van iconische status geeft. Andere personages hebben een zeer gedetailleerde achtergrond of verhaal. Dhalsim heeft het allebei. Op het eerste gezicht stelt hij niet veel voor: je ziet een tengere, bijna naakte man. Totdat je erachter komt dat hij zijn lichaam op allerlei kan uitrekken. Zijn armen en benen kunnen de andere kant van het scherm halen terwijl jij op een veilige afstand blijft. Zijn unieke stijl is ook in zijn andere moves terug te vinden, voornamelijk wanneer hij de zwaartekracht trotseert en zijn lichaam als een soort schroevendraaier richting zijn tegenstander draait. Voor een normaal personage is dat genoeg, maar niet voor ons; niet voor The League. Geen probleem, want Dhalsim heeft nog meer skills. Het spuwen van kleine, tot zelfs gigantische vuurballen? Check. Teleportatie? Ook dat zit in zijn bag of tricks. En als dat nog niet genoeg is, heeft hij in sommige gevallen ook de beschikking over mind control en helderziendheid. En Ryu? Die kan energieballen uit zijn handen schieten. Schattig hoor.

Ondanks alle trucjes is Dhalsim geen vechter. Sterker nog, vanwege zijn Yoga-levensstijl is hij een pacifist. Het is tegen zijn code om te vechten, dus toen hij de uitnodiging kreeg om mee te doen aan het tweede World Warrior-toernooi, had hij eigenlijk geen interesse om mee te doen. Maar een ernstige droogte bedreigde zijn dorp en kostte de levens van kinderen. Hij besloot om zijn leven als pacifist opzij te zetten en het toernooi te winnen, zodat hij het prijzengeld kon gebruiken om de mensen van zijn dorp te redden. Als herinnering aan zijn doel gebruikte hij drie schedels van overleden kinderen om een ketting te maken. Het lot van zijn dorp rust op zijn schouders. Het onderscheidt hem van andere vechters die meedoen om egoïstische redenen zoals wraak, of vechters die zichzelf willen ontwikkelen of zich zo nodig moeten bewijzen. Of nieuwe recepten wil leren. Fucking El Fuerte…

Wat resteert er voor onze held uit India? Capcom is niet de beste als het gaat om het vertellen van een coherent verhaal, maar als het goed is, heeft hij met het prijzengeld wat hij wist te winnen in het tweede World Warrior-toernooi zijn dorp gered. Er zijn in Street Fighter 4 immers geen kinderschedels aan zijn ketting toegevoegd, dus het is aan te nemen dat het stukken beter gaat met zijn dorp. Zo blijkt maar weer dat Dhalsim een baas is en dat hij de held was die zijn dorp nodig had én verdiende.