Met het oog op Halloween lijkt Shinji Mikami’s The Evil Within de uitgelezen game om als horrorliefhebber de donkere en gure avonduren mee te vullen. Bekend geworden met de klassieker Resident Evil, probeert Shinji het oude vertrouwde gevoel van die games weer terug te brengen in The Evil Within. Eerst ga ik eens uitleggen wat The Evil Within definieert en een eigen gezicht geeft.

Om te beginnen is The Evil Within een survival-horror game, met een duidelijke nadruk op survival. Waar in bijvoorbeeld Resident Evil munitie schaars, maar niet te schaars, was, is dat in The Evil Within namelijk wel zo. Zelfs wanneer je de game op makkelijk speelt, zul je nog momenten beleven waarop je moet rennen vanwege een munitietekort. Daarnaast is het vrij snel duidelijk dat de gameontwikkelaars veel inspiratie hebben opgedaan bij bekende horrorfilms en -games. Zo zul je bijvoorbeeld bosses tegenkomen die overduidelijk geïnspireerd zijn op Leatherface (Texas Chainsaw Massacre), Pyramid Head (Silent Hill) en Kayako Saeki (Ju-on). Buiten de bosses om wemelt het van de vijanden die mij deden denken aan een cross-over van Resident Evil en The Last Of Us.

The Evil Within 01

Vooral in de eerste hoofdstukken loont het om die vijanden sluipend voorbij te gaan waar dat kan, gezien ze vrij alert zijn en omdat het behoorlijk wat munitie kost om ze te doden. Mocht je toch besluiten je revolver te legen op de vijand, dan is het aan te raden om de vijand definitief op te ruimen door hem te verbranden met een lucifer. Omdat het aantal bij te houden lucifers beperkt is, is het niet verkeerd je af te vragen of de kans bestaat dat je nog terugkeert naar het ‘plaats delict’. Als dat niet het geval is, kun je beter niet je lucifers aan de lichamen verspillen.

Wat de game nog veel unieker maakt is de sfeer. The Evil Within is namelijk behoorlijk toegespitst op gore in plaats van suspense of jump scares. Vanaf de eerste cinematic is het duidelijk dat je geen zwakke maag moet hebben om door te kunnen spelen. Uit elkaar gereten lichamen en liters bloed zijn geen uitzondering. Dit, gecombineerd met een duistere speelwereld die zich blijft verplaatsen tussen realiteit en hersenspinsels, maakt dat The Evil Within vanaf het eerste hoofdstuk intrigerend is. Het enige dat de euforie een klein beetje drukt is de protagonist, Sebastian Castellanos. Ondanks dat het personage duidelijk de meeste aandacht heeft gekregen qua vormgeving, namelijk overdreven westers en macho, ontbreekt het bij hem aan enige emotie. De monologen, maar ook de dialogen lijken hersenloos opgedreund en inspiratieloos. Voor iemand die niet weet wat hem in vredesnaam overkomt en schommelt tussen zijn persoonlijke hel en de realiteit, oogt ‘Seb’ te allen tijde behoorlijk koel. Zijn absolute tegenstander in het hele verhaal, een constant verschijnende ‘geest’ genaamd Ruvic compenseert dit dan wel weer. Ik was dan ook meer geïnteresseerd in zijn achtergrond dan de dagboeken van Sebastian.

De dagboeken van Sebastian, nu we het er toch over hebben, zijn een voorbode voor een save point. De game slaat zichzelf vrij regelmatig op, maar fysieke save points zijn er ook. Waar je in Resident Evil je typmachines had, heb je in The Evil Within een register bij een zuster van het Beacon Mental Hospital. De save points zijn nog schaarser dan munitie, maar wel makkelijk te vinden. Bij het naderen van de deur die toegang biedt tot je save point, zul je namelijk het van de trailers bekende klassieke nummer Clair de Lune van Debussy horen. Waar dat de eerste keer nog kalmerend werkt, vergaat de kalmte al snel. Bij het betreden van een save point barst er namelijk altijd een spiegel die je naar een isolatiekamer in het Beacon Mental Hospital brengt.

Echt enge dingen gebeuren er nooit in deze scenes, maar het verhaal dat zich daar vormt laat je toch met een ongemakkelijk gevoel achter. Dat is eigenlijk het hele eieren eten bij The Evil Within. Echt heel eng wordt het niet, maar het geeft je wel een onderbuikgevoel. Het komt door het gevoel van machteloosheid of het meestal typerende decor, maar het kan ook een combinatie van beide zijn. Later in de game lijkt het gevoel van machteloosheid een beetje te verdwijnen door een groter aanbod aan sterkere en schadelijker wapens. Een ‘one-shot-one-kill’ sniper rifle en een kruisboog waar je op ieder moment van de game pijlen voor kunt produceren, lijken de speler de overhand te bieden. De klunky besturing die we van Mikami’s games kennen maakt het enigszins moeilijk. Ook dien je voor je pijlen wel grondstoffen te zoeken, vaak in de vorm van een minigame. Zo kun je boobytraps ontmantelen voor onderdelen, maar je krijgt slechts één kans. Mis je die, dan kun je donder op zeggen dat je een groot deel van je health kunt afschrijven. Die kun je dan wel weer aanvullen met her en der verspreide injectienaalden, maar ook hier is schaarste. Je kunt ze namelijk ook niet in grote hoeveelheden meenemen.

De hoeveelheden van items die je in je inventory kunt bewaren zijn gelukkig wel te verhogen. Wanneer je je in de mental hospital-scenes begeeft, heb je de mogelijkheid om plaats te nemen op een stoel die veel weg heeft van een elektrische stoel. Die is uitgerust met een lobotomieapparaat dat je hersenen beïnvloed. In deze stoel heb je de mogelijkheid om abilities te upgraden, alsook je wapens en de grootte van je inventory. Dit kost wel potjes ‘green gel’ die je in de meeste gevallen van dode vijanden verzamelt.

Het upgraden van je abilities is in The Evil Within zeker nodig. Naar mate de game vordert, kom je namelijk in aanraking met bosses. De meeste bosses zijn best een pain in the butt en gevechten tegen hen hebben een behoorlijk trial and error-gehalte. Je zult behoorlijk wat munitie en health verspillen in het proces.

Ten slotte wil ik nog even stilstaan bij het aantal uren gameplay. Dat is namelijk aanzienlijk. De game is opgedeeld in 15 hoofdstukken. Om je een beeld te geven: Ik speel de game vrij stealthy en ben na ruim 10 uren bezig in hoofdstuk 10. Als je de game op easy speelt, en jezelf door de levels jaagt, kun je de game in 10 uur uitspelen. Wel moet dan alles in een keer goed gaan, wat vooral vanaf hoofdstuk 10 een hele uitdaging wordt. Ik wil niet te veel verklappen, maar 2 tergende bossfights in 1 chapter vergen veel van je geduld, omdat de kans dat je regelmatig je laadscherm mag aanschouwen best groot is. Het uiteindelijke verslaan van zo’n boss voelt dan ook vaak als een overwinning en opluchting.