Het is Halloween, dus is alles weer spooky en scary! Hier bij Gamecensor doen we wel alsof we allemaal grote jongens zijn, maar stiekem hebben wij ook zo onze angsten. Wat doen wij tijdens Halloween en welke games bezorgden ons klamme handen en een hunkering naar een nachtlampje dat moest en zal aanblijven? Durf je achter het antwoord te komen, of raak je na het lezen van onze verhalen al het respect voor ons kwijt?

HalloweenTim

Tim den Tuinder
Een grote lading snoep, enge films op tv en iedereen die zich leuk weet te verkleden. Nee, in Amerika hebben ze het goed bekeken. Stukken beter dan hier, want hier in het “gezellige zuiden” hebben we alleen carnaval: een feest wat me niet aanspreekt en door velen wordt geassocieerd met waardeloze muziek, een lading drank en een plotselinge en algemene lak aan alle normale regels. Het moge duidelijk zijn dat ik op het verkeerde continent ben geboren. Hoewel schaars geklede carnavalsdames uiteraard hoog op mijn lijstje staan, staan schaars geklede halloween-dames nóg hoger op mijn lijstje. Het is daarom zo ontzettend jammer dat het in Nederland nooit écht lijkt aan te slaan.

Dat betekent niet dat ik het niet op een persoonlijke wijze vier. Sinds een aantal jaar heb ik de vaste traditie om de SNES uit de kast te halen en zowel Super Castlevania 4 als Castlevania: Vampire’s Kiss (niet te verwarren met de hilarische Nicolas Cage film) wederom uit te spelen. In de avond zet ik Vampire Hunter D: Bloodlust weer op en aangezien Halloween de laatste jaren populairder wordt en er steeds meer Halloween feesten worden georganiseerd, staat verkleed uitgaan ook op het lijstje. Wacht op mij, halloween-dames…ik kom eraan.

Bang voor horror-games ben ik nooit geweest. Dat is immers de reden waarom je ze speelt, nietwaar? Je speelt Resident Evil om te griezelen, je speelt Eternal Darkness om te huiveren en je speelt Silent Hill omdat je een leuke mist-simulator wil spelen. Irrationele angsten voor games had ik als kind wel. De designs van Kabuki: Quantum Fighter bezorgden mij de stuipen op het lijf en de muziek van het password-scherm van Castlevania 2: Simon’s Quest geeft me nog steeds een ongemakkelijk gevoel. Belachelijk voor de meeste mensen, maar voor mij was het net knoflook en wijwater.

Patrick Meurs
Als er een feestdag is waarvan ik het jammer vind dat deze in Nederland onderbelicht wordt, dan is het Halloween. Ik, als diehard horrorbuff, kan er geen genoeg van krijgen. Eerlijk is eerlijk, het vergt tegenwoordig heel wat om deze jongen nog de stuipen op het lijf te jagen. Gelukkig heeft recentelijk P.T. me nog dat ongemakkelijke gevoel bezorgd.

Maar vroegah…toen Patrick nog een pubertje was, deden games als Resident Evil en Silent Hill deze jongen toch wel even een extra lampje aanknippen. Gewoon, voor gemoedsrust. Destijds speelde ik nog op de PC (zag het nut niet zo van consoles) met een koptelefoon op, op een donkere zolder. Bij Resident Evil begon je al als een idioot je ammo te checken bij iedere hoek van de straat, omdat je de zombies al van verre hoorde aankomen. Om over de radio bij Silent Hill nog maar te zwijgen. Met het zweet in je handen scrollend door je inventory erachter komen dat je weer eens veel te weinig potions en ammo hebt gesprokkeld. En dan dat moment dat je je helemaal het lapzuur schrikt, omdat je ouders ineens het licht aanknippen om te zeggen dat je allang in je bed had moeten liggen. Ik vrees dat ik het gevoel wat me toen bekroop, nooit meer zal ervaren, maar een game die ik onlangs heb aangeschaft,The Evil Within, komt er aardig bij in de buurt. Dus deze Halloween zal worden mogelijk gemaakt door die game, in het donker, met de koptelefoon op max volume…met misschien één lampje aan.

Kevin Rombouts
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik heb helemaal niets met Halloween, horror of enge clowns. Ik hou er niet van. Ik wordt er ontzettend nerveus van: laten we stellen dat het niets voor mij is. Het blijft me dan ook altijd verbazen dat een van mijn favoriete games van de vorige generatie misschien ook wel een van de engste was: Dead Space. Lekker griezelen in de ruimte. Het is en blijft een geweldige game, zelfs zes jaar na de originele release van de game.

Alles wat de game deed, deed de game fenomenaal. Vanaf het moment dat je de game opstartte, hing er een sfeer om Dead Space heen waarvan je wist dat je echt je best moest gaan doen om het droog te houden. Om nog maar te zwijgen over het geweldige gebruik van een zo minimale User Interface die toch nooit zijn functie verloor. Of het heerlijke systeem om vijanden ledemaat voor ledemaat in stukjes te hakken, voor je ze de oneindige ruimte in schoot. Ja, Dead Space is een van die titels die je heel lang bij zal blijven, al is het maar om het moment dat je door een half verlichte gang loopt, ‘Twinkle, Twinkle, Little Star’ op de achtergrond speelt en het licht plotseling uitging, om daarna je console maar uit te zetten en een week lang met het licht aan te slapen.