Ik moet me schamen. Nee echt. Van alle games die ik op het Nintendo Post E3 event in Utrecht heb gespeeld, is Yoshi’s Woolly World de leukste. Tussen games zoals Hyrule Warriors, Bayonetta 2 en Smash viel mijn keuze op Yoshi. Wellicht dat ik hiervoor kritiek zal krijgen, maar iets zegt me dat Yoshi’s Woolly World dat stiekem allemaal wel waard is.

We schrijven 3 juli 2014. Ik ben in het Cityscape van Utrecht in een snikhete kelder die helemaal in het teken staat van Nintendo. Ik ben net klaar met het spelen van het afschuwelijke en lachwekkende Sonic Boom voor de Wii U. Een nare smaak is in mijn mond te proeven; ik voel me vies zoals een prostituee die net een smerige klant af heeft moeten werken. Plotseling word ik verblind door een fel, geel licht. Een goedlachse, blonde juffrouw met een Nintendo-shirt spreekt me aan; of ik interesse heb om Yoshi’s Woolly World te spelen.

YoshisWoollyWorld_01

Ze zegt dat het wel het leukste is als de game wordt gespeeld met z’n tweeën. “Ik ben in m’n eentje, dus ik zal op jouw hulp moeten berusten,” zeg ik als de suave motherfucker die ik ben. De Gamepad wordt in mijn handen geschoven en voor de volgende tien minuten werd ik overvallen door een gevoel waarvan ik dacht het jarenlang kwijt te zijn geweest. Voor die tien minuten was ik weer even een kind. Alsof ik Donkey Kong Country 2, Yoshi’s Island of Mega Man 2 weer voor het eerste speelde! Ik lachte, ik gooide mijn partner per ongeluk in een piranhaplant en we vloekten en riepen wanneer we iets doms deden. Wat was hier in vredesnaam aan de hand?

Yoshi’s Woolly World is een platformgame die voor mijn idee is bedoeld voor de allerkleinste onder ons of voorde allergrootste Nintendo-liefhebbers. Yoshi’s Woolly World is een platformgame die zo standaard is als maar zijn kan. De game heeft weinig vaart, biedt eigenlijk geen uitdaging en is zo toegankelijk dat wellicht mijn grootmoeder de game nog wel op zou kunnen pikken. De besturing is nagenoeg hetzelfde als in vorige Yoshi-games: Yoshi heeft z’n bekende zweefsprong, zijn tong waarmee hij vijanden in kan slikken waarna hij ze tot eieren kan transformeren en kan gebruiken als projectielen en uiteraard zijn groundstomp. De bedoeling van de levels is natuurlijk om het einde te halen, maar ondertussen alle sterretjes, zonnetjes en bloemetjes op te pikken. Veel van deze voorwerpen zijn verstopt in de levels, achter verborgen gangen en onzichtbare versperringen, die eigenlijk niet eens zo heel goed verstopt zijn. Dus waarom was het dan in vredesnaam zo’n sentimentele ervaring voor mij?

De game is de onschuld zelve. Van begin tot eind. Van de muziek tot de vormgeving. Van Yoshi tot de Shy-Guy vijanden die je tegenkomt. Er is geen timer, de game kent een rustig tempo en je kunt volgens mij niet eens echt “af” gaan. Je hebt het idee dat niks moet en alles mag. De vormgeving is tot in de perfectie afgerond en geeft een warm gevoel. Ik speelde alleen de tweespelerstand en wat nou zo leuk was, was dat we samen keken en hardop nadachten over hoe we door de situaties moesten komen, met in sommige gevallen alle negatieve gevolgen van dien. Net als in de recente New Super Mario Bros.-games voor de consoles kun je ook in Yoshi’s Woolly World elkaar helpen, maar ook dwarszitten. Yoshi’s Woolly World gaat echter niet verder dan jennen, terwijl het in de Mario-games vaak uitloopt op een competitie wie de grootste troll kan zijn.

En dan de vormgeving; oh mijn god, de vormgeving. Er zijn bedrijven die met hetzelfde concept maar de helft gedaan zou hebben wat Nintendo hier heeft neergezet. Maar dit is Nintendo; het hele wol/garen/naaien-concept is tot het uiterste doorgevoerd en visueel gezien is Yoshi’s Woolly World een pareltje. Achtergronden zijn geen achtergronden, maar een gordijn wat is opgehangen waarop de bekende Mario-wolkjes (inclusief gezichtjes) op zijn genaaid. Yoshi en zijn omgevingen bestaan volledig uit stof, wol of garen. Als Yoshi hard genoeg rent, verandert de garen waaruit zijn voeten bestaan langzaamaan in wielen die ronddraaien, Yoshi kan met zijn tong aan een los koortje trekken van een stuk level waardoor een verborgen pad tevoorschijn komt en zo kan ik nog lang doorgaan.

Het ziet er allemaal prachtig uit en het enige minpunt wat ik zou kunnen bedenken, is het feit dat het minder origineel overkomt, omdat er al eerder een Kirby-game is geweest met een soortgelijk uiterlijk. Maar een kniesoor die zich daar aan stoort: Yoshi’s Woolly World is een platformer voor de hele familie waar iedereen van alle leeftijden plezier aan kan beleven zoals alleen Nintendo dat kan. Ik zeg niet dat deze game ervoor zal zorgen dat er miljoenen extra Wii U’s verkocht zullen worden, maar die zeldzame Nintendo-magie die ik regelmatig voelde bij hun games die in de 8-bit, 16-bit en soms ook in de 64-bit generatie te vinden was, kwam hier weer een beetje boven drijven. Chapeau!