Oh Phil Fish, wat moeten we toch zonder jou? Niet alleen ben jij verantwoordelijk geweest voor de eerste officiële ragequit in onze industrie, het lijkt erop dat overal waar jij verschijnt, controversie en drama snel volgen. Dat je iets doet waardoor mensen aan zichzelf gaan twijfelen, denkend dat wat zij zojuist gade hebben geslagen niet waar kan zijn. Een speciaal iemand die zichzelf altijd in de spotlight weet te zetten door middel van onnavolgbare en rare streken. Je bent te vergelijken met Diego Maradona. Of het acteerwerk van Nicolas Cage van de afgelopen vijftien jaar. Ik zal eerlijk zijn: persoonlijk heb ik je niet hoog in het vaandel staan, maar ik zou niet zonder je kunnen. Het zou zonde zijn om een mikpunt zoals jou te moeten missen. Zeker als je het zo makkelijk voor me maakt. Helaas moet ik nu mededelen dat na jouw recente tirade op Twitter, ik toch jouw zijde moet kiezen. Maar toch niet helemaal.

Het geval is namelijk zo: ondanks dat Phil Fish is gestopt met het maken van games, had hij nog steeds een Twitter-account met een respectievelijk hoog aantal volgers. Op een dag twitterde hij dat hij van mening is dat mensen die inkomsten verdienen door middel van Let’s Plays of walkthroughs op YouTube, hem geld schuldig zijn. Hij vond dat ontwikkelaars een percentage zouden moeten krijgen van het geld dat YouTubers verdienen met het spelen van games. Als je dat niet doet, ben je eigenlijk schuldig aan digitale piraterij. En zoals ons vroeger altijd werd verteld in dat ene beschamende reclamefilmpje, is piraterij een misdrijf.

Zoals je kon verwachten kreeg meneer Fish wederom te maken met een shitstorm; mensen waren verontwaardigd over wat hij zei en hij kreeg al gauw veel beledigingen en erger zijn kant opgestuurd. Zelfs wat mensen in mijn Facebook-lijst begonnen erover. Ze waren het niet eens met wat Fish had gezegd. Grappig als ik bedenk dat ik over dezelfde mensen spreek die zelden tot nooit geld uitgeven aan games, films of muziek. Het type mens dat het idee heeft dat dit soort dingen hun geboorterecht is en alles (illegaal) downloaden. Aan de meningen van dit soort mensen hecht ik sowieso weinig waarde, maar in dit geval ben ik het enigszins met meneer Fish eens. Maar sta mij toe het te nuanceren. Want in deze situatie is het niet alleen wit of zwart. Alleen de kleur van je hart. Of, you know… grijs.

Stel je voor: je bent de baas van een steengroeve en op een dag komt er een beeldhouwer op je af en vraagt voor een stuk steen zodat hij daar een kunstwerk van kan maken. De beeldhouwer betaalt netjes en is de weken erna volop bezig de steen te vervaardigen tot iets moois, tot iets unieks. Het beeld is klaar en vervolgens vraagt de beeldhouwer een entreeprijs voor mensen die interesse hebben om het te zien. Laat ik hier duidelijk in zijn: hier is dus niks mis mee. Maar we gaan even terug. Een andere beeldhouwer komt naar de steengroeve en vraagt een soortgelijk stuk steen. Hij betaalt netjes en neemt de steen mee. Hij pakt een doek, poetst een keer over de steen en klaar is kees. Hij vraagt ook een entreeprijs. Nu kun je natuurlijk zeggen: “maar hij heeft ervoor betaald en als mensen daar geld voor willen betalen is hij gewoon slim”. Maar aan de andere kant kun je natuurlijk wel bedenken dat jij, als eigenaar van de steengroeve, je genaaid voelt.

Wat ik hiermee bedoel is dat er tussen “Let’s Players” en “Walkthroughers” veel verschil in kwaliteit zit. Bij sommige kanalen is duidelijk te zien dat er veel tijd in wordt gestoken en er een heuse show van wordt gemaakt. In dit soort gevallen kan ik het nog laten schieten omdat het beeldmateriaal tot iets groters wordt getild. De makers steken hier zo veel tijd in dat het bijna iets nieuws wordt. Bij anderen is het simpelweg de game met een verveelde stem die regelmatig flauwe grappen maakt en ooit eens schrikt wanneer iets boe roept. De opkomst van YouTube heeft voor veel leuke dingen gezorgd, maar heeft minstens evenveel mensen het leven zuur gemaakt. De muziekindustrie heeft wederom een klap gehad en waarom MTV zichzelf nog Music Television durft te noemen is voor iedereen een raadsel. Maar ook de gamesindustrie lijdt hieronder.

Als mensen twijfelen over een game, zoeken ze niet meer reviews op, maar kijken ze op YouTube voor de game. Dit kan natuurlijk positief en negatief uitpakken: een potentiële klant kan immers dankzij deze informatie kiezen om de game te kopen, of te laten liggen. Het verschil tussen een review en een walkthrough is dat een review je vertelt wat je hoort te weten om over te gaan op een aankoop of niet. Een walkthrough laat ALLES zien. Waarom zou je dan nog ooit een game kopen? Iemand met meer geld heeft de game al gekocht en laat hem gratis en voor niks aan jou zien. Zou je nog evenveel films kijken wanneer je het einde van alle films van tevoren al weet? Natuurlijk niet en zo is het ook voor games. Is het daarom zo slecht dat een deel van de opbrengst van mensen die hun geld verdienen door middel van het spelen van games en het op YouTube te plaatsen naar de ontwikkelaars gaat? Zonder ontwikkelaars zijn er geen games en geen games betekent geen content voor de YouTube-kanalen. Waarom niet iets terug doen voor de mensen die ervoor zorgen dat je je brood kunt verdienen door middel van het spelen van games vanuit je luie stoel?

Wie kan zich het BAF-BREIN introfilmpje nog herinneren? Mensen die in de jaren ’90 een videoband op hebben gezet, zijn daar allemaal getuige van geweest. Als je (net als ik) een mafkees bent, neem je eens in je leven de tijd om te lezen wat dat vervelende voorstukje (dat je probeert te weerhouden van je favoriete Disneyfilm) nou eigenlijk probeert te zeggen. Het komt erop neer dat het verboden is om zo’n band te gebruiken in horeca- of hotelgelegenheden, scholen of verenigingen of via de tv uit te zenden. Oftewel, dat je in feite die videoband alleen thuis mag kijken, in een situatie dat je met vrienden en familie bent. Voor muziek zijn er precies dezelfde regels en redenen. Games vormen hier eigenlijk geen uitzondering op en wat denk je dat videobeelden op YouTube plaatsen inhoudt? Familie- en vriendenkring? Al jouw duizenden abonnees? Dus niet alleen de makers worden hier de dupe van, het is in feite nog strafbaar ook. Sterker nog: de eigenaars van de rechten hebben in veel instanties nog het recht om de beelden te laten verwijderen en een aanklacht in te dienen als er geld aan wordt verdiend.

Wellicht klink ik nu wel als een oude zak die zit te klagen over die ‘vervelende kinderen die lawaai maken’ terwijl ik op mijn veranda zit en probeer te genieten van mijn suffe roman en citroenlimonade, terwijl ik iedereen die langskomt lastigval met mijn verhalen over toen ik nog in het leger zat en tegen die smerige zuurkoolvreters vocht. Misschien zou je me zelfs een communist kunnen noemen omdat ik met dit voorbeeld tegen het kapitalisme en opportunisme lijk te zijn. Maar ik ben van een generatie die weet dat alleen de zon voor niks opkomt. Voor de rest moet je werken; hard werken. Dus als je op een makkelijke manier geld wil verdienen, kom dan ook diegene tegemoet die ervoor zorgt dat je het in de eerste plaats kunt doen, zodat je het ook kan blijven doen. Het is zoals Jezus zei: “don’t be a dick”. Het staat in de bijbel. Zoek het maar op.