In 2010 verdeelde Konami in samenwerking met MercurySteam de Castlevania-fanbase met Castlevania: Lords of Shadow. De één vond het een mooi eerbetoon aan een serie die al 25 jaar bestond en een passend nieuw begin, terwijl de ander luidkeels riep klaar te zijn met de serie. Maar over één ding was men het eens: het ambitieuze en gedurfde einde zag niemand aankomen. De verwachtingen waren hooggespannen om te zien hoe Castlevania het zou doen op terrein waar de serie nog nooit voet had gezet. Maakt MercurySteam de verwachtingen waar? Het korte antwoord is nee. Bij lange na niet. Het lange antwoord ligt echter iets gecompliceerder.

Lord of Shadows 2 (LoS2) begint waar LoS1 eindigde. Gabriel Belmont heeft de drie Lords of Shadow verslagen en het plan van satan verijdeld, waarbij de ziel van zijn overleden vrouw verloren is gegaan. Hij besluit de onsterfelijkheid van de Lords of Shadow te accepteren en zo voor eeuwig God’s wet van sterfelijkheid te trotseren. Na honderden jaren te hebben geslapen wordt Gabriel in onze huidige tijd gewekt door zijn oude vijand Zobek; met de waarschuwing dat satan op het punt staat terug te keren en het voorzien heeft op Gabriel. Wat volgt is een game met twee facetten: aan een kant frustreerde LoS2 me dusdanig dat ik mijn Xbox met game en al bijna trakteerde op een enkele vlucht drie verdiepingen naar beneden. Maar ondanks alle frustraties wilde ik altijd zien hoe het afliep en wat de game nog meer voor me in petto had.

Castlevania_Lords_of_Shadow_02

Net als zijn voorganger is LoS2 een hack & slash action-game. De game bestaat grotendeels uit actie, hoewel de actie regelmatig wordt onderbroken door stealth-secties, korte puzzels en veel cutscenes die het verhaal uit de doeken doen. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: de combat is een puinhoop. Je hebt een directe aanval en een wijde aanval. De directe is geschikt voor een enkele vijand, terwijl de wijde bedoelt is voor meerdere. Het grootste probleem is dat enemies niet ‘flinchen’. Je kunt ze raken en ze krijgen wel degelijk schade, maar ondanks de aanval worden hun acties niet belet. Ze kunnen nog steeds bewegen, ontsnappen en zelfs aanvallen zonder dat ze gehinderd worden door jouw aanvallen. Dit is te verhelpen door gebruik te maken van heavy-attacks: aanvallen die een stuk sterker zijn maar alleen aan het uiteinde van (lange) combo’s zitten. Dit kost echter tijd en concentratie: iets waar je zelden de kans voor krijgt, want afgezien van boss-fights vecht je zelden één-tegen-één. Continue hit-and-run technieken toepassen is effectief, maar niet toepasselijk voor iemand die zichzelf ‘Prince of Darkness’ noemt.

Een stukje innovatie komt in de vorm van vijanden die gepantserd zijn of schilden met zich dragen. Die moeten gebroken of omzeild worden voordat Gabriel ze kan verslaan. Ook blijven sommige vijanden op een afstandje en moet je ze via projectielen uitschakelen. Dit gaat door middel van subweapons: de Void Sword en de Chaos Claws. De Chaos Claws zijn sterk en bedoeld om door pantsers te breken maar zijn erg log, terwijl de Void Sword minder damage doet, maar Gabriel healt met elke hit. Dit zou de basis zijn voor een perfect systeem, ware het niet dat beide subweapons een meter hebben. Is de meter leeg, dan kunnen ze niet meer gebruikt worden. De meters kunnen aangevuld worden door hits uit de delen met de zweep zonder zelf geraakt te worden, al is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Dit zorgt ervoor dat je spaarzaam omgaat met je subweapons en ze liever niet gebruikt omdat je bang bent zonder te zitten.

Om jezelf te beschermen beschikt Gabriel over een dodge en een block, maar de block onderbreekt je laatste attack niet, waardoor het meestal te laat komt en de dodge biedt geen moment van onoverwinnelijkheid. Je bent dus snel weg, maar je bent tijdens de dodge-animatie nog steeds vatbaar voor damage. Tel daarbij op dat vijanden hun aanvallen nauwelijks ‘telegraphen’, waardoor je zelden iets aan ziet komen. Zelfs wanneer je het ziet is het moeilijk te definiëren wat er gaat komen en hoe je erop moet reageren. Wanneer Castlevania: Lament of Innocence op de PS2 betere combat bevat dan LoS2, weet je dat er iets niet in de haak is.

Grafisch verwacht ik niet dat LoS2 ooit overtroffen wordt op hardware zo oud als de Xbox 360 en PlayStation 3. Het is duidelijk dat MercurySteam met LoS2 het onderste uit de kan heeft gehaald. De animaties zijn mooi en de charactermodellen zijn tijdens cutscenes prachtig, al zijn ze tijdens gameplay karig; waarschijnlijk een noodzakelijk kwaad om de wijde en zeer smaakvolle vormgegeven omgevingen te realiseren. Voornamelijk de levels in het kasteel van Dracula konden me bekoren. Ze waren dusdanig mooi, dat de stad-levels daar tegenover nog meer afstaken. De werelden voelden aan alsof twee verschillende teams aan de werelden hebben gewerkt: het talentvolle team aan de kasteel-levels en het mindere team aan de stad-levels. De kasteel-levels bleken telkens gevarieerder, beter ontworpen en smaakvoller samengesteld. De stad-levels kwamen daarentegen over als vies, eentonig en klunzig in elkaar gezet. Hoewel technisch competent, bleef ik hunkeren naar de prachtige en gevarieerde vistas die in het eerste deel te vinden waren.

Kan LoS2 dan helemaal niks goed doen? Jawel, het doet veel goed. Een paar dingen zelfs uitzonderlijk goed. De cutscenes zijn goed geregisseerd, bossfights zijn uitdagend en uniek en de game is een lust voor het oog door middel van fraaie omgevingen en characterdesigns waar je ú tegen zegt. Met name de voice-acting verdient geprijsd te worden. Zowel Robert Carlyle en Patrick “Jean-Luc Picard” Stewart kruipen wederom in de rollen van Gabriel Belmont/Dracula en Zobek, maar het is meneer Carlyle die de show steelt. Hij weet als geen ander de bloeddorstige graaf neer te zetten als een meedogenloze doch sympathieke killer die langzaamaan zijn lot accepteert en de juiste keuze maakt. Daarnaast is er niet of nauwelijks gebruikgemaakt van het scala aan prachtige muziek waar de Castlevania-serie over beschikt en de muziek die de game biedt is niet memorabel. Het vinkt alle vakjes af zonder echt te overtuigen.

Over het algemeen maakt LoS2 geen grote fouten. LoS2 maakt juist heel veel kleine foutjes die samen een frustrerende bende veroorzaken. De combat is klunzig, het verhaal lijkt te zijn verzonnen terwijl de game bezig was het te vertellen, de talrijke stealthsecties bieden variatie maar zijn op een uitzondering of twee na ongeïnspireerd en halen de vaart uit de game. De ietwat stijve besturing en de vaak wispelturige camera helpen ook niet. De omgevingen zijn groot, maar zijn onoverzichtelijk en vaak is het niet duidelijk wat de game van de speler verlangt.