Een grijze sluier bedekt Hilversum. Even lijkt het erop dat het niet droog blijft. Gelukkig blijft het bij wat druppels die in mijn gezicht terecht komen via de wind. Ik loop richting de ingang van het grote gebouw en word begroet door vrolijke chiptune muziek uit mijn jeugd. Er is een draaideur, met daarachter stapels dozen van oude consoles en games; A Link to the Past, Snatcher, Ninja Golf en een doos van een Sega Saturn om er maar een paar op te noemen. Ik stap naar binnen en word begroet door een goedlachse medewerker. Ik passeer een groot bord met daarop “Welkom op de Retro Game Experience”. Ik haal eens diep adem. Het voelt warm aan. Ik ben thuis.

Het Nederlands Instituut van Beeld en Geluid in Hilversum organiseerde afgelopen weekend de “Retro Game Experience”. Het doel was om jong en oud te informeren wat dit jonge medium te bieden heeft, of misschien nog belangrijker, dat gaming eens niet op een negatieve manier in de spotlight komt. Dat ondanks de vele negativiteit die de media verspreidt over gaming, het niet alleen maar “moordsimulatoren” zijn die mensen kunnen spelen. De ruimte die de experience had was klein, maar werd goed benut. Er was een tentoonstelling met allerlei oude handhelds, een paar kramen die retrogames, consoles en accessoires verkochten, twee ruimtes met arcade machines met een verrukkelijk divers aanbod van games en ten slotte een sectie met zo’n beetje ALLE consoles van begin jaren ’70 tot eind jaren ’90.

Wellicht belangrijker dan wat er te zien en beleven viel, is de geweldige sfeer die er overal hing. Jonge kinderen hadden moeite met Super Mario World, maar gaven niet op. Kleine toernooitjes rond de Street Fighter kast werden al snel gevormd. In de veel te drukke classic arcade ruimte was het misschien wel peentjes zweten, maar niemand die klaagde en iedereen die met elkaar praatte of samen een game begonnen te spelen. Jong of oud. Dik of dun. Man of vrouw. Zelden heb ik een plek gezien waar iedereen geaccepteerd werd, maar dit is er een van.

Nu zijn het niet alleen games die de klok slaan, ook de impact van games op onze samenleving werd onder de loep genomen. In het theater stond elk uur iets nieuws en unieks op de planken. Een discussiepanel over de mogelijke terugkeer van arcade games, de films “The King of Kong” en “Wreck-it Ralph” werden getoond, een video game-quiz werd georganiseerd en nog meer. Dus in het geval dat je je verveelde en even tot rust wilde komen nadat je de high score in Donkey Kong probeerde te halen, had je ook de kans om nog iets op te steken of ergens deel van uit te maken.

Ik wist niet wat ik moest verwachten. De entreeprijs was 15 euro voor één dag en ik moest een lange tijd reizen om op de plek van bestemming te komen. Uiteindelijk was het de lange tocht helemaal waard. Als het voor mij niet ver reizen was, was ik niet alleen op zaterdag gegaan. De heerlijke vibe en het grote scala aan goede games is iets wat ik elke zelf respecterende gamer kan aanraden. Een blast from the past met veel verrassingen.

Ik keerde huiswaarts, terug in de grijze sluier maar een paar leuke ervaringen rijker. Ik hoor weer bekende chiptune muziek terwijl ik het gebouw verlaat. Dit keer van Zelda. Mijn persoonlijke hoogtepunt van de dag was niet dat ik Megaman 2 uit wist te spelen in het bijzijn van een aantal mensen. Ook niet de pakken slaag die ik uitdeelde met Street Fighter. Mijn hoogtepunt was een vader en zijn zoontje van een jaar of zes oud, die samen de originele Prince of Persia zaten te spelen. Vader en zoon probeerden beide over een afgrond te springen. Het lukte ze niet, maar het jongetje had zichtbaar plezier in wat hij aan het doen was. Een medium dat maar al te vaak te horen krijgt dat het verantwoordelijk is voor geweld en moorden, wist hier op onschuldige wijze een glimlach op het gezicht van een kind te toveren.

Missie geslaagd jongens.