Melancholie en nostalgie spelen een ontzettend grote rol in de strijd tussen vroeger en heden. De mens, of het brein, is erg goed in het glorificeren van herinneringen. Laten we games van vroeger eens vergelijken met relaties. Een ex zou geen ex zijn als alles goed was. Toch zijn je herinneringen voor 90% verheerlijkt en goed. Zelfs die keren dat je SNES vastliep, je PlayStation 1 je in de steek liet en zorgde voor een gigantische stinkende rookwalm door de hele woonkamer, worden gezien als goede herinneringen. In dit stukje gaan we eens realistisch kijken naar het verschil tussen games van vroeger en nu.

Vroegere games hebben een buitengewoon belangrijke basis gelegd voor die fantastische games die we in het heden mogen ervaren. Een klein voorbeeldje: als Squaresoft eind jaren 80 hun laatste droom, hun ‘laatste fantasie’ niet had nagejaagd, dan was die gigantisch goede Final Fantasy reeks er nu niet geweest. En daarbij; heel veel andere RPG’s waren er ook niet geweest.

Het verschil dat we het meest kunnen benadrukken is dat games vroeger simpel en doeltreffend waren. Graphics waren voornamelijk hetzelfde, omdat er nog niet veel engines waren. Dus waar de concentratie op lag: gameplay. Spellen waarbij de kern niet goed uitgewerkt was, kwamen ook niet in opkomst. Hierdoor had je niet het gigantische verschil in kwaliteit en de gigantische overvloed aan games die er nu wel is. Vroeger werden games keer op keer uitgespeeld, hoe frustrerend of moeilijk ze ook waren, puur omdat er niet nog een game op de plank lag te wachten.

De band tussen gamers van vroeger is dan ook een erg groot verschil met de band tussen de gamers van nu. Ik spreek uit ervaring als ik het heb over de stereotyperende loner die in de klas alleen maar dacht aan zo snel mogelijk terug naar zijn/haar computer te kunnen gaan en met de “echte” interessante mensen tot midden in de nacht plannen te maken om een of andere gekke draak te kunnen overwinnen.

Tegenwoordig zijn nerds hip, misschien zelfs wel modieus. Het is een geaccepteerde subcultuur geworden. Is dit dan per se slecht? Natuurlijk niet. Dankzij deze maatschappelijke erkenning is gamen alleen maar groter geworden. Er zijn meer verschillende games, meer verschillende genres, verschillende platformen, verschillende doeleinden en verschillende gevoelens die opgeroepen worden. En dus ook meer kans om deel te nemen aan deze industrie.

Dat gamen een geaccepteerde subcultuur is geworden heeft dan ook gedeeltelijk voor die gigantische overvloed van games gezorgd. Elke dag wordt de mens wel geïntroduceerd aan en gestimuleerd met nieuwe games door middel van internet, TV of zelfs radio. Je kunt misschien zelfs zeggen dat de games je toegeworpen worden, waar bijna sprake is van overstimulatie. En dankzij het internet kan bijna iedereen zelf games maken. Bij oude games moest je nog echt ontdekken wat nou echt de goede titels waren en welke titels je hard verdiende centjes waard waren.

Toch zijn gek genoeg de oudere games een grote uitdaging en moeilijker om uit te spelen, dit omdat ontwikkelaars van tegenwoordig een breder publiek willen aanspreken. Niet iedereen zit erop te wachten om twee uur lang met een puzzeltje bezig te zijn. Games ontwikkelen is in de hedendaags tijd een stuk duurder en dus willen bedrijven hier dan ook hun winst uit halen. Het publiek dat wacht op games met levels die uren nodig hebben om uit te spelen is tegenwoordig schaars, maar ze zijn er nog wel.

Was het vroeger dan echt zo veel beter?

Ik denk dat het veel te maken heeft met het idealiseren van herinneringen. Er wordt vaak geroepen dat games van vroeger meer fantasie in zich hadden, maar dit heeft ook te maken met hoe games vroeger werden uitgebeeld. Mario bestond uit niet meer dan een paar pixels, waarbij wij als spelers zelf de beslissing hadden over hoe hij zou klinken en er echt uit zou zien.

Games van tegenwoordig zijn haast films, de focus wordt vooral gelegd op zo realistisch mogelijk overkomen. Als het personage dan eens raar uit zijn ogen kijkt of een animatie niet vlekkeloos verloopt, zorgt dit meteen voor een gigantische teleurstelling. Games bevatten dus niet minder fantasie, er wordt simpelweg van spelers minder verbeelding verwacht.