De verkeerde focus van Cyberpunk 2077

Was de hype voor een game ooit groter dan die van Cyberpunk 2077? Het leek er lang op dat de game van CD Projekt RED misschien wel de allergrootste open wereld-RPG ooit zou worden. Vanaf de releasedatum bleek het helaas anders te zijn. De game wist de vele beloftes niet in te lossen en was op sommige systemen zelfs onspeelbaar. Was de hype voor de game te groot of is er iets anders aan de hand?

Na veertien uur op de PlayStation 4 heb ik het opgegeven; de game was echt onspeelbaar door de vele bugs en instabiele framerate. Toch wordt dit geen artikel waarin ik Cyberpunk 2077 af wil schrijven vanwege deze problemen. Inmiddels heb ik namelijk 82 uur in de Google Stadia-versie van de game zitten. In deze tijd heb ik alle side quests gespeeld en alle verschillende eindes van de game gezien. Op Stadia was de game prima te spelen en ben ik nauwelijks tegen problemen aangelopen. Toch is er wel iets fundamenteel mis met deze game.

Om dat probleem goed te kunnen beschrijven, moeten we eigenlijk eerst kijken naar wat de game juist wel heel goed doet. Wie echt heel ver inzoomt, ziet een extreem goed oog voor detail. Zo ga je bijvoorbeeld personages tegenkomen in je speelsessie die ergens gitaar zitten te spelen. Kijk je naar de grepen die dit personage op de hals van de gitaar maakt om de akkoorden te produceren, dan zie je dat hij of zij daadwerkelijk de juiste akkoorden pakt. Kijk je nog beter, dan zie je dat de gitarist met de andere hand exact de juiste snaren aanslaat. Het zijn dit soort bizarre details die mij als gamer – en als gitarist – enorm de wereld in trekken.

Ook kent Cyberpunk 2077 weer de nodige verhaallijnen die later leuke momenten opleveren in de game. Zo kan het voorkomen dat je een personage niet hebt geholpen waardoor deze wordt geliquideerd. Wanneer je veertig uur later nietsvermoedend door een rivier zwemt, zie je dat personage op de bodem van de rivier liggen. In de game vind je veel van dit soort zaken die je het gevoel geven dat je keuzes impact hebben en dat de wereld om je heen leeft. Wie bijvoorbeeld alle teksten in de game leest, wordt beloond met unieke locaties waar weer van alles te vinden is. 

Een ander zeer interessant detail is de minimap die je in je scherm hebt. Wanneer jij te voet onderweg bent naar een gemarkeerd punt, dan zie je op de minimap de veiligste route om daar te komen. Je leest het goed, de veiligste route inderdaad. Je wordt gewezen op zebrapaden en als je daar iets verder voor moet lopen, dan zul je die route krijgen ook. Toch is dit een van de eerste zaken waarbij op begint te vallen dat de focus van de game wel eens verkeerd kan liggen. De mankracht die hierin is gestopt, had wellicht beter ergens anders ingestoken kunnen worden. Het is een grappig detail, maar ik had liever gezien dat ze op wat andere zaken hadden gefocust rondom de GPS.

De GPS laat geregeld te wensen over. Wanneer je een routepunt instelt, is het telkens maar de vraag of je daadwerkelijk de snelste route toegewezen krijgt. Soms heb je geen idee wat de GPS eigenlijk aan het doen is. In plaats van dat je je naar je eindbestemming verplaatst, raak je juist steeds verder van je bestemming verwijderd. Open je de map, dan zie je minstens drie routes die sneller zijn dan de voorgestelde GPS-route. Een reden daarvoor heb ik tot op heden nog steeds niet gevonden. Het is ook niet zo dat de voorgestelde route je langs belangrijke plekken stuurt. Het lijkt er gewoon op dat het niet goed is gecodeerd door CD Projekt RED.

Dat is vervelend, maar als fervent liefhebber van open wereld-games weet ik ook wel dat je na een tiental uren blind naar al je locaties toe kunt rijden. Sterker nog, ik vermoed dat ik in GTA V nog steeds alles blind kan vinden als ik de game nu weer een keer zou opstarten. Zo goed en georganiseerd zit die wereld in elkaar. Mocht je daar ook op hopen bij Cyberpunk 2077, zal ik je vast uit de droom helpen. 

De map is misschien wel een van de meest onoverzichtelijke die ik ooit heb gezien. Dit komt vooral doordat het stadscentrum verticaal is opgebouwd. Je moet het als ware zien alsof de stad meerdere verdiepingen heeft. Elke ‘verdieping’ heeft slechts enkele ingangen. Hierdoor moet je soms enorm ver rijden om op een plek te komen die misschien maar honderd meter van je af ligt, maar wel een verdieping hoger is. Doordat je telkens zo zoekende bent, word je nooit echt bekend met de stad. Ook ontbreken er echt iconische monumenten die je goed als herkenningspunt kunt gebruiken.

Het zijn dit soort dingen die je enorm uit die immersie trekken. Het is heel tof om een gitarist in de game exact hetzelfde te zien spelen als een gitarist in het echt zou moeten doen, maar is het nodig? Die vraag begon ik me zeker af te stellen toen ik na tachtig uur spelen voor ongeveer de vijfhonderdste keer The Beast of Beauclair hoorde spelen. De eerste paar keer dat je dit hoort, ben je nog onder de indruk. The Beast of Beauclair is een van de nummers die in de Blood and Wine-DLC van The Witcher 3 zat. Het is dus ook weer tof dat ze hiermee een easter egg hebben gecreëerd. Alleen voor de immersie had ik het toffer gevonden als de gitaristen iets meer verschillende nummers hadden kunnen spelen dan deze. Dan maar niet exact dezelfde grepen als in het echt, maar wel wat meer diversiteit.

Het lijkt door dit soort dingen haast wel of bij de ontwikkeling van Cyberpunk 2077 de budgetten verkeerd zijn verdeeld. Dit soort details zijn in beginsel enorm indrukwekkend, maar op den duur interesseert niemand het meer. Men had beter kunnen investeren in diversiteit en een goede opbouw van de stad. Wie weet waren daarmee de GPS-problemen ook wel automatisch verholpen.

Ondanks deze problemen heb ik de game toch met veel plezier gespeeld. Voor mij kwam dat vooral omdat ik de schietactie wel heel tof vond. Ook de mogelijkheid om je tegenstanders te hacken was voor mij een groot pluspunt. Toch zat er bij elke speelsessie wel iets wrangs in mijn achterhoofd. Het is niet alleen op detailniveau dat de game niet klopt. De systemen die zorgen dat de game goed draait huisvesten misschien wel een veel groter probleem. Iets dat de immersie goed voor je kan verpesten.

Te beginnen met het RPG-element en het perk-systeem. Sommige perks zijn echt lachwekkend als je je bedenkt dat Cyberpunk 2077 zich in de toekomst afspeelt. Een toekomst waarin mensen zichzelf helemaal hebben geüpgraded met moderne technologie. Het is dan ook wel bijzonder te noemen dat je een perk vrij moet spelen – nota bene moet je daar ook nog level twaalf voor zijn – om te kunnen schieten terwijl je iemand vasthoudt. Hoe kan het dat je dit niet kan, terwijl je wel bionische armen hebt waarmee je deuren open kunt scheuren?

Alhoewel, kun je met de bionische armen deuren openscheuren? Dat zou volgens de informatie in de game wel moeten kunnen, maar is uiteindelijk een functie die de game niet heeft gehaald. Hetzelfde geldt voor de zogenaamde Mantis Blades. Met deze upgrade tover je zwaarden uit je onderarmen en hiermee zou je tegen muren aan moeten klimmen. Ik heb het geprobeerd, maar dit kan niet. Een korte zoektocht op de diverse fora leert dat de functie simpelweg niet bestaat. Het is ronduit slordig dat de informatie in de game nog wel aangeeft dat dit wel kan. Het zorgde er bij mij in ieder geval voor dat ik de game meer als een shooter begon te spelen dan als een RPG.

Die schietactie zit gelukkig wel goed in elkaar. Moeiteloos schiet je groepen vijanden de vernieling in waarbij je snel kunt wisselen tussen wapens en speelstijlen. Buiten de kleine open wereld-bugs van een enkele vijand die even niet weet wat die moet doen om, zit de AI ook wel redelijk goed in elkaar. Heb je het echter op de burgers gemunt, dan pakt de game het heel anders aan. 

Schiet je bijvoorbeeld een willekeurige voetganger neer, dan rent iedereen in paniek als een kip zonder kop een kant op. Draai jij je vervolgens 360 graden, dan is de rust op straat weer helemaal wedergekeerd en is er niks aan de hand. Het lijkt er dus op dat de game alles vergeet wat er achter je gebeurt. Overigens is dat niet alleen met voetgangers, maar ook met de auto’s die achter je rijden. Draai de camera maar een paar keer naar achter en telkens zie je andere wagens. 

Natuurlijk, je ziet niet de hele tijd van achter naar voren naar achter te kijken, maar het geeft wel aan dat er iets fundamenteel mis is met de game en achterliggende mechanismen. Het is maar de vraag of dit zaken zijn die met een patch nog verbeterd kunnen worden, maar persoonlijk heb ik er een heel hard hoofd in. Wil dat dan zeggen dat ik geen plezier heb gehad met de game? 

Nee, dat zeker niet. Anders zou ik er – samen met de PlayStation 4-versie – niet bijna honderd uur in stoppen. Alleen waar ik een game als GTA V al sinds release ongeveer elke twee jaar wel weer een keer helemaal door speel zie ik mezelf dat bij Cyberpunk 2077 niet meer doen. Zelfs een DLC zie ik op dit moment niet echt meer zitten. Ik hoop dat CD Projekt RED het tegendeel kan bewijzen met een grote patch, maar ik ben bang van niet.

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]