Twin Mirror

Dontnod maakte eerder al naam met de succesvolle verhaal-gedreven games Life is Strange en Remember Me. Hun nieuwste release, Twin Mirror, is wederom een narratieve game. Je bent journalist en wordt na een nacht stevig drinken met een bebloed shirt wakker. Wat is er die nacht gebeurd? Het klinkt veelbelovend, maar de uitwerking laat helaas te wensen over.

Je speelt als Sam en je bent onderweg naar de begrafenis van je beste vriend Nick in je geboortestad Basswood. Het blijkt al snel dat je hier niet voor niks zolang niet meer bent geweest. Je wordt dan ook allesbehalve met open armen ontvangen. Je zet het na een lange dag dus op een drinken in de bar waar Nick herdacht wordt. Dan wordt alles zwart en word je wakker in een motelkamer: mét bebloed shirt. Al snel blijkt het stadje meerdere geheimen te hebben. Zo ga je niet alleen op onderzoek uit naar de oorzaak van dat bebloede shirt, maar kom je er ook al vrij snel achter dat de dood van Nick geen ongeluk was.

Met point & click-stijl baan je je een weg door het verhaal. Je maakt kennis met de inwoners van de stad en krijgt de mogelijkheid meerdere locaties te onderzoeken. Het spel introduceert daarnaast meerdere mechanics. Zo beschikt Sam over een mind palace; dit geeft hem de mogelijkheid om situaties te reconstrueren. Het is een vrij populair concept in hedendaagse detectives (denk aan de serie Sherlock), maar Dontnod geeft er wel een eigen draai aan.

In Sams mind palace ‘woont’ namelijk een andere versie van hemzelf. Deze versie vertegenwoordigt Sams sociale vaardigheden en meer menselijke kant. Het is als het ware zijn geweten in de vorm van een denkbeeldige vriend. Binnen Sams mind palace word je continu geconfronteerd met flashbacks. Deze flashbacks hebben niet alleen de functie om belangrijke personages als Nick, Nicks dochter Joan en zijn ex Anna te introduceren, maar het laat ook zien met welke problemen Nick intern worstelt.

Sams ‘twin’ zien we ook tijdens het maken van dialoogkeuzes. In een gesprek met Anna geeft hij je bijvoorbeeld tips over hoe je haar op een zo menselijk mogelijke manier kunt benaderen. Het doet vermoeden dat Sam wellicht een vorm van autisme heeft. Op meerdere momenten in de game staat hij namelijk op een tweesprong: kiest hij voor een sociaal acceptabele optie, of gaat hij voor de rationele weg?

Twin Mirror geeft je dus veel keuzemogelijkheden. Het is alleen een illusie dat die keuzes ook consequenties hebben. Waar we in Life is Strange continu aan het feit herinnerd werden dat bepaalde acties gevolgen hebben voor het verloop van het spel, is dat nu niet het geval. Na meerdere playthroughs blijkt namelijk dat verschillende dialoogkeuzes vaak dezelfde gevolgen hebben.

Daarnaast werkt de gameplay ook erg sturend. Zo kun je pas verder in het verhaal wanneer je alle puzzelstukjes op de juiste manier in elkaar gezet hebt. Bij crime scenes moet je bijvoorbeeld x aantal bewijsstukken vinden en pas dan krijg je ook de mogelijkheid om eventuele scenario’s in je mind palace te construeren. Je kunt de mind palace vervolgens alleen verlaten wanneer je het juiste scenario gevonden hebt.

Dit is jammer, want de game bepaalt zo welke bewijsstukken belangrijker zijn dan andere. Het geeft je daarnaast niet de mogelijkheid om zelf de zaak op te lossen. De game opnieuw spelen heeft daardoor weinig zin. Het is niet alsof je bij andere keuzes steeds andere gevolgen krijgt of dat je tijdens het onderzoek verschillende paden in kunt slaan.

 Je bent bovendien al vrij snel door het verhaal heen. Dit komt vooral doordat het verhaal zelf niet heel verrassend of complex is. Het is vrij voorspelbaar en soms zelfs wat cliché. De personages in het verhaal zijn dan wel weer interessant. Zo is de relatie met Joan (Bug), de dochter van Nick, interessant. Ze wil graag als een volwassene gezien worden, maar dat wil niet zeggen dat ze geen kind meer is. Hoe pak je zoiets aan als je weet dat haar vader vermoord is?

Dan is er nog de relatie met Anna. Je liet de relatie achter je met meerdere open wonden en daar word je nu weer mee geconfronteerd. Tot slot is er natuurlijk je denkbeeldige vriend: ook daar moet je uiteindelijk keuzes over maken. Thema’s als autisme, opgroeien, liefde en rouw komen daardoor ruim aan bod. Ze blijven helaas aan het oppervlak.

Gezichtsuitdrukkingen slaan bijvoorbeeld volledig de plank mis en de dialogen die je kunt voeren zijn weinig diepgaand. Dit is een gemiste kans. De personages blijven vlak en je krijgt als speler niet de mogelijkheid om thema’s en relaties op je eigen manier verder uit te diepen. Voeg daar een weinig origineel plot aan toe en je hebt een redelijk teleurstellende avond gamen achter de rug.

 Het game-element in Twin Mirror is dus ver te zoeken. Het is meer alsof je onderdeel bent van een film. Het enige effect dat het klikken heeft, is dat je verder in het verhaal komt. Het verhaal en diens personages wekken je interesse, maar Dontnod slaagt er niet in om het spel een niveau verder te trekken. Twin Mirror is daarmee een prima vervanging voor een middagje Netflix, maar het blijft niet hangen zoals Life is Strange dat deed.

{!{wpv-view name=’review-blok’}!}

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]