Minecraft: Dungeons

Er is een beetje discussie over, maar afhankelijk van de bron die je te pakken hebt, kan Minecraft als de meeste verkochte game ooit gezien worden. Het is dan ook niet gek dat veel fans – jong en oud – blij verrast waren toen in 2019 een nieuwe titel in de franchise naar boven kwam. Minecraft: Dungeons ging op de dungeon crawling tour. Dit had niemand verwacht, maar iedereen vond het een goed idee. Ik was hier niet anders in, maar ook ik had het fout.

Wie Minecraft al eens gespeeld heeft, weet dat een groot gedeelte van de game zich ondergronds afspeelt, terwijl je tegen zombies, skeletten en creepers vecht in je zoektocht naar nieuwe loot. Dit allemaal om je personage uit te breiden en je huis op te bouwen. Dit lijkt perfect te passen bij het dungeon crawler-format. Vecht tegen mobs, verzamel loot en word sterker en interessanter. Voordat we dieper gaan bekijken waar het hier dan mis gaat, neem ik je mee de krochten in om het verhaal op te graven.

De game begint wanneer een Illager na flinke pesterij wegrent uit zijn dorp. Hij denkt niemand nodig te hebben en na een tijd rond te banjeren in grotten, stuit hij op een magische kubus. Deze staat bekend als de Orb of Dominance en stelt hem in staat om zijn ultieme wraak te nemen op het dorp dat hem de deur gewezen heeft. Al snel staat de Arch-Illager met een leger ondoden bij de poorten van de vesting die hem geweerd heeft, waarna het pandemonium uitbreekt.

Dat is waar jij als speler om de hoek komt kijken. Je speelt als een willekeurige avonturier die opstaat voor de Villagers die door ondoden belaagd worden. Jouw missie: het beschermen van de overige dorpen, het terugvinden van de ontvoerde arbeiders en het verslaan van de Arch-Illager. Dit hoef je niet alleen te doen, want je kunt met drie anderen een party vormen om zo de golven aan ondoden te verslaan.

Echter, dit is in theorie. Tenzij je drie andere vrienden hebt die deze game ook bezitten, speel je alleen. In principe is er de mogelijkheid om online met onbekenden te spelen, maar dit valt in werkelijkheid tegen als niemand online lijkt te zijn.

Alle kennis die je al had over dungeon crawlers zoals Diablo, Torchlight of Path of Exile gelden in Minecraft: Dungeons ook. De game heeft een isometrisch perspectief dat op je personage gefocust is. Onderweg kom je golven aan vijanden tegen die individueel makkelijk te verslaan zijn, maar in grote aantallen een uitdaging kunnen vormen. Je pakt de monsters aan met wapens en unieke vaardigheden. Heb je deze vijanden in grote hoeveelheden verslagen, dan krijg je loot en XP, waardoor je groter en sterker wordt. Een simpele, maar effectieve gameplay-loop.

Waar deze game afwijkt van andere dungeon crawlers, is het feit dat er geen classes zijn. Er is geen generieke ranger, krijger of magiër; er is maar één type personage. Om toch alle opties te geven, heeft een personage altijd een melee-wapen én een langeafstandswapen. Daarnaast heb je drie ability slots waar je gevonden speciale aanvallen in kunt steken. Vind je een nieuwe ability die je leuker vindt, dan kun je ze op ieder moment uitwisselen. 

Levelen doe je ook, maar er is geen sprake van een skill tree zoals bij de meeste dungeon crawlers. Bij het levelen krijg je wel een skill point. Deze kun je dan investeren in je wapens of bepantsering. Deze hebben namelijk neveneffecten die je kunt upgraden met deze skill points. Een wapen kan bijvoorbeeld de mogelijkheid krijgen om meer splash-damage te leveren, terwijl een boog een tweede pijl af zou kunnen schieten. Ook hier geldt: heb je een beter wapen gevonden, dan kun je ze wisselen. Je bent je punten dan niet kwijt, want als je het vorige wapen vernietigt, krijg je je punten netjes weer terug.

In het kort: er zijn dus geen classes, alles is te allen tijde mogelijk en je hoeft je nooit zorgen te maken dat je een verkeerde keuze hebt gemaakt. In eerste instantie lijkt dit een tof idee: je krijgt namelijk de absolute vrijheid om je speelstijl in te vullen, maar dit is uiteindelijk toch wat minder leuk dan je zou denken. 

Ieder personage is precies hetzelfde en mist daardoor karakter. Verder hebben je keuzes geen consequenties, omdat je niet aan skills of wapens vastzit. Hierdoor heb je ook nooit het gevoel dat je iets bereikt hebt en daar de ‘goede’ keuze voor hebt moeten maken. Dit maakt de game ontiegelijk saai om te spelen. 

Dit is erg jammer, want de game ziet er tof uit en heeft veel potentie. De wereld is vormgegeven in het wereldbeeld van de Minecraft-franchise en alle vijanden die je tegenkomt, passen in dit plaatje. Er zijn leuke particle-effecten en ragdoll-physics die het vechten er leuk uit laten zien. Daarnaast functioneert de game prima. Op een paar bugs na, waarbij een vijand de grond in verdwijnt, is de game stabiel.

De game mist individualisme, agency en diepgang in het algemeen. De verklaring hiervoor is dat Minecraft als franchise een duidelijke doelgroep heeft: jonge kinderen. Dit is te merken aan de eenvoudigheid van het verhaal, het feit dat je alleen tegen monsters en ondoden vecht en dat alles ‘regenbogen en eenhoorns’ uitstraalt. Hier is dan ook niks mis mee.

Waar het wel misgaat, is dat ontwikkelaar Mojang de spelers van de doelgroep onderschat. Ja, de game is bedoeld voor jonge kinderen, maar dat betekent niet dat je ze moet behandelen als kleuters. Zoals de game nu is, plaatst het een bubbel om de speler en beschermt het hem van alle consequenties van de keuzes die de speler maakt. Omdat er geen consequenties zijn, hoeft de speler ook niet meer te kiezen. Waarom zou hij? Dit is echter niet hoe de wereld werkt. Onze acties hebben consequenties en dat moet iedereen zich realiseren, ook jonge kinderen. 

Ik wil hier niet mee zeggen dat spelende kinderen afgestraft moeten worden in een Dark Souls-achtige stijl als ze fouten maken. Maar geef ze die uitdaging, die spanning om iets te moeten kiezen en daarmee te moeten dealen en daar dan mee te overwinnen. Dit kan ook op een heel speelse, educatieve en constructieve manier. Dit is de potentie die een game bij jongere spelers heeft: het helpen vormen van de nieuwe generatie mensen op deze aardkloot. In mijn opinie is dit het mooiste en belangrijkste wat een game kan doen en Mojang kiest ervoor om dit niet te doen.

{!{wpv-view name=’review-blok’}!}

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]