Still There

In de groeiende games-industrie waar games steeds maar groter en mooier moeten zijn, kan het soms een hele verademing zijn om een wat kleinere titel met een uniek design te spelen. De release van Still There geeft ons zo’n titel in handen. Het gaat om een point-and-click-game met een uniek verhaal en ontzettend moeilijke puzzels. Hoewel ik soms zelfs moet nadenken over welke hand links of rechts is, besloot ik mezelf toch in het puzzel-diepe te gooien.

Nu ging ik niet helemaal onvoorbereid de game in. Op gamescom dit jaar had ik al het geluk dat ik de game even mocht spelen. Ik maakte snel kennis met het hoofdpersonage in wiens hoofd ik mocht duiken, namelijk Karl. Hij zit in zijn uppie in een ruimtestation en voert daar dag in, dag uit dezelfde routines uit. Waarom hij dat doet, is natuurlijk de vraag en ik kon niet wachten om erachter te komen wat er nou allemaal aan de hand is.

Wanneer Karl zijn ogen voor het eerst opendoet, is dat omdat een wekker hem daartoe dwingt. Het is tijd om in zijn routine te komen. Eten, drinken, naar het toilet en aan zijn klusjes. Daarna eten en weer op naar bed. Het leven van onze astronaut heeft eigenlijk niet heel veel voeten in de aarde. Het zijn de nachten waarin het door middel van dromen duidelijk wordt wat er nou wel aan de hand is. Veel van Karls dromen gaan over zijn dochter Eshe. Zij is de reden dat hij nu op de automatische piloot leeft. Het verhaal van Eshe ontvouwt zich steeds verder tijdens de game.

Die automatische piloot wordt na enkele nachten al doorbroken, wanneer Karl een noodsignaal krijgt van een ander schip. Dit past niet in zijn dagelijkse routine en wat verstrooid probeert hij de eigenaar van het noodsignaal te helpen. Gelukkig hoeft hij het niet alleen te doen en kan hij altijd hulp vragen aan de sarcastische boordcomputer Gorky.

Still There is wat verhaal betreft een korte game. Hoe lang je over de game doet, ligt aan jouw skills op het gebied van puzzels, maar het verhaal wordt heel compact verteld door middel van korte stukjes. Dit maakt het verhaal echter niet minder diep en hoe meer je te weten komt, hoe vaker er een puzzelstukje op zijn plek valt dat voor flinke verbazing zorgt.

Karl mag dan wel een heuse professional zijn, maar het is duidelijk dat zijn ruimtestation nog wel wat werk nodig heeft. Tijdens het doen van zijn klusjes, valt er met regelmaat wat uit of gaat er iets kapot en het verbaast me dan ook dat dat station van ellende nog niet uit elkaar gevallen is. Zo kan jij echter wel meteen laten zien dat je een goede puzzelaar bent, want het repareren van die apparaten en de klusjes die je moet doen zijn geen kattenpis.

Naast de altijd even behulpzame Gorky, kun je ook vertrouwen op het instructieboekje om erachter te komen wat je allemaal uit moet voeren en welke stappen je daarbij moet zetten. Je moet echter wel een halve ingenieur zijn om dat boekje te snappen. Zo komt er een moment waarop de internetverbinding wegvalt en je deze zelf weer moet opstarten. Een aantal vloeken vlogen er bij mij wel door de kamer, omdat ik echt niet snapte wat ik moest doen. Het feit dat de boordcomputer uit miljoenen knopjes en hendels bestaat, hielp hier ook niet echt bij.

Nu kan het natuurlijk gewoon zijn dat ik minder slim ben dan ik zelf zou willen geloven, maar de puzzels zijn op zijn minst uitdagend te noemen. Natuurlijk hou ik wel van wat uitdaging, maar uren zoeken naar een oplossing, daar ben ik zelf niet zo’n fan van. Een tandje lager had dan ook wel gemogen.

Mocht je even helemaal geen zin meer hebben in al die hersenkrakers, dan kun je ook nog besluiten even een rondje te lopen door het station. Het is namelijk ontzettend kleurrijk ingericht en op elke meter is wel iets leuks te ontdekken. Vrijwel alles is ook aanklikbaar, waarna er een stukje interactie plaatsvindt. Zo maak je al snel kennis met een terrarium dat vlak bij je bed staat. Daarin zit een uit de kluiten gewassen reptiel dat je zelf een naam kunt geven. Je kunt van alles tegen hem zeggen en dit zorgt voor de meest hilarische conversaties.

Qua interactiviteit blinkt de titel enorm uit en ook realisme wordt duidelijk benut. In een ruimtestation heb je niet ongelimiteerd water tot je beschikking, dus is er sprake van een recyclesysteem. Dit is vrij uitgebreid en zorgt ervoor dat jouw eigen urine weer drinkbaar is als koffiewater. Jij ook een fijne morgen! De interactiviteit en het realisme van de titel geven het net die extra puntjes op de i.

Ik vond Still There al heel interessant op gamescom en de game zelf vind ik ook erg goed. Al snel na de start werd ik in het verhaal gezogen en voelde het bijna alsof ik me echt zelf in isolement op dat station bevond. De puzzels bezorgden me wel een beetje koppijn, maar dat was ik al snel vergeten als ik even met mijn huisdier in het terrarium had gebabbeld. Routine of niet, Karl weet vanaf het eerste moment te boeien.

{!{wpv-view name=’review-blok’}!}