Biomutant

Achterin de achterste hal van gamescom vond ik een oud houten waterrad dat helemaal overgroeid was met klimop. Uitgever THQ Nordic had deze schitterende creatie gemaakt voor actie-RPG Biomutant. In deze post-apocalyptische open-wereldgame moet je de aarde redden van een natuurramp die de grond heeft vergiftigd en speel je als… een gemuteerde wasbeer. Ik besloot eens te gaan kijken of de game net zo tof is als de stand op gamescom eruitzag.

Ook op gamescom 2018 was Biomutant al te spelen. Toen heeft Tim met zijn knalroze en felgele wasbeer de game gecheckt. De Zweedse ontwikkelaar Experiment 101 heeft de demo sindsdien in ieder geval qua verhaal niet meer aangepast. Dat verbaasde me wel, want als de game al op 31 december van dit jaar uit moet komen, waarom is er dan nog geen nieuw gedeelte van de game dat we als demo kunnen spelen? Toch weerhoudt dit me er niet van om mijn mening te geven over de demo, want Biomutant staat vanaf nu absoluut hoog op mijn lijstje ‘dit moet ik spelen’.

Wasberen in alle soorten en maten

De eerste keuze die je in Biomutant moet maken, gaat over het uiterlijk van de wasbeer waarmee je de wereld wilt gaan redden. Een kleine vadsige wasbeer? Een lange wasbeer met een groot hoofd? Het leuke aan deze character creator is dat het uiterlijk van je wasbeer ook samenhangt met zijn stats: hoe kleiner, hoe sneller en hoe groter zijn hoofd, hoe slimmer. Voor mij een makkelijke keuze, want ik had geen zin om de hele tijd dood te gaan voor de neus van de twee Duitse journalisten naast me. Dat werd dus een achterlijke, maar ijzersterke wasbeer, met lang rood haar.

Mijn zelfgemaakte wasbeer vliegt vervolgens in zijn zelf in elkaar geflanste zeppelin door de lucht. Ik vlieg ver boven de giftige gassen die tegenwoordig overal uit de aarde komen, totdat ik ineens word neergehaald met een grijphaak. De mutanten zitten achter mijn onderdelen aan, hoor ik van de verteller. Hij klinkt als David Attenborough die het leven van de leeuwen op de Afrikaanse savanne beschrijft: rustgevend, maar niet te serieus. Dat blijkt wel als hij mijn epische gevecht vervolgens beschrijf als een ‘big battle boom-boom’.

Ik win, maar mijn zeppelin heeft het helaas begeven. Te voet kom ik andere monsters tegen die net een zogenaamde Fluff Hulk hebben gevangen. Een verschrikkelijk monster, maar dan pluizig. Ik besluit ze het lekker onderling uit te laten vechten en vuur een paar kogels op de Fluff Hulk af. Die ontsnapt en het gevecht barst los. Aan het einde nog een paar genadeklappen uitdelen en iedereen is verslagen. Simpel, maar effectief.

Platformen in snottebellen

De combat werkt heel simpel en intuïtief. Je pistool richt automatisch als je ook maar enigszins in de juiste richting schiet. Met je zwaard dat twee keer zo groot is als jijzelf kun je ook aardige klappen uitdelen. Als ik dan ook nog ergens in een verlaten kamertje een grote ijzeren handschoen vind, wordt de combat helemaal leuk. Ik kan er deuren mee openbeuken of vijanden mee neerbeuken. Dat komt meteen goed van pas.

Ik kom namelijk in een verlaten treinstation terecht, waar een groepje mutanten me om een hoekje op staat te wachten. Ik grijp mijn handschoen en maak ze één voor één onschadelijk. Dit gaat lekker, ik hoef me in ieder geval nog niet te schamen voor de twee Duitsers naast me. Dat wordt wel anders zodra blijkt dat de game ook wat platformelementen bevat. Door een soort grote groene snottebel om jezelf heen te blazen, kun je over grote afgronden heen springen. Op zich heel simpel, maar toch krijg ik het voor elkaar om de eerste twee keer vol in het ravijn te landen. Het zwarte scherm der schaamte verschijnt en dat levert me wel een opgetrokken wenkbrauw van de buren op. Vanaf de derde keer verloopt het gelukkig heel soepel en vlieg ik als een volleerde snottebelspringer door de lucht.

Psyduck-mech

Was dat al vreemd genoeg, het volgende deel van het level bereik ik door achterop een raket te springen. Dan moet ik onderdelen verzamelen voor mijn nieuwe mech, waarbij ik zelf mag kiezen of hij een panda-, konijnen- of eendenkop krijgt. Als het nog niet duidelijk was dat de game zichzelf niet zo serieus neemt, dan is dat het nu in ieder geval wel. Ik kies natuurlijk de gele eendenkop, want ik laat geen kans voorbijgaan om mijn mech eruit te laten zien als Psyduck.

Ik slurp nog snel wat smerige benzine op die de grond vervuilt en dan mag Psyduck zijn kanonnen richten op de kleine blauwe Muck Puff die in de vervuilde grond leven. Net als ik een enorme eindbaas genaamd de Jumbo Puff in de ogen kijk, is mijn kwartiertje Biomutant voorbij. Jammer, want ik had het erg naar m’n zin.

Veelbelovend

Naast het feit dat de game leuk is om te spelen, ziet Biomutant er ook nog eens schitterend uit. Het heeft een beetje een Horizon Zero Dawn-sfeer, waarbij alle overblijfselen van een vorige beschaving overgroeid zijn met planten. De game doet zijn gamescom-stand absoluut eer aan, of eigenlijk andersom natuurlijk.

In de uiteindelijke game zouden we ook onderdelen moeten kunnen verzamelen om zelf nieuwe wapens te maken. Er zou ook een karma-systeem komen, waardoor de keuzes die je maakt in de game ook de quests en dialoogopties moeten beïnvloeden. Daarbij moeten er naast de ijzeren handschoen nog andere mechanische lichaamsdelen te verzamelen zijn, waaronder robotbenen en -vleugels. Dat klinkt tof allemaal, maar op basis van deze demo is het nog moeilijk te zeggen hoe dit uit zal pakken.

Ik vind het ook nog moeilijk in te schatten of het verhaal net zo interessant gaat worden als het nu lijkt. De combat- en platformstukken zijn heel vermakelijk, maar hoe lang blijft dat leuk als je geen reden hebt om er met je gele/groene/paarse wasbeer op uit te gaan? Ik ben dus nog heel benieuwd hoe het verhaal en de missies zullen uitpakken, maar het ziet er tot nu toe in ieder geval veelbelovend uit.