Crash Team Racing Nitro-Fueled
De laatste tijd zien we steeds vaker dat onze helden uit het verleden een tweede leven krijgen. Eerst waren de originele Crash Bandicoot-games aan de beurt, daarna Spyro en nu Crash Team Racing. De vraag is of deze cultklassieker zich staande weet te houden tussen al het hedendaagse geweld van racegames.
In 1999 werd het vuur aardig opgestookt toen PlayStation Crash Team Racing toevoegde aan hun lijst van games. Iedereen was bekend met het populaire Mario Kart op de Nintendo-consoles. Niet zo gek ook want alles wat met Mario te maken had, was razend populair. Waar velen wellicht verwacht hadden dat Crash Team Racing het onderspit zou delven, bleek het tegenovergestelde waar te zijn. De game deed het erg goed en kreeg een warm plaatsje in de harten van de PlayStation-spelers. De aankondiging van een remaster klonk dus ook als muziek in de oren, maar weet deze remaster zich twintig jaar later nog wel staande te houden?
Turbo op die Turbo
De kern van Crash Team Racing is simpel. Jij moet met je personage winnen door gebruik te maken van power-sliding en allerlei voorwerpen. De voorwerpen in Crash Team Racing zijn niet erg bijzonder; een bom die je plaatst, raketten om af te vuren, een schild tegen aanvallen van de tegenstander. We hebben het allemaal wel eens gezien. De game moet het vooral hebben van het power-sliding mechanisme. Zodra je personage de bocht in gaat kun je een drift inzetten. Je ziet dan zwarte rook verschijnen en als je de timing te pakken hebt, kun je een boost activeren. Dit kun je drie keer aaneengesloten doen.
Dit mechanisme vraagt om erg veel oefening, maar voelt heerlijk als je het onder de knie krijgt. Je gaat ook merken dat je op sommige banen niet anders kunt, dan op de juiste manier te driften. De voorwerpen kun je lichtelijk upgraden tijdens de race. Als je namelijk tien Wumpa Fruit verzameld wordt je ietsje sneller en krijgen je voorwerpen een grotere last voor je vijanden. Zo krijgt het gif flesje een extra effect en wordt de TNT-krat een Nitro-krat. Deze laatste ontploft gelijk als je er tegenaan komt. De game is makkelijk om in te stappen maar lastig om te perfectioneren. Juist dit maakt het zo verslavend.
In een hogere versnelling
De remaster brengt natuurlijk de grafische elementen naar dit tijdperk. Alles ziet er dan ook gelikt uit en sluit perfect aan bij het over de top-sfeertje dat de Crash Bandicoot-games neerzetten. Waar ik ook blij van werd is het aanbod qua maps, racers en extra’s. In 1999 kon je verschillende racers vrij spelen en dan had je het wel gehad. In de remaster zijn er tal van verschillende skins, karts en versieringen om jouw personage te personaliseren. Deze gimmick zorgt er vooral voor dat je als speler langer betrokken blijft bij de game.
Om alles vrij te spelen moet je soms specifieke handelingen uitvoeren. Bijvoorbeeld het winnen van tien races met een bepaald personage, of een bepaalde race winnen. Ook is er de mogelijkheid om Wumpa-coins te sparen. Na elke race krijg je een aantal van deze speciale munten uitbetaald. Hoe moeilijker de baan hoe meer Wumpa-coins je krijgt. In de online-modus krijg je zelfs nog meer coins, waardoor het een stuk sneller gaat. Heb je uiteindelijk genoeg Wumpa-coins dan kun je een specifieke skin, sticker of personage kopen. Het ruikt allemaal naar microtransacties, maar het is momenteel niet mogelijk om met echt geld deze Wumpa-coins te kopen. Wel merkte ik dat je flink moet grinden om een specifieke skin te kopen. Ik kan mij voorstellen dat sommige spelers hier snel klaar mee zijn.
Verkeersagressie tot de max
Wie zich de originele game kan herinneren, weet dat je na het volledig uitspelen van de singleplayer vrij vaardig bent geworden in het racen. Verwacht echter niet te veel van het verhaal. Het komt er op neer dat een alien genaamd Oxide de wereld van Crash Bandicoot uitdaagt om te racen. Jij moet je als speler vervolgens omhoog werken via een tal van verschillende races die afgesloten worden met een aantal eindbazen. Zo heb je bijvoorbeeld vier races op een tropisch eiland en om door te gaan moet je de baas van dat level verslaan. Vooral de eindbazen kunnen het je knap lastig maken. Uiteindelijk kom je oog in oog te staan met Oxide in een laatste race. Het stelt qua verhaal niks voor, maar daar gaat het in deze games ook niet om.
De moeilijkheidsgraad is wat deze game zo sterk maakt. In het begin kun je makkelijk een race winnen, maar naarmate de game vordert wordt het zichtbaar moeilijker: eindbazen die oneindig veel tnt strooien of tegenstanders die alle bochten perfect weten te nemen. Regelmatig ga je op herstart duwen om de perfecte race te rijden. Ben je klaar met het verhaal dan kun je online je skills testen of speciale evenementen voltooien. Dit zijn time trials waarbij je belachelijk goed moet rijden om te winnen of letters vinden in een level plus als eerste eindigen. Het zijn kleine aanpassingen die de herspeelbaarheid zichtbaar vergroten.
Eet rubber, vriend
Het hoogtepunt van de game is toch wel de multiplayer-modus. De game is perfect om lokaal of online te spelen met vrienden. In de lokale-modus kun je verschillende toernooien rijden of andere evenementen uit de singleplayer. Online is het vooral wie het snelste is, zodat deze de meeste coins binnen harkt. Vooral als je met een aantal vaardige spelers speelt blijft de game spannend. Regelmatig stond er iemand twee rondes lang op nummer een, maar zakte enorm terug na een klein foutje. Het voelt dan ook heerlijk als je nek aan nek rijdt en jij net een handig power-up krijgt om je tegenstander mee te pesten.
Naast de bedenkers van de vele modi moet ik ook de ontwerpers van de tracks in Crash Team Racing een compliment geven. Alle tracks uit de originele game zijn overgebracht en er zijn tal van details bijgekomen. Zelfs de tracks in dezelfde omgeving voelen uniek en verfrissend aan. Zo zijn er meerdere jungle thema’s, maar geven ze er elk hun eigen draai eraan. Zo rij je door een vol begroeide jungle, de volgende keer rijdt je door een mysterieuze tempel en weer een andere keer een combinatie van de twee. Het is jammer dat je moet opletten tijdens de races, want regelmatig zie ik allerlei interessante dingen gebeuren op de achtergrond. De banen zijn daarnaast perfect afgesteld op het power-sliding mechanisme en voelen snel en vloeiend aan.
Al met al is dit een perfecte remaster geworden. Crash Team Racing Nitro-fueled is een zwaar geupgrade versie van de game uit 1999, zowel grafisch, gameplay wijs en technisch heeft de game een boost gekregen. Hoewel het grinden af en toe vervelend is, kun je de game makkelijk spelen zonder al deze extra’s. Ik ga in ieder geval mijn power sliding-skills verbeteren.