Warhammer: Chaosbane

Het is al jaren een traditie van Games Workshop om hun Warhammer-licentie aan kleine studio’s te lenen in de hoop dat er eindelijk weer eens een echt goede game komt die het bombastische Warhammer-universum ten goede kan doen. Deze keer is het de beurt aan Eko Software uit Parijs die ons Warhammer: Chaosbane brengt.

De afgelopen jaren hebben we gezien hoe het Warhammer-universum in haar videogameverschijningen heel veel verschillende jassen aantrok. Denk hierbij aan Total War: Warhammer, dat zich meer richt op grand strategy en tactische oorlogsvoering, of Bloodbowl, waar het fascisme van het rijk even op pauze wordt gezet voor een ongezonde dosis competitie. Dit alles is mogelijk omdat het Warhammer-universum zo ontiegelijk groot is; werkelijk alles is mogelijk. Het is daarom ook niet gek dat Eko Software de franchise deze keer meesleept in een Diablo-achtige dungeon crawler. Juist omdat de franchise zo beladen is met diepgaande lore en voorhistorie, kan dit echter nog eens een erg moeilijke uitdaging blijken.

Huzzah voor imperialistisch fascisme

Zoals eerder vermeld is Warhammer: Chaosbane dus een dungeon crawler. Wat we normaal in dungeon crawlers als eerste zien, is een character creation kit waarmee we ons eigen personage kunnen maken. Dat personage vergezellen we meestal in zijn/haar bloederige groei tot een god (bij benadering). Hier loop je bij een franchise zoals Warhammer eigenlijk direct al tegen een narratieve muur. In de imperische kaste-systemen die gelden binnen Warhammer zijn er serieuze privileges. Niet iedereen is gelijkwaardig geboren en dus kan niet iedereen een machtige krijger zijn.

Chaosbane probeert dit op te lossen door je de keuze te geven uit een viertal reeds bestaande personages. Dit zijn een menselijke Imperial Soldier, een High-Elf Mage, een Wood-Elf Scout en een Dwarven Slayer. Uniek en creatief kun je het niet noemen, maar een dungeon crawler is geen dungeon crawler als deze classes niet aanwezig zijn, maar geen van deze personages is aanpasbaar. Het gros van mijn speeltijd heb ik doorgebracht met Bragi Axebiter: een moordlustige Dwarf die niets liever doet dan in het midden van een horde Chaoswarriors schaterlachend pirouettes te draaien met zijn bijlen uitgestoken, waardoor hij een warme bloed-douche krijgt. Verontrustend? Zeker, maar ook erg effectief. Daarnaast is Bragi ook bezeten van wraak tegen de Chaos-liefhebbers die zijn vader en broers om het leven hebben gebracht in een slag die de Dwarves verloren.

In een poging om zijn eer te herstellen wil onze held eens praten met Magnus the Pious om te polsen wat we voor hem kunnen doen. Eenmaal aangekomen wordt Magnus aangevallen door een heks, waardoor hij in een soort magische catatonische staat beland. Vervolgens krijgt ons personage de schuld door een Witchhunter. Net voordat je geëxecuteerd wordt, krijg je de kans om je onschuld te bewijzen en de bloedschuld te vereffenen.

Storytelling 101

Het bewijzen van je onschuld is eigenlijk een simpel geval. Zoek de heks, hak haar hoofd eraf en klaar is Kees. Natuurlijk is het allemaal niet zo simpel als het lijkt. Tegen de tijd dat je uitgepraat bent met de Witchhunter is de heks natuurlijk al op magische wijze verdwenen. Er zijn wel anderen die weten waar ze heen gegaan is, maar die willen je natuurlijk alleen helpen als je eerst iets voor hen doet.

Zodoende word je keer op keer als een bezorgjongetje van hot naar her gestuurd om ludieke opdrachten uit te voeren, zoals (en dit is geen grap) het vinden van een receptenboek in een met Chaos geïnfesteerde bibliotheek in de krochten van een geruïneerd Elfenkasteel. Een ander voorbeeld is een missie waar je eten moet zoeken voor een leider van een gemeenschap. Hij heeft namelijk honger, maar hij durft zelf het eten niet te halen, want om de een of de andere reden hebben bandieten het eten gestolen, maar er zelf niks van opgegeten!

Over het algemeen geldt dat het verhaal een slappe poging is om de game een gevoel van richting te geven. Op het eerste gezicht denk je: “OK, een beetje cliché, maar we kunnen er wel wat mee.” Wanneer je er echter een paar seconden over nadenkt, merk je dat het verhaal compleet omslachtig en zwak is. De ludieke omstandigheden waardoor je niet vooruit kunt gaan in het verhaal zijn gewoon ongelofelijk slecht geschreven.

Enfin, dungeon crawlers staan niet bekend om het neerzetten van progressieve en immersieve verhalen. Waar Chaosbane echt in moet uitblinken is in de combat en in de loot.

Toet, toet, boing, boing, hakken en zagen

Combat is erg belangrijk in dungeon crawlers. Het is namelijk een verzameling van gameplay mechanics waar je het meeste gebruik van maakt in games als Chaosbane. Hierbij komen een aantal belangrijke aspecten naar boven. In mijn uiteenzetting over mijn opvattingen over player agency ga ik er dieper op in, maar kort door de bocht moet de combat goed aanvoelen door audio-visuele triggers, moet de game je een merkbaar gevoel van progressie en beloning geven en moet de game ervoor zorgen dat de vijand waardig is.

Dat eerste zit wel goed. Chaosbane beschikt over toffe animaties en effecten, waardoor je het gevoel krijgt dat Bragi Axebiter werkelijk met de furie van een zon zijn vijanden aan gort slaat. Daarnaast zijn er veel verschillende aanvallen. Chaosbane heeft ook nog eens een uniek puntensysteem. Elke skill die je toe wilt voegen aan je skill bar kost namelijk punten. Daarnaast heeft uiteindelijk iedere aanvallen drie niveaus. Elk van deze niveaus maakt de aanval iets sterker en voegt ook andere effecten toe. Denk hierbij aan burning damage of een percentuele HP-leech. Dit alles zorgt ervoor dat je kunt experimenteren met verschillende builds op verschillende stadia in je playthrough. Uiteindelijk vind je een stijl die bij je past en merk je de progressie die je maakt als personage door de hoeveelheid skills die je op zak hebt en de hoeveelheid damage die je uitdeelt.

De beloningen die je krijgt vallen in Chaosbane wel tegen. Met name in dungeon crawlers is loot erg belangrijk. Het geeft je nieuwe wapens en bepantsering en kan je build over het algemeen compleet maken. Zoals je verwacht is er veel loot in Chaosbane te vinden, maar de inhoud van die loot valt erg tegen. De wapens en kledingstukken die je vindt voegen allemaal een bepaald percentage aan je attributen toe, maar unieke en interessante items zijn niet te bekennen. Er is geen sprake van legendarische items die bepaalde synergistische werkingen hebben met bepaalde skills en dat maakt dat de loot een beetje nietszeggend aanvoelt.

Hur dur, ik ben een vijand

Wanneer het aankomt op de vijanden wordt al snel duidelijk dat deze erg ondermaats zijn en dit geldt ook voor de speelbare gebieden van de wereld. Iedere act in de game heeft twee of drie maps die tot in den treure worden hergebruikt om van punt A naar punt B te rennen om daar de eerder genoemde boeken op te halen voor de luie bibliothecaris. Tussen punt A en punt B bevindt zich een onzedelijke hoeveelheid vijanden. Dit kunnen Nurglings zijn, Beastmen of Blood Cultists en het maakt eigenlijk ook niet uit, want de vijanden zijn allesbehalve significant.

Ze rennen op je af, maar wanneer je een stapje opzij doet, vallen ze doodleuk de locatie aan waar je een halve seconden geleden stond. Voor kunstmatige intelligentie zijn deze vijanden bijzonder niet-intelligent. Wanneer je zo’n zestig monsters achter je aan hebt lopen en je besluit ze eindelijk eens om te leggen, dan doe je dit al gapend. Gebruik een paar van je skills en aanschouw hoe een ‘machtige’ horde als sneeuw voor de zon verdwijnt.

Daar lijnrecht tegenover staan de level-bosses. Iedere act wordt afgesloten met een baas, de enige vijanden in de game die fatsoenlijk ontwikkeld zijn en unieke en interessante designs hebben. Daarnaast hebben ze drie verschillende fasen waarmee de aanvalspatronen veranderen. Deze bazen zijn uitdagend, wat een bijzonder prettige gewaarwording is na uren geconfronteerd te worden met non-uitdaging. Het is alleen jammer dat wanneer je de baas eindelijk verslagen hebt, je er niks bijzonders voor terugkrijgt.

Onder de streep

Wanneer je alle factoren optelt, krijg je onder de streep iets te zien waar je niet blij van wordt. Op het eerste gezicht heeft de game veel potentie en zit de combat an sich goed in elkaar. Het zijn echter de tekortkomingen op de resterende gebieden die Chaosbane ervan weerhouden om goed te zijn.

Misschien is dit te wijten aan het feit dat Eko Software’s ervaring vooral bestaat uit het maken van sportgames en twin-stick shooters. Misschien is het Warhammer-universum te groot en te gedefinieerd dat het haast onmogelijk is om de franchise in een gameformat te passen. Een ding is zeker: Warhammer: Chaosbane is niet wat het had kunnen zijn.