De slechtste games van 2018

Met het einde van 2018 in zicht is dit een mooi moment om terug te kijken naar de gebeurtenissen van het afgelopen jaar. De gamesindustrie bracht ons in 2018 natuurlijk hele mooie momenten, maar er waren ook wat momenten waar wij onze vraagtekens bij zetten, of die ronduit slecht waren. Het is nu het moment dat we even inzoomen op die momenten.

Wanneer we aan de hoogtepunten van 2018 denken, komen enkele games al snel naar boven borrelen. God of War, Red Dead Redemption 2, Spider-Man of Subnautica. Het moge duidelijk zijn dat we eigenlijk een heel goed jaar achter de rug hebben. Tenminste, wanneer we het over games hebben. Ondanks de hele hoge hoogtepunten, zijn er ook een aantal diepe dalen waar bepaalde games in terecht zijn gekomen. Tijd om deze zwarte schapen eens goed onder de loep te nemen en ze voor je op een rijtje te zetten.

Metal Gear Survive

De eerste game die we aan de schandpaal nagelen, kwamen we al vroeg in het jaar tegen. Op 21 februari kwam Metal Gear Survive namelijk uit. Al vanaf de aankondiging van de game, was de game veel besproken en vaak negatieve connotaties. Sinds dat Konami Hideo Kojima buiten gewipt had en de Metal Gear franchise behouden had, was er vanuit het publiek de achterdochtige vraag wat zij in hemelsnaam met de franchise gingen doen. Het antwoord luidde: ‘een online survival grind-fest, waarop onze reactie was: ‘maar waarom dan?’.

De game speelt zich af in een alternatief universum dat overheerst wordt door een soort zombie-achtigen die hun hoofd hebben ingeruild voor rode kristallen. Hoe dat deze tot stand zijn gekomen is niet compleet helder, maar het had iets te maken met de Vietnam-oorlog. Enfin, de gameplay speelt zich af in arena’s waar je je met een groepje moet verweren tegen golven aan kristal-zombies. Dit doe je door gebruik te maken van verschillende vuur-en melee wapens. Daarnaast kun je op verschillende plekken in de maps grondstoffen vinden die je gebruikt om nieuwe wapens, munitie en verdedigingen te maken.

os van dat de game er grafisch wel prima uit ziet, voelt de game al heel snel aan als een grind-fest en is er van een verhaal nauwelijks te spreken. De game lijkt op de naam na niks te maken hebben met de Metal Gear franchise. Als vervolgens het schieten ook niet lekker werkt en het feit dat je bij moet betalen voor een extra save file (!), verdient deze game echt een plaats op het schavot.

Extinction

Soms kunnen trailers een game er beter uit laten zien dan dat de game echt is. Dit was het geval bij Extinction, gemaakt door Iron Galaxy Studios. De ontwikkelaar had een redelijk portfolio. Zo had de studio gewerkt aan een deel van Arkham Knight, Bioshock Infinite en Killer Instinct. Extinction is echter een goed voorbeeld van het feit dat wanneer je beschikt over technische kennis, je niet perse goed bent in het verzorgen van het volledige pakket.

In de game speel je als de laatste Sentinel in de strijd tegen buitenaardse reuzen die genocide willen plegen op de mensheid. In een soort David vs Goliath gevechten neem je het op tegen de giganten om ze uiteindelijk een kopje kleiner te maken. Dit klinkt tof en in de trailer zag het er ook zo uit. Uiteindelijk ben je de volledige game bezig met dezelfde acties herhalen en dat maakt dat de game saai en eentonig is.

Pro Cycling Manager 2018

Fans van wielrennen die dit willen combineren met gaming zijn een beperkte doelgroep, maar het is een doelgroep die wel degelijk bestaat. Toch hebben deze gamers eigenlijk maar één game om te spelen en dat is de Pro Cycling Manager franchise die elk jaar een nieuwe editie uitbrengt. Het is helaas al jaren zo dat de game bijna geen vooruitgang boekt ten aanzien van voorgaande jaren. In 2018 was dit niet anders.

De game voegde nagenoeg geen nieuwe elementen toe ten opzichte van PCM17 én de game zat nog steeds vol met bugs. Hier en daar speelde de game ietsje soepeler en werd de carrièremodus (minimaal) uitgediept. Al met al kwamen we met deze game van een koude kermis thuis. Op de redactie werd zelfs gesproken van een “hele dure patch”

Fallout 76

De Fallout franchise heeft een groot aantal trouwe fans die sinds Fallout 4 in 2015 al braaf wachten op een nieuwe iteratie in deze franchise. Toen Todd Howard tijdens de E3 2018 begon over een nieuwe Fallout game, werd het publiek even heel erg wild, maar toen hij duidelijk maakte dat Fallout 76 een online survival ervaring ging zijn, viel het publiek bijna onmiddellijk stil. Dat Bethesda Game Studios wil experimenteren vond iedereen prima, maar de visie die Todd Howard had, kwam over als raar, onbezonnen en niet-realistisch.

Toen de game in november eindelijk uitkwam, bleek dat de angst van het publiek realiteit was geworden. De game voelde als een slap aftreksel van de Fallout-franchise, waarbij alleen de vorm bewaard was. Interessante verhalen, keuzes en merkwaardige avonturen waren verdwenen en maakten plaats voor fetch-quests, bugs en repetitieve gameplay. Dat de game draaide in een iets opgepoetste versie van de Skyrim-engine hielp ook niet. Hierdoor had de game erg veel last van grafische bugs, slechte prestaties en zag de game er uit als een game die van tien jaar geleden. Dit zorgde er allemaal voor dat Fallout 76 een van de slechtste AAA-titels is die in 2018 uitgekomen is.

Shadow of the Tomb Raider

De reboot van de Tomb Raider franchise heeft er voor gezorgd dat veel gamers weer compleet fan zijn van de franchise. De eerste twee games werden goed ontvangen, maar bij Shadow of the Tomb Raider werd al snel duidelijk dat de inspiratie op was. Het verhaal hangt aan een flinterdunne motivatie vast, de gameplay is matig en het platformen werkt maar de helft van de tijd door onnodige bugs. Verder koopt de game heel erg in op het neo-kolonialistische gedrag van Lara Croft die een oude beschaving ziet als haar speeltje waarna ze zichzelf doopt tot degene die ze moet redden van de ondergang, die zij veroorzaakt heeft.

The Quiet Man

Tijdens de E3 2018 kregen we van Square Enix vanuit het niets een nieuwe trailer te zien getiteld: The Quiet Man. De trailer was behoorlijk onduidelijk en riep veel vragen op toen de eerste helft van de trailer een live-action beeld was. Vervolgens zagen we een actie scène in de game-engine waarin de game zich af ging spelen. Alles tot nu toe gebeurde in complete stilte.

Die onduidelijkheid bleek stand te houden nadat de game in november uitkwam. In de game volg je een blonde man die doof is. Om je heen gebeurt er vanalles en om de een of de andere reden kom je telkens in vuistgevechten terecht. Elke mogelijkheid om het verhaal uit te leggen, laat de game links liggen om zich te houden aan de gimmick die The Quiet Man heet. Uiteindelijk geeft de game je een rare ervaring die hooguit zes uur lang is. In deze zes uur wordt niks uitgelegd en moet je zelf maar bedenken wat er mogelijk gaande is.

Twee weken na de release bracht Square Enix een patch uit die je de kans gaf om de game nog eens te spelen, maar dit keer met geluid. In deze versie krijg je dus wel het een en ander mee van het verhaal, maar dit was al te laat. De game was al genageld aan schandpaal.

Super Seducer

Net als dat er vele goede games zijn en dat er maar één de beste kan zijn, kan er ook maar één game de allerslechtste zijn. Als je ook maar een klein beetje de gaming industrie hebt gevolgd, dan weet je dat deze plek eigenlijk maar door een game geclaimd kan worden: Super Seducer. De ‘game’-franchise is bedacht door Richard La Ruina, een zelf benoemde dating goeroe. Hij belooft dat deze ‘game’ de ultieme gids is voor mannen die op elk willekeurig moment knappe vrouwen om hun vinger willen winden.

In de titels worden een aantal scenario’s gepresenteerd waar je aan de praat raakt met een vrouw. Dit kanin een restaurant zijn, op kantoor of een willekeurige vrouw op straat. Vervolgens krijg je keuze uit verschillende dingen om tegen deze vrouwen te zeggen. Dit kunnen volkomen ranzige, seksuele avances of minder ranzige avances zijn. Kies je het verkeerde antwoord, dan wordt het spel onderbroken door La Ruina die op een verduisterde hotelkamer zit terwijl hij vrouwen in lingerie omarmt. Hij vertelt je dan in een monoloog waarom de door jouw gekozen actie niet leidt tot het ultieme doel, de desbetreffende vrouw in bed krijgen.

Richard La Ruina heeft een YouTube serie waarin hij gelijksoortige tips geeft. Veel van zijn uitlatingen zijn controversieel, omdat hij claims heeft gemaakt waarin hij zegt dat vrouwen op zoek zijn naar een partner die hen zowel fysiek als mentaal domineert. Dezelfde trend zien we in zijn ‘games’, waarin vrouwen totaal worden gereduceerd tot een lustobject om te veroveren met dominante mannelijkheid. Daarom reden verdient Super Seducer een plek op de brandstapel.

Dit waren volgens ons de slechtste games van 2018. Natuurlijk zijn wij benieuwd wat jij de slechtste game van het jaar vond. Laat het ons weten in de comments.