Super Smash Bros.

Eindelijk mag Super Smash Bros. Ultimate de winkelschappen vullen voor de Nintendo Switch. Het moment dat Nintendo de titel aankondigde, was ook direct het moment waarop ik het wilde spelen. Het woord ‘wachten’ staat sowieso al ergens met kleine letters achterin in mijn woordenboek, maar het is helemaal ver te zoeken als het om de Super Smash Bros.-franchise gaat. Om het wachten een beetje te verzachten, besloot ik om mijn oude en vertrouwde Nintendo 64 aan te slingeren voor een potje Super Smash Bros.

Super Smash Bros. verscheen in 1999, maar het was een jaar later dat ik voor het eerst kennismaakte met de game, doordat een vriendje in de straat hem had. Nadat ik een tijdje half in zijn huis  had gewoond en ik de oren van mijn ouders er bijna af had gezeurd, kregen mijn zusje en ik onze eigen versie. Ik wil nu heel stoer zeggen dat ik mijn zusje alle hoeken van de virtuele kamer liet zien, maar helaas was het eerder andersom. Ze maakte me soms zo hard af, dat de traumatische ervaring daarvan nog steeds op mijn geheugen gegrift staat. Nog steeds zijn De gevechten die ik glansrijk van haar won zijn op één hand te tellen, maar dit maakt niet dat ik er minder zin in heb om de titel bijna 20 jaar na release nog eens op te starten.

Terug naar het begin

Als je nooit de volledige intro van Super Smash Bros. hebt gezien,  kan ik je aanraden om voor een keertje niet door te klikken. In deze korte introductie zien we alle personages voorbij komen, vergezeld van een episch muziekje. Als kind was ik daar flink van onder de indruk, want ik kende al die personages! Link, Mario, Donkey Kong en Ness passeerden onder andere de revue. Ik moet eerlijk bekennen dat ik een flinke laag kippenvel had toen ik het eenmaal opnieuw bekeek. Met alle toffe dingen die tegenwoordig allemaal kunnen op gamegebied, zou je denken dat je niet meer snel onder de indruk bent van iets ouds. Het tegendeel blijkt voor mij echter waar te zijn.

Hoewel Super Smash Bros. Ultimate meer dan 70 personages bevat, begin je slechts met acht personages. Dit voelt als een soort eerbetoon naar het begin van de franchise. In Super Smash Bros. begin je namelijk ook maar met acht personages en moet je de rest vrijspelen. Dit vrijspelen vond ik fantastisch. Het geeft je een fijn doel om naartoe te streven.

Heerlijk simpel

Het is eigenlijk best vreemd om terug te keren naar een titel waar je zeker zo’n duizend uur in gestopt hebt. Natuurlijk omdat het een feest van herkenning is, maar ook omdat de inhoud soms verschilt van wat je je herinnert. Je zou denken dat ik als kind die duizend uur nuttig besteed had aan allerlei verschillende opties van de game, maar als puntje bij paaltje komt, bevat deze game helemaal niet zoveel opties. Een soort van singleplayer, waarin je het tegen diverse personages opneemt, waaronder uiteindelijk tegen die irritante Master Hand en de mogelijkheid tot spelen tegen A.I. of in co-op.

Hoewel de singleplayer wel geinig is, zit de kern in het gedeelte waarbij je het tegen anderen op een zelfgekozen level opneemt. Het toffe hiervan is dat je zelf de omstandigheden kan kiezen. Veel items of juist weinig? Een sterke A.I., dat vervelende level of 99 levens? Het kan allemaal. Terwijl ik opnieuw de wereld van Super Smash betrad realiseerde ik me dat de opties extreem simplistisch zijn in deze game. Dit maakt het eigenlijk juist geweldig. De weinige opties wat gameplay betreft, maken dat je jezelf helemaal kunt richten op datgene dat er wel is

Kapot gespeelde controllers

Er was eigenlijk maar een irritatiefactor tijdens mijn nostalgietripje; de controllers. Bij ons thuis is de Nintendo 64 jarenlang heer en meester geweest, waardoor deze dus bijna kapot gespeeld is. Zo ook de controllers. De pookjes zijn volledig lam  geworden en hebben ontzettend harde aansturing nodig. Even rustig op de bank zitten spelen is er dus niet bij, want het voelt alsof je een dikke work-out in de sportschool hebt gehad na een gevecht.

Maar dit mocht de pret niet drukken. Alles went, is het niet? Ik was van tevoren bang dat mijn roze bril behoorlijk in stukken zou vallen wanneer ik Super Smash Bros. opnieuw ging spelen, maar gelukkig ben ik blij verrast. Het is stiekem nog net zo heerlijk als destijds en nog net zo fijn om met anderen te spelen. Het heeft in ieder geval mijn tijd goed weten te doden tot aan de release van Super Smash Bros. Ultimate. Oh Nintendo, wanneer stop je met het leeghalen van mijn portemonnee?