Grip: Combat Racing

Racegames kun je opdelen in twee categorieën: er zijn racing simulators en er zijn arcade racegames. Grip valt duidelijk binnen de tweede categorie, maar hoe goed vervult de game daar zijn rol?

Aan het begin van afgelopen november bracht Caged Elements Inc. ons Grip: Combat Racing. De subtitel van de game zegt eigenlijk al direct waar het op staat: racing met als toevoeging een dosis combat. In principe zijn er al verschillende games op de markt die dit ook doen, waarvan de meest bekende Mario Kart is. Toch weet Grip zich te onderscheiden van deze titels met extra elementen die de game een unieke twist geven.

Zwaartekracht is relatief

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen is Grip een racegame die je met snelheden over het scherm laat knallen waar je u tegen zegt. De game speelt zich af in een hypermoderne setting waar er meerdere straalmotoren aan een stalen blok met stoelen gelast zijn, zodat je met een schamele 500 km/u over de circuits scheurt. Omdat haarspeldbochten maken met deze snelheden nagenoeg onmogelijk is, zijn de 22 circuits voorzien van slechts flauwe bochten. Dit klinkt niet heel spannend, maar met deze snelheden is anders gewoon niet mogelijk.

Om het wel interessant te houden heeft Caged Elements Inc. bedacht dat de centrifugale krachten in die bochten de zwaartekracht kunnen parten en je dan kundig tegen een verticale muur op kunt rijden. Dat de zwaartekracht wel degelijk relatief blijkt te zijn, is te merken wanneer je ook ondersteboven kunt blijven rijden voor langere periodes, zo lang je maar snel genoeg blijft gaan. Of dit natuurkundig allemaal kosjer is, laat ik even in het midden, maar het zorgt wel voor leuke momenten. Daarnaast zet het de deur wagenwijd open voor creatief level design.

Zoals eerder vermeld zijn er dus 22 unieke circuits met allemaal hun eigen thema. Sommige circuits banen zich een weg door een hypermoderne stad, terwijl andere je door ijzige bergtoppen leiden. Weer andere circuits zien eruit als Mad Max-achtige badlands met grote brokken roestend staal. De verschillende maps zijn ook gecombineerd met twee verschillende modi. Als eerste zijn er standaard races, waar je als eerste over de streep moet zien te komen. Daarnaast is er een meer combat-georiënteerde modus, waarin je punten haalt door je tegenstanders te bestoken met wapens. Hoe meer vijanden je raakt, des te meer punten je krijgt.

Bekende voorwerpen in nieuwe jasjes

Naast de fraaie omgevingen, de snelle voertuigen en de zwaartekrachtbrekende mechanics is een arcade combat racer niks zonder de wapens. Grip bevat dezelfde wapens die je in bijna alle combat racers tegenkomt. Denk hierbij aan doelzoekende raketten, automatische machinegeweren, snelheidsboosts en schilden. Daarnaast heeft Grip ook raketten die niet doelzoekend zijn. Opvallend genoeg zijn deze raketten groen, alsof het een hommage brengt aan het groene schild uit Mario Kart, waar de game waarschijnlijk veel inspiratie uit geput heeft. Zelfs de mechanic van het gehate blauwe schild is ook aanwezig in Grip.

Los van het feit dat de wapens misschien wat minder uniek en origineel zijn, werken ze prima. Je krijgt de wapens nadat je door een groen bolletje bent gereden. Vervolgens moet je dicht genoeg bij een tegenstander zijn zodat het wapen zich op die tegenstander kan fixeren. Daarna is het een kwestie van afvuren en kijken hoe de boel ontploft. Hoewel het er visueel uitziet als een allesvernietigende knal, zorgen de wapens er in de realiteit alleen voor dat het voertuig in kwestie tijdelijk snelheid verliest of tot stilstand komt. Dit geeft de andere spelers een kans om voorbij te sjezen en zo dichter bij de overwinning te komen.

Omdat de voertuigen met zulke absurde snelheden vooruit gaan, is het resultaat van getroffen worden vrij catastrofaal. Een seconde stilstaan zorgt al voor een enorme achterstand die weer moeilijk in te halen is. Je route optimaliseren door vakkundig de bochten te nemen zit er niet in, want die optie is er gewoon niet omdat er niet echt sprake is van bochten nemen. Helaas kun je ook niet voorkomen om getroffen te worden, dus dit is al snel frustrerend.

Opstapelende frustratie

De game straft je dus behoorlijk af wanneer je ongewild van vaart mindert door vijandelijke projectielen. Ditzelfde geldt ook voor wanneer je van de baan raakt. Zoals al meerdere malen vermeld in deze review gaan de voertuigen erg hard. Met deze snelheid een obstakel op het circuit vermijden kan dus best tricky zijn. Dat de controls zweverig aanvoelen en je voertuig niet direct reageert zoals je het wilt wanneer je een snelle manoeuvre wil uitvoeren, helpt hier niet bij.

Daarnaast heeft de game per circuit een erg beperkt kleurenpallet, waardoor de details en de obstakels in de waas van de snelheid moeilijk te onderscheiden zijn. Als nagel in de kist heeft Grip erg veel last van tunnelvisie. Al deze aspecten gecombineerd maken het moeilijk om ontspannen te kunnen kijken naar de game. Het vergt bijzonder veel concentratie om te kunnen onderscheiden waar je op welk moment heen moet, terwijl de maps al bijzonder simpel in elkaar zitten. Op sommige momenten is het zelfs zo bar, dat je een aankomende blokkade niet kunt onderscheiden van de juiste weg, waardoor je jezelf opeens onverhoopt tot stilstand ziet komen.

Deze problemen konden makkelijk minder schrijnend zijn als er sprake was van een motivatie om te spelen. Helaas is er niet van een verhaal te spreken. Er is wel een singleplayermodus, maar dit is meer een uitgebreide tutorial die je langzaamaan introduceert tot de verschillende wapens, maps en racevarianten. In principe is een verhaal in een game zoals deze ook niet vereist, kijk maar naar de concurrentie in hetzelfde genre. Het wordt echter wel een probleem wanneer de core gameplay niet goed genoeg werkt.