Jin, Suga, J-Hope, RM, Jimin, V en Jungkook. Voor velen een vreemde verzameling letters, maar voor een groeiende groep mensen zijn het de namen van hun favoriete artiesten. Samen zijn deze zeven Koreaanse jongens de Bangtan Boys, afgekort BTS, een artiestengroep die in een korte tijd een grote opmars heeft gemaakt in het muzikale landschap. Met deze bekendheid komen fans, awards en nu dus ook een documentaire: Burn the Stage: The Movie.

Sinds 2013 timmert BTS aan zijn carrière in Zuid-Korea, maar pas tussen 2015 en 2016 breken de jongens door buiten Azië. Ze schrijven zelf hun muziek en liedteksten en vullen deze met zoveel positiviteit als ze kunnen. Alles ondersteunt de jeugd en van jezelf houden zoals je bent. Vooral die boodschappen, samen met hun passie voor muziek, sieren de band het meest. Deze film volgt BTS op zijn tweede wereldtournee die in 2017 plaatsvond, de zogenaamde Live Trilogy Episode III: The Wings Tour. Hierbij deed de band voornamelijk landen in Azië aan. Bijzonder aan deze tour is dat de jongens ook op (Zuid-)Amerikaanse grond vijf keer voor uitverkochte stadions mochten spelen, wat bijna ondenkbaar was voor een Aziatische band. Burn the Stage: The Movie geeft een kijkje achter de schermen bij onder andere deze optredens.

BTS achter de schermen

De film biedt, als we kijken naar de interactie tussen de leden van de band, geen verrassingen, tenminste niet voor een echte ARMY. Dit is de benaming die de band voor zijn fans gebruikt. De afkorting staat voor Adorable Representative M.C. of Youth, omdat de band voor de jeugd strijdt en hen een stem wil geven middels de muziek. Zowel samen als apart zijn de leden van BTS actief op YouTube en andere sociale media. In de filmpjes zijn de jongens te zien in verschillende sketches over onder andere de Koreaanse cultuur, maar bijvoorbeeld ook tijdens repetities en terwijl ze naar andere landen reizen. De hechte vriendschap die de leden in die filmpjes laten zien, komt ook duidelijk naar voren in Burn the Stage: The Movie.

Tussen de optredens door halen de jongens grappen met elkaar uit, gaan ze winkelen in New York City en houden ze samen barbecues alsof ze één groot gezin zijn. Het is moeilijk om je voor te stellen dat je elkaar niet enorm op de zenuwen werkt na zo lang op elkaars lip te zitten. De jongens zijn bijna altijd samen en deelden aan het begin van hun carrière zelfs een kleine studio, maar de relatie tussen de leden voelde voor mij absoluut niet gespeeld. De jongens zorgen voor elkaar, zowel op het podium als daarachter en ook lang nadat de show voorbij is.

Groots in bescheidenheid

Opvallend is hoe dankbaar en bescheiden de jongens blijven, ondanks hun grote succes. Burn the Stage: The Movie laat bijvoorbeeld zien hoe de band een Billboard Award in de wacht sleept. Zowel in hun speech en daags na het evenement zijn de jongens niets dan lovend over hun fans en hoe zij hen naar dit punt gedragen hebben. Zelfs de agressieve ‘fans’ die geen genoegen nemen met alles wat ze presteren en steeds meer verwachten, kunnen de band niet klein krijgen.

Voor Westerse fans en muziekliefhebbers lijkt het wellicht een goede PR-stunt, maar als de film naar mijn mening iets uitdraagt, dan is het wel de eerlijkheid en oprechtheid van de leden van BTS. Deze houding vindt wellicht zijn oorsprong in de Koreaanse cultuur, die wat meer gericht is op traditie en respect dan dat wij gewend zijn. Dat gezegd hebbende is het ook gewoon fijn om je in te kunnen denken dat er artiesten zijn die wel degelijk hart hebben voor hun achterban.

Een film voor de fans

Het is ook deze achterban voor wie Burn the Stage: The Movie voornamelijk is bedoeld. Ergens is dat wel jammer, omdat het bereik van de band hiermee niet wordt vergroot. Mensen die de obsessie met BTS nu niet begrijpen, zullen dat gevoel zeker behouden na het zien van de film.

Er wordt bijvoorbeeld geen geschiedenis gegeven over de band tot dusver. De film bevat ook vrij weinig interviews met de jongens zelf. Hierdoor wordt het af en toe moeilijk om het overzicht te behouden, vooral omdat de leden nooit met hun naam worden aangeduid. Verder is de voice-over nogal poëtisch en op punten zweverig, wat mij enigszins op de zenuwen werkte. Daarnaast zal de bescheiden en dankbare houding van de band niet op iedereen even geloofwaardig overkomen en daardoor voor de gewone kijker wellicht snel gaan vervelen.

ARMY haalt zijn/haar hart op

De echte fan daarentegen kan met genot naar BTS kijken terwijl de leden bezig zijn met hun passie. Ze zijn net zo vrolijk als in de vele andere filmpjes die over het internet circuleren. Belangrijker misschien, Burn the Stage: The Movie laat meer zien van de jongens zelf. Gezien ze er allemaal goed uitzien zal dat voor een deel van de fans de belangrijkste reden zijn om deze film te gaan bekijken.

Persoonlijk vind ik mijzelf geen echte ARMY, maar mijn interesse in de band is groot genoeg dat ik de film vermakelijk vond. De jongens zijn allemaal charmant en grappig op hun eigen manier. Hun onderlinge relatie was voor mij al een grote reden om hen op social media te volgen. Het feit dat dit aspect dus goed naar voren komt in de film, maakte het voor mij een geslaagd avondje uit, al moet ik eerlijk bekennen dat dat ook deels kwam door de schitterende reacties uit de zaal op de verschillende grappen en grollen van de jongens. De aanwezige ARMYs waren erg vocaal en lieten duidelijk blijken wie hun favoriete leden waren. Voornamelijk het kleine hondje van bandlid V lokte de nodige reactie uit.