Als je een van de grote hits op het gebied van anime moet kiezen uit de afgelopen paar jaar, dan kan My Hero Academia natuurlijk niet ontbreken. De groei van zero tot hero in de vorm van Izuku Midoriya is een plezier om naar te kijken. Met thema’s als superhelden, vriendschap en epische gevechten kon een game dan ook niet lang uitblijven. Het is dus geen verrassing dat Bandai Namco ervoor heeft gezorgd dat My Hero One’s Justice nu in de winkels ligt. Tijd dus om een spandex kostuum aan te trekken en in de ring te stappen.

My Hero Academia groeit in rap tempo aan populariteit. Hoewel de serie pas in 2016 het levenslicht zag, ligt het derde seizoen net achter ons en heeft ook de eerste film al in de Japanse bioscopen gedraaid. Om een game aan dat lijstje toe te voegen heeft Bandai Namco de hulp gezocht van Dimps, de Japanse game-ontwikkelaar die ondertussen bekend is van veel anime- en fighting-gerelateerde games. Het is dan ook niet heel moeilijk om te raden welke kant My Hero One’s Justice op is gegaan.

De bekende val

Zoals veel op anime- of manga-gebaseerde fighting-games heeft ook My Hero One’s Justice een aardige verhaalmodus, al stapt de game direct in het eerste cliché: het verhaal van de anime letterlijk navertellen, maar niet in evenveel detail als de serie. Hierdoor is het verhaal voor fans van de serie al bekende koek, maar blijft het voor onbekenden van het universum redelijk onduidelijk wat er precies gaande is.

De game begint dan ook niet op hetzelfde punt als de rest van de serie. In My Hero One’s Justice volg je Izuku Midoriya, een jonge student aan de U.A. High School in Japan. Het universum van My Hero Academia zit echter iets anders in elkaar dan dat van ons: 80% van de wereldbevolking beschikt over Quirks. Dit zijn speciale krachten die ervoor zorgen dat de gemiddelde mens eigenlijk niet meer zo gemiddeld is, maar over krachten zoals telepathie, superkracht en andere bijzondere gaven beschikken.

Izuku viel echter binnen de 20% zonder krachten, maar door een toevallige ontmoeting met de grote held en zijn idool All Might beschikt nu ook Izuku over een set bijzondere krachten: One For All. Hoewel veel mensen met Quirks studeren om een professionele held te worden, dwalen ongure types natuurlijk van het rechte pad af. Een leven van criminaliteit lonkt immers wanneer superkrachten de normaalste zaak van de wereld zijn.

De game laat deze informatie echter allemaal achterwege. In plaats daarvan start My Hero One’s Justice halverwege het tweede seizoen, op het punt dat Izuku aan zijn stageperiode begint bij de held Gran Torino. Daarbij volg je hem ook tijdens de strijd tegen de Hero Killer Stain, de examens van het eerste jaar en het rampzalige trainingskamp. Dit allemaal om halverwege het derde seizoen te eindigen met de ontvoering van medestudent Bakugo en de strijd tussen All Might en All For One, de grote schurk uit het universum.

Dimps probeert de verhaalmodus daarbij nog wat extra leven in te blazen door een tweede verhaalmodus in de game te stoppen, waarbij we de League of Villains volgen. Dit zijn echter bijna dezelfde gevechten als uit de heldenmodus, maar dan in spiegelbeeld: in plaats van dat je als Izuku vecht, vecht je als Stain. Het is een leuke, maar onlogische toevoeging: waarom zou Stain nu ineens wel winnen, terwijl hij in het verhaal nog steeds verliest? Een echt antwoord zullen we waarschijnlijk nooit krijgen…

Met de vuist door de tafel

Hoewel het verhaal dan totaal niet op nieuwe kijkers of spelers is gericht, is de gameplay dat wel. De game heeft een relatief simpel vechtsysteem dat bestaat uit enkele aanvallen die redelijk vlot te combineren zijn tot flashy combo’s. Zo heeft iedere vechter een standaard aanval, twee karakter-aanvallen, drie speciale aanvallen die te gebruiken zijn wanneer een balkje vol is en de mogelijkheid om te sprinten, te grijpen en aanvallen te blokkeren.

Het is allemaal redelijk laagdrempelig, vooral wanneer de combo-modus op normal staat. Op dat moment combineert de game normale, getimede en grijpaanvallen automatisch, waardoor het vooral voor beginners erg makkelijk is om door een gevecht heen te komen. Wil je meer controle over je aanvallen, dan is het verstandiger om te switchen naar de manual-modus.

Desondanks ziet alles er spectaculair uit en voelt het trouw aan de show. De gevechten vinden plaats in een aantal verschillende arena’s (sommige met de mogelijkheid om erbuiten te vallen, waarmee het gevecht ten einde komt), waarbij praktisch alles kapot kan. Muren, obstakels, bomen: ze vliegen binnen no-time door de lucht of brokkelen af wanneer de vechters er doorheen vliegen of tegenaan klappen.

Daarbij gaat alles ook nog in een razendsnel tempo. Doordat je de mogelijkheid hebt om te sprinten, kun je snel de afstand verkleinen naar je tegenstander. Of je dit nu door de lucht of over de grond doet, het biedt tal van mogelijkheden om aan te vallen of juist te ontwijken. Indrukwekkende combo’s worden dan ook snel gemaakt wanneer je goed gebruikmaakt van de sprint-mogelijkheden in combinatie met bijvoorbeeld grootschaligere langeafstands aanvallen zoals Todoroki’s ijs- en vuur-aanvallen.

Veel vertrouwd, weinig vernieuwend

Naast de verhaalmodus heeft My Hero One’s Justice nog een aantal andere opties te boek staan om je mee te vermaken. Op het gebied van singleplayer is de Mission-modus de vermakelijke optie. Hierin kies je een team van verschillende personages om jezelf over een kaart te bewegen en daarbij verschillende missies te voltooien. Denk daarbij aan binnen een bepaalde tijd het gevecht voltooien, een gevecht eindigen met een speciale aanval en ga zo maar door.

De crux daarbij zit hem in het feit dat je team de gezondheid van het vorige gevecht meeneemt naar de volgende. Natuurlijk zijn er items om je gezondheid te herstellen, maar daardoor gaat je eindscore wel naar beneden. Het resultaat zijn slechtere beloningen om je personage later mee aan te passen. Om wel beter stand te houden tegen de sterker wordende vijanden gebruikt deze modus een leveling-systeem, waarbij ieder personage dat je gebruikt na ieder gevecht groeit en sterker wordt.

Om het pakket af te maken zijn er de gebruikelijke trainingmodus, een offline vechtmodus en een online vechtmodus. Dit is echter de basis, want heel spannend is het allemaal niet te noemen buiten de Mission-modus. Er is de mogelijkheid om online ranked aan de slag te gaan, maar daar houdt het dan ook wel op. Het is allemaal net als de rest van de game: de kansen zijn aanwezig, alleen de uitwerking niet.