Divinity: Original Sin 2

Na het glorieuze succes van Divinity: Original Sin kwam Gentse ontwikkelaar Larian Studios en jaar geleden met het vervolg, Divinity: Original Sin 2. Net als de vorige game, kwam het tweede eerst uit op pc en kwam ruim een jaar later de definitieve editie uit voor zowel pc als consoles. Tijd om de game te checken op mijn PlayStation 4 en te kijken hoe het met een controller speelt.

Na een schamele 110 uur te hebben gestoken in Divinity: Original Sin, heb ik de ontwikkeling van Divinity: Original Sin 2 nauwlettend gevolgd. Al snel werd duidelijk uit de dev-video’s dat de voorganger in vergelijking met de nieuwe game nog tamelijk klein was. Er werd gesproken over een speeltijd van 120 uur voor een enkele campaign. Hoewel de game dus al een jaar uit is, had ik er tot nu toe simpelweg geen tijd voor. Nu dat de definitieve versie eindelijk hier is, heb ik geen excuses meer om de game niet te spelen.

Beleef het van de andere kant

In Divinity: Original Sin speel je een groepje Source Hunters. Dit zijn gespecialiseerd eenheden die de gebruikers van Source opzoeken. Source is een speciale soort magie die gepaard gaat met desastreuze krachten. In Divinity: Original Sin 2 speel je juist een groep gevangenen die veroordeeld zijn voor het gebruiken van deze verboden magie. In het begin van de game word je wakker in een groot schip dat onderweg is naar Fort Joy, een speciale gevangenis waar de gebruikers van Source worden vastgehouden.

Er wordt je verteld dat Magisters daar onderzoek doen om te zorgen dat de gevangen geen gebruik meer kunnen maken van hun Source-magie, zodat ze veilig hun plaats in de samenleving weer kunnen opnemen. Al snel leer je dat de motivatie van de Magisters toch niet zo puur is als ze zeggen en dat er veel vreemde dingen aan de gang zijn op het eiland. Hoogste tijd dus om te ontsnappen en je vrijheid terug te winnen.

Hoe je dit doet is totaal aan jou. Al snel merk je tijdens het spelen dat de game je heel veel vrijheid geeft. Er zit een overkoepelend narratief in de game dat je ongeveer in de juiste richting stuurt, maar dit merk je alleen als je een stap in de goede richting zet. Praktisch gezien word je de wereld in gedropt en laat Larian Studios je vervolgens helemaal vrij.

Traag maar gestaag

Die enorme vrijheid geeft je de mogelijkheid om de gamewereld op verschillende manieren te beleven en quests op creatieve wijze op te lossen. Wil je alles oplossen door geweld en moord en altijd je zin krijgen? Dat kan, maar de consequenties die daarbij horen, krijg je ook voorgeschoteld. Of ben je meer pacifistisch ingesteld en wil je je doel bereiken door te manipuleren en te sluipen? Ook dit kan, maar het kan dan misschien iets langer duren.

Deze trend van vrijheid zet zich voort in nagenoeg alle aspecten van de game. De game bevat magie, skills, een ton aan verschillende items en ook crafting. Vervolgens krijg je wel de tooltips die je uitleggen hoe de verschillende systemen werken, maar de game houdt de informatie over de complete mogelijkheden mooi achterwege. Zo is het mogelijk om spellbooks te combineren om zo compleet nieuwe spells te verkrijgen. De enige manier om hierachter te komen is door te experimenteren en creatief te denken.

Door al deze diepgaande mechanics, oppervlakkige begeleiding en grote gamewereld, voelt het soms alsof je maar weinig progressie maakt in de game. Zeker omdat er bar weinig begeleiding is, kun je uren ronddwalen zonder maar iets voor elkaar te krijgen. Al snel merkte ik dat het verstandig is om voor mezelf doelen te stellen en deze dan systematisch aan te pakken. Ook is het verstandig om veel met NPC’s te praten. Zo merk je al snel dat er altijd wel iets te doen is.

Klassieke combat

Hoe pacifistisch je ook mag zijn, soms ontkom je gewoon niet aan een robbertje matten. Gelukkig zit de combat ook goed in elkaar. Net als in de vorige game, volgt Divinity: Original Sin 2 het combat format van de C-RPG, de Classical-RPG, gebaseerd op tabletop RPG’s zoals Dungeons & Dragons. Alle deelnemers in de vechtpartij hebben hun eigen beurt, waarin ze een beperkte hoeveelheid acties kunnen doen.

De game maakt gebruik van een Action Points-systeem (AP) en geeft je vrijheid om deze punten te gebruiken hoe jij dat wilt. Vrijwel alles kost AP, van lopen tot het gebruiken van een spell, een simpele aanval of een item gebruiken vanuit je rugzak. Iedere beurt krijg je een beperkte hoeveelheid AP, dus het is belangrijk dat je tactisch nadenkt om deze zo optimaal mogelijk te gebruiken. Daar houdt het breinbreken echter niet op. Er zijn veel statuseffecten en ook veel manieren waarop de omgeving een gevaar kan zijn.

Sta je bijvoorbeeld naast een olievat, dan kun je er donder op zeggen dat de vijand dit als doelwit gaat gebruikenom jou en je vrienden vrolijk in de hens te zetten. Natuurlijk kun je deze strategie ook tegen hen gebruiken. Sommige spells kunnen je doelwit tijdelijk verblinden, andere geven de ‘verminkt’-status en er zijn ook skills die je vijanden bevriezen. Dit zijn echter niet de enige statuseffecten die je tegenkomt in de game. Het zijn er simpelweg te veel om op te noemen.

Een imponerende game

Hoe je het ook wendt of keert, je kunt er niet onderuit dat deze game gigantisch groot is. Niet alleen op basis van het epische verhaal dat met een slakkengang vooruitgaat, maar ook door alle facetten van de game. De combat, de personages, de interactie, de crafting etc.. Het is allemaal zo bizar complex en diep, dat het makkelijk is om te verdwalen in de details en geïntimideerd te worden door de game. Dit merk je vooral wanneer je de game als singleplayer speelt.

Ik raad je dan ook aan om de game met minstens één vriend te spelen. De game biedt volledige ondersteuning hiervoor en je kunt met maximaal drie andere spelers spelen. Dit kun je allemaal vanuit je eigen huis doen, al dan niet op de bank. Verder is er ook sprake van cross-platform multiplayer, maar ik heb zelf niet kunnen ervaren hoe goed dat werkt. Let wel dat de couch co-op beperkt is tot twee personen. Ik zei net dat je de game maximaal met vier personen kunt spelen, maar eigenlijk loog ik daar een beetje. De game bevat namelijk ook een soort sandbox-mode, speciaal gemaakt voor wanneer je een eigen ervaring wilt maken. Een vijfde speler neemt dat de rol van de Dungeon Master (DM) op zich en heeft de mogelijkheid om een volledig nieuw avontuur in elkaar te zetten in klassieke D&D stijl.

Ieder voordeel heeft z’n nadeel

Gedurende de ontwikkeling van de game en toen de reviewcode mijn kant op kwam, was ik toch een beetje sceptisch over hoe een complexe game als deze bestuurd moest worden met een Dualshock 4-controller. Overal in de game is je cursor namelijk erg belangrijk. Ik moet echter melden dat de adaptatie op de PlayStation 4 goed werkt. Het geheel is natuurlijk minder intuïtief dan het gebruik van je muis, maar na een korte wenperiode kon ik tamelijk vlot uit de voeten. Al blijft het natuurlijk zo dat de controller gewoon langzamer is dan je muis, omdat deze veel meer inputs vereist.

Daarnaast is het een fijne ervaring om ‘s avonds lekker lui op de bank te kunnen liggen en je gestaag door de game te werken. Daarbij moet ik ook zeggen dat de performance van de game op de console goed en stabiel is. Gelukkig is de game ook niet verkeerd om naar te kijken. Dit zorgt er allemaal voor dat je met plezier je uren maakt. En dat is maar goed ook, want dit zullen er zeker een groot aantal zijn…