F1 2018 launch event

Ronkende motoren, de geur van brandend rubber en de hitte die van het asfalt afkomt. Het zijn geen dingen waar de gemiddelde persoon mee te maken krijgt tijdens het werk. Voor F1-coureurs is dit echter een standaardcombinatie die gepaard gaat met dure wagens. Tijdens de Mediacup op het F1 2018 launch event mocht ik mij heel even een coureur wanen. Niet tussen of in dure wagens op een circuit, maar in de Beurs van Berlage in Amsterdam.

Afgelopen maandag was het dan zo ver, ik mocht naar Amsterdam afreizen om mee te dingen in de Mediacup. Het evenement vond plaats in de Beurs van Berlage en bij binnenkomst was het simplistisch aangekleed. Geen over de top promotiemateriaal, maar een mooi doeltreffend geheel. Een zevental Playseats stonden met een extra wijd curved scherm te wachten om gebruikt te worden. 

Digitaal asfalt in Amsterdam

Als Formule 1-fan heb ik de vorige games van Codemasters natuurlijk allang gespeeld, maar nog nooit met een stuurtje of een Playseat. Terwijl ik anderen meerdere malen van de baan zag schieten, dacht ik nog bij mezelf hoe moeilijk het nou kon zijn. Niet veel later kwam dat antwoord vanzelf: het was behoorlijk moeilijk. Waar ik niet op geanticipeerd had, was dat het stuurtje feedback gaf bij elke beweging in de game. Zo werden bochten met hoge snelheid lastig, omdat er tegenkracht gegeven werd.

Doordat het mij aardig wat kracht kostte om te sturen moest ik wel wat rondjes wennen. Maar na ongeveer een dozijn rondes rondgescheurd te hebben over het circuit van Monza bleef de wagen op de baan. Inmiddels stond het zweet me al op de rug en begon ik een fractie te begrijpen van hoe zwaar Max Verstappen het heeft. En dan had ik nog niet eens last van de G-krachten in bochten.

De game zelf voelde vanaf het begin fantastisch aan. Geen vertragingen in het sturen, zoals je daar in F1 2017 nog wel eens last van had. Elke beweging die je maakte merkte je gelijk. Zo voelde voor mij het verschil tussen met en zonder DRS rijden veel groter in vergelijking met zijn voorganger. Uiteraard zagen de graphics er beter uit, maar toch had ik daar net iets meer van verwacht. De sporen die in grindbakken kwamen nadat er iemand af was gereden zagen er heel simpel uit. Het geluid was wel echt waar mijn hart een sprongetje van blijdschap voor maakte. Van het publiek op de achtergrond tot het opschakelen van de wagen. Stuk voor stuk dingen die de game een fantastische ervaring maakten.

Iedereen in de pitbox

Nadat vrijwel iedereen een kans had gekregen om het gevoel van de Playseat te krijgen begon het echte werk. Een Formule 1-journalist was de host van het evenement en legde uit hoe het Mediacup-toernooi zou verlopen. Er zouden in eerste instantie per ‘heat’ vier mensen tegen elkaar racen. Daarvan zouden de snelste twee naar de halve finale gaan.

Echter waren de organisatoren door wat technische mankementen genoodzaakt om de kwalificatie iets anders te laten verlopen. De kwalificatie ging daarom nu per snelst gereden tijd op een rondje Monza. De acht snelste coureurs gingen vervolgens door naar twee halve finales. Daar zouden per halve finale weer de snelste twee doorgaan naar de uiteindelijke finale.

In het eindstuk zou dan gestreden worden om de hoofdprijs: een bokaal voor beste coureur van de Mediacup. Dat was echter niet het enige wat de winnaar mee naar huis zou krijgen. Ook eenzelfde Playseat met stuurtje zoals die tijdens dit evenement gebruikt werden behoorde tot de hoofdprijs. Hierdoor voelde ik de druk toenemen en begon ik in mijn hoofd al ruimte te maken in mijn huis.

Start de motoren

Nadat de manier van kwalificeren was omgezet naar een time trial kon er geracet worden. In de eerste heat was te zien dat de druk gelijk al op de coureurs lag. Niet veel later was ik zelf aan de beurt. Met een bonzend hart van boven de honderd slagen per minuut en een diepe zucht nam ik plaats in de Playseat. Deze werd vervolgens naar mijn wensen ingesteld. De aanwezige technici drukten wat knopjes in op het stuur en voordat ik het wist zat ik in mijn ‘vliegende ronde’.

Toen ik over de start-/finishlijn ging zat mijn concentratieniveau op ongekende hoogte. Na een aantal bochten betrapte ik mezelf hier al op toen ik wat last in mijn handen kreeg, doordat ik het stuur te stevig vasthad. Verder was de wegligging goed en de reactiesnelheid van de wagen op het stuur klopte helemaal. De graphics zagen er natuurlijk beter uit, wat mede te danken was aan de pc die achter het scherm stond.

Na enkele minuten zag ik mijn snelste tijd op het scherm verschijnen: 1.23,908. Niet helemaal zeker van mijn zaak stapte ik achter het stuur vandaan. Er was immers al een 1.22,088 gereden, dus ik had mijn hoop op het winnen van de hoofdprijs al laten varen. Nadat iedereen was geweest werd een pauze ingelast om even bij te praten.

Toen kwam de mededeling dat er geracet zou worden in de halve finale zoals eerst bedoeld was. Een race van vier coureurs tegen elkaar, met de twee snelste die doorgingen naar de finale. Vervolgens werden de deelnemers aan de halve finales bekendgemaakt. Mijn naam kwam niet in de eerste halve finale voor. Maar tot mijn eigen verbazing werd daarna mijn naam omgeroepen en mocht ik plaatsnemen in stoeltje drie. Weer werd de Playseat ingesteld op mijn wensen en stond ik op P3 in mijn bolide op het asfalt.

De eindsprint

De rode lichten op het scherm gingen uit en we waren weg. Kenners van het Monza-circuit weten dat er voor de eerste bocht flink geremd moet worden. Dit werd door bijna iedereen gedaan. Ik kreeg helaas de wagen op P4 in mijn achterkant geduwd, waardoor ik de bocht afsneed en twee seconden straf kreeg. Niet veel later werd ik weer in mijn achterkant gereden en nu duwde ik de wagen voor mij onopzettelijk in een spin. Uiteindelijk kon er weggereden worden op de derde plek en begon de jacht op plaats twee.

Zoals in elke sport heb je soms geluk nodig en dus ook in de Formule 1. Die kreeg ik in de vorm van een gevecht om P1 tussen mijn voorliggers. Hierdoor kon ik met wat gemak de tweede plek overnemen. Dit alles gebeurde in de tijdspanne van anderhalf rondje Monza. Terwijl ik rustig op mijn kans wachtte om toe te slaan maakte de coureur voor mij een stuurfout. Met door de host beaamde indrukwekkende stuurmanskunsten kon ik er voorbij en stond nu op P1. Ik kon mijn geluk niet op en zag de hoofdprijs figuurlijk al thuis in de kamer staan.

Helaas was mijn blijdschap van korte duur, want de coureur die mij al twee keer eerder aangereden had deed dit weer. Ik moest remmen voor een bocht, maar mijn achterligger dacht daar anders over. Een tik op mijn achterkant en ik stond gedraaid. De Playseat was steeds verder weg bij elke seconde achterstand die ik opliep. Een teleurstellend einde aan mijn carrière als F1-coureur. Al met al een geslaagde dag in Amsterdam, waar ik mijn eerste persevenement mee heb gemaakt. Maar ik hou het voortaan wel bij mijn eigen bolide.