Tunic

In 2015 vroeg ontwikkelaar Andrew Shouldice zich af wat hij kon doen als hij zich in zijn eentje volledig op één project stortte. De resultaten van zijn werk zagen er uiteindelijk zo veelbelovend uit, dat uitgever Finji de ontwikkelaar benaderde om de game uit te mogen brengen. De game heette toen nog Secret Legend. Nu kennen wij deze game als Tunic.

In principe lijkt Tunic erg op The Legend of Zelda. Van het level design en de setting tot aan de gevechten en het avontuur heeft Tunic veel weg van de oudere games in de reeks. In plaats van Link ben je in Tunic een schattig vosje met een tuniekje. Deze wordt wakker op een mysterieus strand en het avontuur gaat meteen van start.

De wereld van het vosje

Waar het vosje zich ook mag bevinden, het is een erg vrolijke en kleurrijke omgeving. Ook de muziek is rustgevend en zorgt voor een ontspannende ervaring. Je beklimt verschillende trappen om hoger op een heuvel te komen. Sommige hiervan zijn ingestort, wat toch duidt op een bepaalde historie van het eiland. Verder is de heuvel omgeven door rotsen, struikjes en boompjes.

Op de heuvel bevinden zich grote, statische standbeelden die vlammen vasthouden. Aan de voeten hiervan zijn platformen te vinden waar het vosje op kan gaan staan. Eenmaal op zo’n platform, fast forward de game naar de volgende dag en zie je hoe het nacht en weer dag wordt. Wellicht duidt dit op een dag-en-nachtcyclus in de game. Door onder zo’n standbeeld te staan, sla je je game op. Wanneer je sterft, ga je terug naar het laatste standbeeld dat je bezocht hebt.

Verder zijn er ruïnes waar het vosje doorheen moet om verder te komen. De ruïnes bestaan uit kleine, simpele ruimtes waar je niet makkelijk in kunt verdwalen. Hier en daar blokkeren poorten de weg, waardoor je een stukje om moet lopen om deze te openen. In de demo komen nog geen heftige puzzels voor zoals we die van The Legend of Zelda gewend zijn.

Puzzelen alsof je leven er vanaf hangt

Hoewel in de demo die ik op gamescom 2018 gespeeld heb dus geen echte dungeons te vinden waren met raadsels die je op moet lossen om verder komen, moet je wel even puzzelen aan het begin van Tunic. Je krijgt namelijk geen uitleg , waardoor je op pad moet gaan om het zelf maar uit te vinden. Verder vindt alle tekstuele interactie met de game plaats door middel van een fantasytaal, waardoor je niets kunt lezen en echt gestrand bent.

Met trial en error kom je erachter wat er precies van je verwacht wordt en waar je heen moet. Grote delen van de map zijn namelijk niet beschikbaar als je bijvoorbeeld een bepaald voorwerp niet hebt. Zo kun je zonder zwaard niet langs een pad waar bomen de weg blokkeren. Met het zwaard kun je deze namelijk omhakken. Daarvoor moet je eerst het gedeelte van de map voltooien waar een zwaard te vinden is. Deze trek je dan, net als Link, uit de grond.

De manier waarop dit opgezet is, voelt erg intuïtief aan en gaat stapsgewijs via een logisch process. Verder lopen zonder wapen kan in principe wel, maar het constant ontwijken van vijanden en jezelf niet kunnen verdedigen voelt erg vreemd aan, vooral dankzij de connotaties met de Zelda-games. Het eerste wat je dan ook doet, is op zoek gaan naar iets waarmee je kunt slaan. Zo kom je langzaam maar zeker door het level heen.

Met zwaard en schild op pad

Gevechten in Tunic zijn verrassend ritmisch. Het begint met de basics die je van elke Zelda-achtige game verwacht: een zwaard en een schild. Verder heb je nog twee slots over voor andere voorwerpen, zoals healing potions. Hiermee vul je je hitpoints aan, die als hartjes weergegeven worden en die per kwart hartje kwijtgeraakt kunnen worden.

Ook kun je rollen, een vaardigheid die je echt nodig gaat hebben. Vijanden worden namelijk al snel wat pittiger en hebben dan krachtigere aanvallen. Je wordt gelukkig wel op tijd gewaarschuwd wanneer ze je aan willen vallen. Verschillende vijanden hebben hun eigen patronen en nemen een flitsende kleur aan om je hints te geven over wanneer ze je aan gaan vallen.

Je dient deze kleuren en patronen te leren lezen en hierop te anticiperen. Zo kun je op tijd uitwijken of de aanvallen blokkeren met je schild. Vooral aan het begin ben je namelijk nog erg squishy. Dit, in combinatie met het leren van de controls zonder begeleiding en de verrassend sterke tegenstanders, zorgt er misschien voor dat je een paar keer sterft aan het begin.

Veel vragen en weinig antwoorden

De demo die ik mocht spelen was kort, dus het roept meer vragen op dan dat er beantwoord worden. Het is nog totaal niet bekend waar het verhaal van de game over gaat. Het is dan ook erg onduidelijk hoe de wereld precies in elkaar steekt en of we andere personages gaan tegenkomen dat geen vijand zijn.

We weten ook nog niet wie het vosje is, waar deze vandaan komt of waar het heen wil. Wat wil (of moet) dit vosje precies doen en waarom dan? Als ook het verhaal een Zelda-achtige insteek heeft, dan kunnen we verwachten dat dit vosje de wereld wil redden. Of dit ook werkelijk zo is, moet nog blijken.

Doordat er nog veel onduidelijk is, heeft Tunic meer dan genoeg kansen om zich toch te onderscheiden als Zelda-kloon. Momenteel lijkt het er namelijk op dat de game, hoewel het erg schattig is, niets nieuws te bieden heeft. Misschien is het vrolijk design dan ook juist datgene waar we het van moeten hebben.