Kingdom Come: Deliverance

De Middeleeuwen waren geen gezellige tijd. Als je niet verging van de honger of verbrand werd vanwege hekserij, was er altijd nog de builenpest om je te vellen. Kingdom Come: Deliverance voert een verregaand realisme met betrekking tot de Middeleeuwse periode door. Maakt dit dat het spelen van de game net zo’n kwelling is als het echte leven in de Middeleeuwen? Of valt er ook nog wat plezier te beleven in het 14e-eeuwse Boheemse Koninkrijk?

Eerder zette ik al mijn eerste indrukken over Kingdom Come: Deliverance op papier. Toen had ik echter nog maar een paar uur rondgelopen in de game en was mijn Henry nog groen achter de oren. Inmiddels is Henry uitgegroeid tot een echte vechtersbaas, vrouwenverslinder en all-round figuur om rekening mee te houden in de Bohemen.  De hoogste tijd dus om een definitief oordeel te vellen over de game.

Van knoeier tot kanjer

Kingdom Come: Deliverance plaatst je in de schoenen van Henry. Wanneer je na de brute verwoesting van je dorp en de lange inleiding die daar op volgt voor het eerst met Henry de wijde wereld van de game in mag trekken, kom je er al snel achter dat je nog geen deuk in een pakje boter kunt slaan. Dat heeft deels te maken met het feit dat het even duurt om het vechtsysteem goed onder de knie te krijgen, maar ook met het feit dat Henry als simpele smidszoon een echte slapjanus is.

Hier breng je echter al snel verandering in door bepaalde handelingen herhaaldelijk uit te voeren. Klets je bij iedere koopman de prijs omlaag en probeer je ieder gevecht op diplomatieke wijze te vermijden? Dan gaat je Speech snel omhoog. Iedere paar levels krijg je vervolgens de keuze uit een aantal perks. Regelmatig moet je daarin een keuze maken tussen twee alternatieven die elkaar uitsluiten. Zo kun je bij Speech op een zeker moment kiezen tussen de highborn of de lowborn perk. De eerste geeft je betere spreekvaardigheid tegenover de adel, de tweede tegenover het gewone volk.

Andere perks laten je kiezen tussen verschillende skills. Kies je voor een bonus in strength die ten koste gaat van je charisma? Of juist andersom? Door gevechten niet altijd uit de weg te gaan maar zo nu en dan ook eens je zwaard te trekken, word je steeds beter in zwaardvechten. Hierdoor kun je middels perks een aantal extra combo’s unlocken. Door dit soort keuzes te moeten maken geef je al doende gestalte aan zowel de skills als het karakter van Henry, wat heel goed werkt.

Te zwaard!

Het vechtsysteem van Kingdom Come: Deliverance heeft op het eerste gezicht wat weg van For Honor. Je locked on op een tegenstander en loopt rondjes om elkaar heen om elkaar af te tasten. Met je rechter thumbstick kies je een richting voor je aanvallen, waarbij het belangrijk is goed te letten op de richting van het zwaard van de tegenstander. Ook is het belangrijk om goed op te letten welk wapen je gebruikt. Een bijl of een hamer is effectiever tegen een zwaar bepantserde ridder, maar een zwaard werkt weer beter tegen een vlugge bandiet.

Het vechtsysteem vergt wat wennen, maar werkt in één tegen één combat uiteindelijk heel goed. Wanneer je in massalere gevechten terechtkomt, houdt het echter helaas niet helemaal stand. De spannende showdowns worden dan vervangen door pogingen om in de houterig door elkaar bewegende massa een tegenstander te vinden om deze in zijn rug te steken.

Whodunit

Het feit dat de massale gevechten waarin je terechtkomt minder leuk spelen is jammer, vooral omdat het verhaal dat deze gevechten aan elkaar praat juist erg overtuigend is. Na de aanval op je dorp word je door heer Radzig Kobyla onder zijn hoede genomen. Samen met heer Radzig en enkele andere nobelen uit de omgeving probeer je er stapje voor stapje achter te komen wie er achter de vreselijke aanval zat.

Na een sterke start kakt het verhaal helaas aan het einde van de tweede akte een beetje in. De main quest heeft een sterke whodunit-structuur en bestaat daardoor sowieso al voor een groot deel uit het ondervragen van mensen en het inwilligen van informatie. Meestal wordt dit echter ook wel afgewisseld met de nodige actie, maar op een gegeven moment raakt deze balans dus helaas een beetje zoek. Je bent dan wel heel veel heen en weer aan het rijden en met verschillende mensen aan het praten. Zonder iets te spoilen kan ik echter wel zeggen dat dit in de derde akte van het verhaal weer helemaal goedkomt. Even doorbijten dus.

Verregaand realisme

Even doorbijten is sowieso een mantra waar zelfs de meest doorgewinterde simulatie- en RPG-gamers waarschijnlijk mee te maken gaan krijgen bij het spelen van Kingdom Come: Deliverance. Het realisme is namelijk op sommige punten wel erg ver doorgevoerd.

Zo moet je eigenlijk na iedere missie naar een dorp of stad om je zwaard te laten slijpen, je armor uit te laten deuken en je kleding te laten verstellen. Het moment dat je dan om negen uur ‘s ochtends op de stoep staat te wachten tot de kleermaker open gaat en deze pas een uur later open gaat om wat voor reden dan ook, roept bijzonder veel frustratie op. Het spelen van Kingdom Come: Deliverance lijkt op dat soort momenten net iets te veel op het echte leven.

Er zijn echter ook weer momenten waarop het realisme juist weer ontzettend goed uit de verf komt, zoals het feit dat je niet zomaar tijdens combat een healing potion kunt gebruiken om te genezen. Wanneer je op het nippertje een gevecht wint, je je wonden provisorisch weet te verbinden en vervolgens net op tijd een herberg of badhuis vindt om goed uit te rusten en te herstellen, is dat precies zo’n moment waarop het realisme voor spanning zorgt. In tegenstelling tot het in de rij staan voor de kledingwinkel ‘s ochtends vroeg.

Prachtig Bohemia

Wat ook op een positieve manier bijdraagt aan het realisme van de game, is de prachtig vormgegeven spelwereld. De uitgestrekte bossen, rivieren, heuvels en kastelen die de gamewereld rijk is, zijn een lust voor het oog. De spelwereld van Kingdom Come doet op een bepaalde manier denken aan de wereld van The Witcher 3: Wild Hunt. Beide voelen aan als echte werelden, die een geschiedenis hebben en waarin daadwerkelijk geleefd wordt door personages.

Daarbij moet wel gezegd worden dat de wereld van Kingdom Come wat kleiner aanvoelt dan de gemiddelde open world RPG. Ook is het niet zo dat je in de Bohemen struikelt over de quest givers en er achter iedere boom wel een nieuw avontuur op je staat te wachten. Dat betekent niet dat er niets te doen is, maar je quest log zal niet continu vol staan met tientallen onopgeloste quests. Toch zijn er in iedere nederzetting wel een of meerdere side quests te vinden, dus ook los van de main quest hoef je je dus niet te vervelen.

Nog steeds buggy

Kingdom Come: Deliverance is dus een game boordevol content die met name voor fans van realistische RPG’s enorm veel te bieden heeft. Het is dan ook bijzonder jammer dat de game nog steeds geplaagd wordt door een grote hoeveelheid bugs. Op het moment van schrijven is versie 1.04 van de game net uit, maar het grootste gedeelte van de bugs zijn nog steeds niet verholpen.

Van deze bugs zijn de visuele bugs nog het minst storend. Rare stuiterende camera’s tijdens gesprekken of een plotseling geval van enorme pop-in valt op, maar is niet extreem storend. Vervelender wordt het wanneer quests compleet vastlopen, hetgeen mij bij twee side quests gebeurd is. Het geval waarin ik door het dak van een alchemy-hut heen vloog en vervolgens te pletter viel, was weliswaar komisch, maar ook dat soort dingen horen niet te gebeuren. Tot slot heb ik een volledige crash van de game meegemaakt.

De buggy staat waar deze game in uit is gebracht is bijzonder spijtig, maar heeft mijn speelplezier uiteindelijk nauwelijks in de weg gestaan. Warhorse Studios heeft zich als kleine studio misschien wat veel hooi op de vork genomen met een dergelijk ambitieus project, maar ondanks de imperfecte uitvoering zijn deze ambitie en de resulterende game wat mij betreft erg lovenswaardig.