Nintendo heeft op z’n zachtst gezegd een top jaar. De Nintendo Switch is een regelrechte hit die het falen van de Wii U snel doet vergeten. Daarnaast heeft de Japanse gigant ook qua games goed de smaak te pakken met titels als The Legend of Zelda: Breath of the Wild, Arms en Splatoon 2. Om het laatste kwartaal goed door te komen ligt Nintendo’s focus vooral op Super Mario Odyssey en met een goede reden. De fabrikant heeft namelijk opnieuw goud in handen.

Sinds de lancering van de Nintendo Switch begin maart zien we plots een heel andere kant van Nintendo. Waar de Japanse gigant vroeger vasthield aan vaste stramienen, lijken ze nu spelers veel meer vrijheid te geven. Iets wat we overduidelijk terugzagen in Breath of the Wild, waarbij alleen het eindpunt vaststaat. Ook Super Mario Odyssey biedt een enorm niveau aan vrijheid, waardoor het spel heel anders loopt dan dat we eigenlijk van de serie gewend zijn.

Het verhaal van een man en zijn pet

Dat het allemaal een beetje anders loopt dan normaal merk je al meteen in de eerste seconden van de game. In plaats van dat Princess Peach nog gekidnapped moet worden, heeft Bowser haar al lang en breed te pakken. Mario is zelfs al met de reuzenschildpad in gevecht, maar dat gaat niet geheel van harte. De dikbuikige loodgieter delft het onderspit en wordt zonder pardon van Bowsers luchtschip afgeblazen, iets waarbij zelfs de legendarische pet van Mario het moet ontgelden.

Dat Bowser het deze keer niet alleen op Mario heeft gemunt, blijkt wel wanneer Mario neerstort in het Cap Kingdom. Menig koninkrijk is namelijk in puin gelegd of overgenomen door Bowsers onderdanen. Zonder pet is Mario natuurlijk gewoon maar een man, maar gelukkig komt daar snel verandering in door zijn kennismaking met Cappy. Als een van de Bonneter (de bewoners van Cap Kingdom) heeft hij namelijk nog een appeltje te schillen met Bowser, omdat hij ook het zusje van Cappy heeft ontvoerd.

Nieuwe gezichten, nieuwe mogelijkheden

De Bonneter vormen een compleet nieuw ras in het grotere Mario-universum, maar zijn daarmee lang niet de enige. De game laat zien dat er nog veel meer is in de wereld van Mario buiten het Mushroom Kingdom en toont daarmee ook tal van nieuwe gezichten. Zo maken we kennis met acht compleet nieuwe bevolkingen, zoals zeemeerminnen, pratende slakken en mensen.

Daarbij mag ook meteen gezegd worden dat de mensen de meest bizarre toevoeging vormen tot het geheel. Het gevoel dat vooral deze mensen niet thuishoren in dit universum blijft knagen, vooral omdat er geen goede verklaring is waarom de bewoners van New Donk City er zo anders uitzien dan Mario of Peach. In een universum van pratende paddenstoelen, schildpadden met een wens de wereld over te nemen en levende kanonskogels horen Jan de Wit en Klaas de Vries er gewoon niet bij.

Het is dan ook maar misschien het beste om de inwoners van New Donk City snel te vergeten, want ook op het gebied van gameplay voegen ze nauwelijks iets toe aan de game. Dit in scherp contrast tot de andere volkeren zoals de Bonneter en de Volbonans. De vork-vormige Volbonans stellen je bijvoorbeeld in staat om Mario te lanceren, terwijl de Bonneter Mario de mogelijkheid geven andere wezens tijdelijk over te nemen.

Gooi er met de pet naar

Dat is dan ook precies waar de game om draait: het tijdelijk overnemen van andere wezens om puzzels op te lossen en je avontuur voort te zetten. Cappy maakt het namelijk mogelijk om praktisch iedere vijand onder controle te krijgen: stapel Goombas op voor een enorme toren of bestuur Bullet Bill om stenen blokken te breken. Ook levenloze objecten zijn in sommige gevallen over te nemen. Zo kan Cappy schakelaars omzetten of auto’s besturen.

Dat Cappy de bijzondere kracht heeft om vriend en vijand over te nemen, is overigens maar de helft van het verhaal. Het bijzondere wezentje geeft Mario ook tal van nieuwe opties en trucjes. Zo kun je de pet gebruiken om objecten te breken, muntjes te verzamelen en zelfs extra lange sprongen te maken. Het zorgt ervoor dat je creatiever moet denken in de manier waarop je beweegt door de verschillende koninkrijken.

Natuurlijk brengt dat ook weer gevaren met zich mee voor Nintendo, omdat het level design veel meer moet toelaten dan dat in het verleden misschien gebruikelijk was. Gelukkig lijkt de Japanse fabrikant dit compleet te omarmen door de levels zo vrij mogelijk te laten en de speler zo min mogelijk restricties op te leggen. Dit beloont Nintendo zelfs door een subtiel stukje gamedesign: door de hele game liggen extra Power Moons en muntjes op de meest onmogelijke plekken verstopt om spelers uit te dagen de game naar zijn limieten te duwen.

Verzamelwoede

Met het noemen van de Power Moons en de muntjes haal ik ook meteen twee belangrijke onderdelen aan die in Super Mario Odyssey een makeover hebben gehad. Na sterren en zonnen maken manen de opwachting in Super Mario Odyssey als het primaire verzamelobject. Power Moons zie je echter in veel grotere aantallen terug dan dat je in bijvoorbeeld Super Mario 64 of Sunshine zag. De 120 die daar de standaard waren heb je in Odyssey na de eerste paar uur al op zak.

Dat is te danken aan de opzet van de verschillende werelden. Nog altijd verzamel je her en der Power Moons door het voltooien van vastgestelde doelen, zoals het bereiken van een hoge locatie of het verslaan van een eindbaas. Dit is echter maar een topje van de ijsberg, aangezien het merendeel van de Power Moons verstopt ligt door de verschillende levels. Zo zijn er tal van uitdagende tussenlevels waarbij praktisch altijd twee Power Moons zijn verstopt: eentje aan het einde van het level en nog eentje ergens verstopt. Het zorgt er dan ook voor dat je eigenlijk altijd op je hoede moet zijn, aangezien je geen Power Moons wilt missen.

Aan de andere kant hebben we de gebruikelijke gouden muntjes in Super Mario Odyssey. Deze dienen een aantal doelen, zoals het kopen van dingen, het meedoen aan evenementen en je weer tot leven wekken. Het bekende systeem dat je maar een beperkt aantal levens hebt, is namelijk compleet verdwenen in Odyssey. In plaats daarvan kost doodgaan je enkel tien muntjes, iets wat de moeilijkheidsgraad een stuk omlaag haalt.

Als je hoed maar goed zit

De gouden muntjes hebben ook nu weer een paars neefje in de vorm van lokale valuta. Naast de bekende gouden muntjes heeft namelijk ieder level een vijftig- of honderdtal paarse muntjes die verstopt liggen, met aan Mario de taak ze te vinden. Het verzamelen an sich levert je niet heel veel op, maar ze zijn wel weer te gebruiken in Crazy Cap-winkels. Deze keten aan modezaken is in elk koninkrijk terug te vinden, waarbij je nieuwe outfits en items kunt kopen voor Mario en zijn luchtschip: de Odyssey.

Daarbij kun je het zo gek niet bedenken of Mario kan het aanschaffen. Vaak zijn de outfits in het thema van het koninkrijk waarin je bent, maar soms zijn ze ook iets algemener. Denk daarbij aan een zomerse outfit in het Seaside Kingdom of een poncho en sombrero in het Sand Kingdom, maar ook een compleet over de top golftenue of clownspak behoort tot de mogelijkheden. De regio-specifieke outfits zijn daarbij praktisch altijd aan de paarse muntjes gebonden, terwijl de algemenere outfits met gouden muntjes te koop zijn.

Jammer genoeg zijn de outfits puur een cosmetische toevoeging die nauwelijks impact heeft op de gameplay. Sommige outfits zijn vereist om nieuwe ruimtes te openen, maar meer dan dat doen ze ook niet. Daar ligt dan ook een gemiste kans, want hoe tof was het geweest om beter bestand te zijn tegen de kou of hitte met de juiste outfit.

Een plezier voor oog en oor

Dat Super Mario Odyssey specifiek voor de Switch is ontworpen, is goed aan de game te zien. Vooral de grafische pracht en praal die Nintendo op het scherm weet te toveren zijn lastig voor te stellen op een console als de Wii U. Iedere omgeving voelt groots aan met tal van verborgen hoekjes en gaatjes, met overal kleine details om te ontdekken. Zo zie je in het Cascade Kingdom de fossielen van 8-bit Koopas en Goombas, terwijl New Donk City tal van verwijzingen heeft naar de Donkey Kong-games.

Ook aan de personages is duidelijk veel aandacht besteed, waarbij vooral Mario, Peach en Bowser er beter uitzien dan ooit tevoren. Vooral in de tussenfilmpjes zie je de extra rekenkracht van de Switch goed, waarbij zelfs de haren in Mario’s snor zijn te tellen. Naast dat Mario er nog nooit zo goed heeft uitgezien, klinkt hij ook zoals nooit tevoren. Het verschil in voetstappen afhankelijk van je ondergrond, het geluid dat vijanden maken of het rinkelen van muntjes. Het klinkt allemaal fijn, helemaal onder begeleiding van een heerlijke soundtrack vol met verwijzingen naar het verleden.

Misschien iets te makkelijk?

Super Mario Odyssey heeft maar weinig tegen zich en mag zich met een gerust hart aan het lijstje van toppers van 2017 toevoegen. Dat wil echter niet zeggen dat de game helemaal perfect is. Het grootste kritiekpunt dat we aan de game kunnen hangen, is dat de titel helemaal niet moeilijk is. Dit maakt de game ontzettend toegankelijk voor spelers die niet per se naar een uitdaging op zoek zijn of net beginnen met gamen, maar een lichte domper voor spelers die van een uitdaging houden.

Dat de game te makkelijk is, zie je vooral terug in de eindbaasgevechten. In de meeste gevallen is dit tegen de Broodals, een groep konijnen die zich trouw hebben gezworen aan Bowser. Deze dwaze figuren bieden echter nauwelijks tegenstand, waardoor je er zonder problemen overheen walst. Slechts tijdens een enkel eindbaasgevecht was het een beetje zoeken naar de juiste oplossing. De gamer die op zoek is naar een uitdaging zal dan ook vooral zijn voldoening moeten halen uit het verzamelen van alle muntjes en Power Moons.