Werken in de mijnen. De meeste Nederlanders zullen er nooit bij stilstaan wat voor gevaren dit werk met zich meebrengt. Veel gevaarlijker dan een verslaving aan het Zweedse Minecraft is het in Nederland immers de afgelopen jaren niet geworden. Datzelfde Zweden lijkt echter verzot te zijn op de gevaren uit de mijnen, want ook een andere studio duikt daar maar al te graag in. Voor de tweede keer daalt Image & Form de duisternis in, deze keer om ons te voorzien van SteamWorld Dig 2.

Voor iedereen die het origineel heeft gespeeld, brengt SteamWorld Dig misschien niet de grootste verrassingen. Iets wat al begint met het verhaal, want het vervolg haakt hier direct op in. Ditmaal neem je de controle over Dorothy, een vrouwelijke robot op zoek naar haar goede vriend Rusty. Inderdaad: dezelfde Rusty als waarmee jij in het origineel in de dieptes afdaalde.

Een verhaal aan de oppervlakte

De zoektocht naar Rusty brengt Dorothy al snel in tal van problemen. Wanneer de grond letterlijk onder haar voeten wegvalt, duurt het niet lang voordat ze kennismaakt met een bizarre cult. Een cult die zich maar al te graag opoffert aan de hogere krachten, zonder daar echt iets voor terug te krijgen. Die hogere krachten lijken helemaal niet zo hoog te zijn: een klein wezentje met een grote mond genaamt Fen vindt het vooral leuk om de cultleden onder stroom te zetten.

Wanneer het duo de handen (enigszins twijfelachtig) ineen slaat, blijkt al snel dat er meer aan de hand is. De reden dat de grond onder Dorothy wegzakte, zijn grote aardschokken die het dorp El Machino al tijden in spanning houdt. Het is dus aan Dorothy en Fen om de mijnen in te gaan en te kijken hoe de vork nou precies in de steel zit. Dat die taak ook nog eens mooi aansluit op de zoektocht naar Rusty is mooi meegenomen.

Pak de pikhouweel maar

Hoewel het verhaal van SteamWorld Dig 2 niet heel diepgaand is, is de game zelf dat wel. Het merendeel van de tijd ben je namelijk bezig om jezelf de diepte in te werken met je pikhouweel in je hand. Alles met precisie om jezelf niet compleet in de penarie te werken. In tegenstelling tot het vorige deel zijn deze mijnen namelijk niet meer willekeurig gegenereerd, maar met de hand in elkaar gezet. Iets wat aan alles is te merken, van de details in de verschillende paden tot aan de slim verborgen geheimen.

Dat alles op een specifieke manier is opgezet kan echter ook gevaren met zich meebrengen, zo merkte ik al snel. Tijdens mijn eerste poging met de game kwam ik muurvast te zitten in een grot waar ik mezelf in had gewerkt. Niet heel erg handig, maar het zorgde er wel voor dat mijn verhaal opnieuw moest beginnen. Gelukkig was dit al na veertig minuten en niet na vier uur, maar frustrerend is het zeker.

Dat wil niet zeggen dat je iedere minuut moet opletten welke steen je weghakt, want de game begint je al snel handvatten te geven om te zorgen dat je het hoofd koel kunt houden onder de grond. Dit gaat in de vorm van upgrades die je aantreft in verschillende upgrade-stations: een bekend principe dat goed is overgenomen van de Metroid-serie. Een serie waar Steamworld Dig 2 met regelmaat dingen uit leent, maar dat is zeker geen slecht teken.

Deze upgrades komen in verschillende vormen en maten, maar bieden de basis voor veel meer opties onder de oppervlakte. Belangrijke upgrades zijn bijvoorbeeld een grotere tas om meer spullen in te bewaren, de mogelijkheid om plakkende granaten af te vuren of een haak om langere afstanden af te leggen. Upgrades waardoor de reis aangenamer wordt, maar zeker niet makkelijk.

Geld moet rollen

Natuurlijk is het wel mogelijk om jouw leven als mijnwerker wat makkelijker te maken, maar dan moet er geld op tafel worden gelegd. De beste en enige manier om dat in El Machino te verdienen, is door de edelstenen uit de mijnen weer in te leveren bij de bewoners van het dorp. Die kunnen er immers voor zorgen dat jouw uitrusting beter kan worden, mits je niveau als mijnwerker natuurlijk hoog genoeg is.

Ieder level dat jouw uitrusting omhoog gaat, zorgt er ook direct voor dat er meer mogelijkheden vrijkomen in het verbeteren van jouw uitrusting. Dit zijn niet zozeer specifieke skills, maar wel handige verbeteringen voor jouw gear. Simpele voorbeelden zijn de kans om meerdere edelstenen in één slot te stoppen, of langere bescherming tegen zuur en lava. Het zou echter te makkelijk zijn om deze verbetering er zomaar bij te krijgen en dus daagt Image & Form je uit: zonder Upgrade Cogs geen upgrades.

Deze kleine gouden tandwielen liggen door de hele spelwereld van SteamWorld Dig 2 verstopt, maar laten zich niet zomaar vinden. Daarvoor zul je iedere puzzel moeten oplossen, ieder mogelijk hoekje moeten verkennen en moeten zorgen dat je je ogen altijd openhoudt. De game verbergt namelijk op geniepige wijze de vele ingangen naar geheime kamers en ruimtes om ze in te verstoppen. Het zijn dan ook weer diezelfde upgrades die het op den duur makkelijker maken om de tandwielen te vinden.

Met geweld kom je nergens

Ik heb de afgelopen 800 woorden nog geen woord gerept over de gevechten in SteamWorld Dig 2 en dat is ook met een goede reden, want dit is misschien wel het zwakste gedeelte van de game. Hoewel de kleine vijanden in de game een extra niveau van gevaar brengen aan het avontuur, voegen ze niet heel veel toe. Het zijn immers de natuurlijke gevaren die er het vaakste voor zorgen dat Dorothy aan een onfortuinlijk einde komt. Vallende stenen, druppelend zuur of kokende lava brachten me vaker om dan de opvallend grote kakkerlakken of bizarre cultleden.

Deze vijanden zijn echter voor het merendeel van de game gewoon te ontwijken. De enkele eindbaasgevechten in de game daarentegen zijn verplichte kost, maar voegen nauwelijks iets toe aan het geheel en lijken er meer als een moetje in te zitten dan wat anders. Het komt vaker neer op het ontwijken van kogels om daarna in te hakken op de vijand. Hoewel het op geen enkel moment echt zwak is, vraag je jezelf wel af waarom Image & Form de moeite hiervoor heeft genomen.

Een combinatie van stijlen

Dat je zoveel tijd onder de grond besteedt brengt natuurlijk een heel groot gevaar met zich mee. Wanneer het grafisch allemaal op elkaar begint te lijken, zou een game namelijk oersaai worden. Gelukkig heeft Image & Form daar voldoende aandacht in gestoken, waardoor je jouw uren onder de grond in verschillende omgevingen spendeert, allemaal met een eigen smoel. Terwijl de eerste uren nog vooral veel bruin met zich meebrengen, kom je later ook in kleurrijke en mysterieuze, overgroeide grotten. Haaks daarop staat een enorme tempel gevuld met vuurgerelateerde proeven en kokende lava, wat zo uit een Indiana Jones-film gehaald had kunnen zijn.

Dat is dan ook precies wat de stijl van SteamWorld Dig 2 zo karakteriseert: een mengeling van verschillende stijlen. Overal lijkt de inspiratie vandaan te komen voor de game. Of je het nou over de op Metroid-gebaseerde gameplay-elementen hebt of over het riooldorp dat zo uit Futurama lijkt te komen. Zelfs de muziek lijkt op verschillende punten inspiratie te halen, waarbij ik in sommige gevallen zelfs aan The Legend of Zelda wordt herinnerd.

De kunst is natuurlijk het combineren hiervan en dat is dan ook misschien de grootste prestatie van Image & Form, want ze doen dit haast naadloos. Hoewel het allemaal niet heel logisch is in de ogen van een rationeel persoon, past het allemaal perfect in het universum van SteamWorld. Precies de reden om de game zelfs na het verhaal nog goed wat uren door te spelen.