Het is een maand vol nostalgie voor Pixel Vault. Crash Bandicoot N. Sane Trilogy is namelijk onze Game van de Maand. De PlayStation 1-klassieker waarmee menig gamer zijn gameverslaving is begonnen, krijgt een waardige remaster. Crash Bandicoot is natuurlijk niet de enige klassieker van de PlayStation 1 die ons hart sneller liet kloppen. Het leek ons daarom een goed moment om terug te kijken op een aantal PS1-games.

Crash Bandicoot (1996)

Laten we meteen met onze inspiratiebron voor de Game van de Maand beginnen: Crash Bandicoot. Crash Bandicoot is een platformer waarin spelers met hoofdpersonage Crash vijanden moet verslaan, appels moeten verzamelen en uiteraard het einde van het level moeten bereiken. Crash heette trouwens niet altijd Crash Bandicoot, maar werd eerst Willie the Wombat genoemd.

Naughty Dog zag tijdens het ontwikkelen van de game een bandicoot in een dierengids staan en vond dit zo interessant dat ze hun hoofdpersonage wilden veranderen in een bandicoot. Uitgever Universal Interactive Studios hield stevig vast aan het feit dat het hoofdpersonage een wombat moest zijn en gaf aan dat ze hem Wuzzle wilden gaan noemen zodat het kinderen zou aanspreken. Na flink wat discussiëren besloot het team toch voor Crash Bandicoot te kiezen.

Wat mij destijds zo aantrok aan Crash was zijn karakter. Hij zag er in mijn ogen uniek uit door zijn kleur en nekloze lichaam en hij was gewoon knettergek. Wat mij ook het meest is bijgebleven is de belachelijk goede soundtrack. Zelfs nu, twintig jaar later, kan ik nog steeds een aantal deuntjes mee neuriën.

Crash Bandicoot ps1 games
Pixel Vault

Final Fantasy VI (1994)

Dit is een discussiepuntje. De ene partij schreeuwt dat Final Fantasy VII de klassieker is voor de PS1, de ander vind VIII weer uniek in het genre, maar voor mij was het toch echt Final Fantasy VI. De karakters zijn goed uitgewerkt, de gameplay was geweldig en het spel behandelt flink wat volwassen thema’s. Iets wat ik niet zo snel eerder zag in Final Fantasy.

Momenten die mij bij zijn gebleven zijn het operahuis, de spooktrein en het eiland aan het einde van de game. Vooral de spooktrein heeft een geweldige ontknoping en liet mij toch flink wat minuten naar het scherm staren in verbazing. De twee hoofdpersonages hebben niet het clichés heldenverhaal en maken flink wat menselijke problemen mee.

Ook de soundtrack in deze game bestaat uit prachtige stukken waarbij het operahuis een van de mooiste melodieën heeft. Zijn die andere Final Fantasy-games dan niet zo goed? Jawel want natuurlijk heeft Final Fantasy VII Aeris en Tifa en VIII bracht een aantal nieuwe elementen in de reeks, maar Final Fantasy VI kwam voor het eerst met thema’s die vaak taboe waren/zijn.

Metal Gear Solid (1998)

In 1998 maakte de gamewereld plaats voor een nieuwe grootheid. Metal Gear Solid werd de eerste game van een succesvolle reeks die zelfs vandaag nog succes heeft. Metal Gear Solid wist niet alleen de gamewereld vooruit te helpen, het zit boordevol easter eggs die mensen nog steeds bezighouden.

3D-games stonden in die tijd nog in de kinderschoenen en dus besloten de makers om de levels in het echt na te bouwen in Legostenen. Metal Gear Solid wist mede hierdoor erg goede 3D-levels te creëren. Verhaaltechnisch weet de game nog altijd indruk op mij te maken. Vooral de plottwist waarvan je het niet verwacht en de goed geschreven slechteriken die niet alleen maar slecht zijn om slecht te zijn.

Waarom deze game vooral blijft hangen, is het feit dat ze de vierde wand wisten te doorbreken. De eerste keer dat een karakter mijn geheugenkaart las en mij confronteerde met de games die ik speelde. Dus jij houdt van Castlevania? Wait what?

Spyro the Dragon (1998)

Tegenwoordig zien we Spyro vooral terug in de Skylanders-reeks, maar dit eigenzinnige paarse draakje is toch echt begonnen met zijn eigen game. Spyro the Dragon had niet een heel bijzonder verhaal maar dit was dan ook niet de focus van de game. De game richt zich namelijk vooral op de gameplay. In zes open werelden moest jij zoveel mogelijk van je soortgenoten redden, schatten terugveroveren en drakeneieren verzamelen.

In 1998 zag Spyro er grafisch goed uit, de animaties van het gezicht deden hun werk, waardoor de tekenfilmachtige personages goed tot hun recht kwamen. Toen ik begon met het spelen van Spyro viel mij vooral de besturing op. Alles is namelijk erg makkelijk om aan te sturen en de camera werkt vrij natuurlijk. Iets waar sommige games van tegenwoordig nog wat van kunnen leren.

Spyro blijft naast Crash Bandicoot een van de betere platformers in mijn ogen. De tekenfilmachtige setting en de prima besturing maken deze game een genot om te spelen.

Castlevania: Symphony of the Night (1997)

In mijn ogen de beste Castlevania uit de serie. De Castlevania-serie had al aardig wat fans door de SNES-versie, maar toen Castlevania eindelijk naar de PS1 kwam, was ik meer dan blij.

Wat maakt Symphony of the Night zo goed? De soundtrack staat misschien wel in mijn top vijf van beste soundtracks ooit en het level design is en blijft een van de sterkste punten van de game. In 1997 was ik vooral gewend aan vrij lineaire levels waar alles vanzelfsprekend leek. Symphony of the Night schudde mij flink wakker. Niet alles was logisch en de moeilijkheidsgraad was precies goed. Je had dan ook echt het gevoel dat je iets bereikt had als je een gedeelte verder wist te komen.

Daarnaast heeft Castlevania een van de beste twists in de gamewereld, wat ervoor zorgde dat de game twee keer zo lang werd met een geheel nieuw kasteel om te ontdekken. In die tijd was dat baanbrekend voor mij, waardoor ik deze game meerdere malen volledig heb doorgespeeld.

Natuurlijk zijn er tal van goede PlayStation 1-klassiekers die de gamewereld op zijn kop hebben gezet. Welke PlayStation 1-klassieker heb jij in je hart gesloten? Laat het ons weten!