1-2-Switch

Baby’s verzorgen, aapjes nadoen, koeien melken, modeshows lopen, kluizen kraken, het kan allemaal in 1-2-Switch. Nu de nieuwe console van Nintendo compleet uitverkocht is, zijn ook bepaalde spellen, zoals The Legend of Zelda: Breath of the Wild, schaars. 1-2-Switch blijft echter eenzaam achter in de schappen. Is dat terecht? Wij hebben de chips en cola erbij gepakt en een avond 1-2-Switch getest.

De Wii had Wii Play en Wii Sports en de Wii U had Nintendo Land. Deze games lieten de mogelijkheden van de nieuwe console en controllers zien. Papa, mama en oma stonden al gauw zwaaiend met de armen voor de televisie. 1-2-Switch is eigenlijk hetzelfde idee. De Joy-Cons bieden nieuwe mogelijkheden en dit wil Nintendo even showen. Ze proberen mensen te enthousiasmeren door middel van vrolijke trailers, maar dat de winkelschappen nog vol staan met deze game laat zien dat mensen er niet echt voor warmlopen.

Sfeer

Het wordt bij 1-2-Switch al gauw duidelijk voor welke uitstraling Nintendo gaat. De game bevat veel felle kleuren en de personen die het woord doen, zijn zó ontzettend enthousiast over alles wat ze melden. Hiermee lijkt de game zich toch meer op kinderen te richten dan op een meer volwassen publiek.

Het is een tikkeltje over de top, maar ik snap dat het in bepaalde settings wel erg vermakelijk is. Wanneer je een drankje te veel op hebt bijvoorbeeld. Het vrolijke gedoe bepaalt in ieder geval wel de sfeer en ik vermoed dat het Nintendo daarom gaat. Daar zijn ze in ieder geval in geslaagd.

Voor ieder wat wils

1-2-Switch kent maar liefst 28 minigames. Hierbij is een gedeelte ontzettend vermakelijk, origineel en leuk bedacht. Zo vraag ik me af welke geniale ziel is gekomen op het virtueel melken van koeien. Terwijl je de Joy-Con verticaal houdt, houd je enkele knoppen ingedrukt en maak je bewegingen van boven naar beneden. De ene keer komt er slechts een klein straaltje melk uit de uier, de volgende keer spuit de melk eruit; het is maar net hoe je de knoppen indrukt en en welke combinatie je maakt met de beweging.

Ook vermakelijk is de game waarbij je knikkers in de Joy-Con voelt zitten en moet raden hoeveel het er zijn. Dan is er nog een game waarbij je strijdt met je tegenstander om wie de rinkelende telefoon het eerst opneemt. Erg geslaagd en persoonlijk favoriet is toch wel het gokspelletje dat een variant is op Liar’s Dice. Jij en je tegenstander gooien twee dobbelstenen. Vervolgens voel je door middel van trillingen in de Joy-Con hoeveel je tegenstander heeft gegooid. Wat jij zelf hebt gegooid, weet je niet. Vervolgens moet je een strategie kiezen. Ga je je tegenstander adviseren opnieuw te gooien, omdat hij geen hoge score heeft? Of zeg je dat hij een hoge score heeft, terwijl zijn score bedroevend is? Want dat is het beste aan deze minigame: liegen is vaak de beste tactiek.

Verder een eervolle vermelding voor de game waarin je je tegenstander met een toverstok uitdaagt en vervolgens een battle houdt en de game waar je een schatkist moet ontdoen van alle kettingen die eromheen zitten. Erg origineel bedacht van Nintendo en vooral de laatste heeft een grote slagingskans op feestjes en partijen. De controls en sensoren werken goed en er valt verder niks aan te merken op deze minigames.

Het idee is leuk, maar de uitwerking is minder

Er zijn ook flink wat games die niet geheel doen wat ze moeten doen. Zo is er een minigame waarin je jezelf scheert. Je ziet je poppetje dat je scheert echter niet. De sensoren in de Joy-Con moeten het mogelijk maken om hiervoor je eigen gezicht te gebruiken. Leuk idee, maar in de praktijk werkt dit niet. Ik was met de Joy-Con m’n ogen aan het scheren, hier zat namelijk ook haar volgens de Joy-Con, die zachtjes trilt als hij haar scheert. Even later reikte ik naar de lucht met de Joy-Con en ook deze moest worden geschoren.

Wederom niet compleet geslaagd is de game waarin je met je tegenstander over het strand rent om een vlag te pakken. Je rent door op en neer te gaan met de Joy-Con. Wanneer je dichtbij de vlag bent, moet je je Joy-Con in de lucht te steken om de vlag te pakken. Vergeleken met de originaliteit van de andere minigames past deze simpele game niet echt in het geheel van 1-2-Switch.

Maar de grootste mislukking van 1-2-Switch is de minigame tafeltennis. Je speelt tafeltennis met je tegenstander, maar de bal is enkel te zien op de Switch-tablet. Dit zorgt voor verwarring en opnieuw lijken de sensoren in de Joy-Con niet goed te werken. Je slaat telkens mis, te vroeg, of in het net.

Prijs

Het moeilijkst te verkroppen van 1-2-Switch vind ik de hoge prijs die de game heeft. De game gaat over de toonbank voor maar liefst 50 euro. Dit is een immens bedrag voor een game die je waarschijnlijk niet dagelijks gaat spelen. In het Wii-tijdperk zaten de soortgelijke games Wii Play en Wii Sports in een pakket. Wii Play was altijd gebundeld met een Wii Remote, en Wii Sports zat standaard bij de Wii-console. Waarom Nintendo niet opnieuw voor zo’n opstelling heeft gekozen met 1-2-Switch, is mij niet duidelijk. Ja, het is een leuke game en de spelletjes zijn origineel. Maar is dit 50 euro waard? Nee.

Als Nintendo nou slim is, bundelen ze 1-2-Switch in de toekomst met een console. Dan heeft de gebruiker meteen een game die de potentie van de Nintendo Switch laat zien. Dit is zeker een reële optie, maar Nintendo gaat natuurlijk eerst even de boel compleet uitmelken en proberen je portemonnee leeg te roven.