Sniper Elite 4

Het vierde deel in de Sniper Elite-franchise ligt deze week in de winkels en we stuurden Robert op verkenning uit. In Italië trachtte hij het tij te keren in de oorlog tegen de nazi’s keren en maakte daar de weg vrij voor de geallieerde invasie. We laten hem nog testen op mogelijke oorlogstrauma’s, maar zelf meent hij al een helder oordeel over Sniper Elite 4 te kunnen vellen.

Het is 1943 en de nazi’s hebben hun eerste nederlagen geleden: voornamelijk in Noord-Afrika gaat het ze niet goed af. Mocht je Sniper Elite III gespeeld hebben, dan weet je dat een zekere heer Fairburne daar een sleutelrol in heeft gespeeld. Deze scherpschutter is na zijn missies aan de andere kant van de Middellandse Zee meteen op een boot richting Italië gezet, precies waar Sniper Elite 4 van Rebellion begint.

Fairburne arriveert aan de vooravond van de invasie op Sicilië en je hebt als speler uiteraard weer de schone taak om de oprukkende geallieerde troepen het leven wat gemakkelijker te maken. Van grote of juist hele korte afstanden moet je een eind maken aan het leven van hele nazi-bataljons. Je opereert ver achter de vijandelijke linie, waarbij een scherpschuttersgeweer je meest trouwe metgezel is.

Hitman met zuivere motieven

De opzet van Sniper Elite is goed te vergelijken met de Hitman-serie. Elk level kent een bepaald doelwit dat moet worden uitgeschakeld en de game geeft je een scala aan opties om je missie te volbrengen. Een groot verschil met de kale concullega van Fairburne, is dat laatstgenoemde niet moordt in opdracht van een obscure opdrachtgever, maar vecht voor volk en vaderland. Daarnaast is het neerschieten van nazi’s ook gewoon leuk.

Hoe de hoge piefen van het Derde Rijk worden uitgeschakeld is geheel aan de speler. Je kunt de naam van de beroepsgroep waar Fairburne toebehoort eer aan doen en uren in de bosjes liggen om vervolgens vanaf grote afstand je target door het hoofd te schieten. Voor een wat tijdsefficiëntere aanpak kun je ook wat dichterbij komen en je vijand nog even recht in de ogen kijken voor je een kogel of dolk tussen zijn ribben steekt. Uiteindelijk is het alleen van belang dat je doelwit wordt uitgeschakeld en je eventueel de essentiële informatie die de vijand bezit, bemachtigd.

Bioloog op gepaste afstand

Het schieten met een scherpschuttersgeweer is uiteraard waar de serie om draait. Elk schot dat je lost moet raak zijn en wanneer je hier in slaagt, word je net als in de vorige delen beloond met de typische X-Ray Killcam. In andere shooters wordt een treffer ook wel eens in slow motion getoond, maar Rebellion doet daar een schepje bovenop. Je ziet de kogel niet alleen je doelwit raken, maar ook waar de kogel het lichaam binnengaat en welke organen precies geraakt worden. Het is een enigszins macabere biologieles.

Al snel leer je waar de vitale organen van de nazi’s zitten (zo hebben ze wel degelijk een hart) en leer je al snel mikken op een oog of long voor het gewenste dodelijke effect. Uiteraard kunnen er extra punten verdiend worden wanneer je een doelwit in de edele delen raakt. Deze ‘testicle-shots’ leveren naast een fijne slow motion ook extra experience op en zo schop je het in rap tempo tot de hoogste rangen van het kommandokorps. Het geeft in ieder geval een heel andere betekenis aan de term ‘korpsbal’.

Mocht je de X-Ray Killcam toch iets te gruwelijk vinden, dan kun je dit ook gewoon uitschakelen.

Saaie drol

Voor een elite-soldaat is Fairburne zelf een vrij saai mannetje. Dit komt voornamelijk doordat er maar een flinterdun verhaal door de game heen zit. In het intro kom je niet veel meer te weten dan dat de soldaat waar je mee speelt eerder in Afrika gediend heeft; niet bepaald nieuwe informatie voor iedereen die ook het derde deel gespeeld heeft. Dan wordt er nog geprobeerd een soort complex verhaal uiteen te zetten over raketten en ene Kessler, maar het komt er gewoon op neer dat je mannen in grijze uniformen op de korrel neemt.

Voor elke missie zit een soort introductie waar je in een veilige omgeving met een paar actoren in gesprek kunt. Zij geven je dan nog wat extra doelen voor de komende missie. Het maakt de overgang tussen missies maar een klein beetje minder abrupt. Het zorgt voornamelijk voor irritatie, omdat hier de zeer matige voice-acting van de game naar boven komt. De stemmen galmen in het luchtledige en resoneren voor geen meter met de omgeving. Een klein detail, voornamelijk omdat het verhaal eigenlijk nergens over gaat en Karl Fairburne volledig lijkt te zijn afgestompt door de oorlog. Deze kerel gaat niet snel in een lijstje ‘game-personages waar je wel eens een biertje mee zou willen drinken’ komen.

Hoewel ik graag een episch drama had gezien dat zich kan meten met Enemy at the Gate, is Sniper Elite 4 nu eenmaal geen sterk verhalende game en eigenlijk is dat ook wel prima.

Tijdrovend beroep

Het fijne aan de fascisten in Italië zijn de locaties waar ze zich bevinden. Churchill noemde het gebied de ‘soft belly of the crocodile’, omdat de nazi’s hier het makkelijkst en in eerste instantie het hardst geraakt konden worden. Wat hij er niet bij vertelt is dat het buikje van de krokodil ook een heel mooi gebied is met veel variatie: prachtige landerijen, pittoreske dorpjes en mooie, strategische plaatsen in de Alpen zijn het toneel van je missies. Deze locaties zijn in detail uitgewerkt en enorm uitgestrekt.

Elke missie is een kleine wereld op zichzelf. Wanneer je alle extra missies wilt volbrengen en daarnaast zo onzichtbaar mogelijk wil blijven, is het verstandig in ieder geval een uurtje of drie vrij te maken. Tijdens een missie in een grote wapenfabriek bij een haven besloot ik me alleen te richten op de hoofddoelen, het was tenslotte donker, dus ik kon redelijk vlot ongezien tussen de verschillende loodsen doorsluipen. Uiteindelijk was ik twee uur onderweg en had ik bij het voltooien van de missie pas 65% van de doelen gehaald. Wil je daarnaast ook nog eens alle secundaire doelen volbrengen, extra’s verzamelen en achievements halen, dan kun je daar nog rustig een uur of wat bij optellen. Geen gebrek aan content dus.

Gebalanceerde moordpartijen

Het vorige deel kreeg als belangrijkste kritiekpunt dat de AI nog wel eens wat te wensen overliet. De ontwikkelaar Rebellion beloofde hun leven te beteren of in dit geval dus de computergestuurde nazi’s. Er is inderdaad enige verbetering zichtbaar. Vijanden zoeken cover, hebben een realistische kans om je te spotten en schieten met scherp. Het betekent dat een vuurgevecht tegen meer dan vijf vijanden af te raden is, zeker wanneer je niet het voordeel van je langeafstandswapen hebt.

Wat wel blijft is de dubieuze reactie van gealarmeerde soldaten zodra je een bepaald gebied verlaat. Het ene moment zijn ze in rep en roer, omdat je net een van hun kameraden van een brug afgeschoten hebt, en vervolgens gaan ze over tot de orde van de dag, omdat je net een paar meter te ver van ze verwijderd bent. Nu is dit enigszins te begrijpen, omdat de game anders wel erg lastig wordt en Rebellion de game duidelijk toegankelijk wil houden. Toch kunnen ook die hard scherpschutters hun hart ophalen. Wanneer je de moeilijkheidsgraad opschroeft naar hardcore moet je ook zelf de afstand en de wind meenemen in het nemen een schot.

Sniper Elite 4 stelt vrijwel iedereen in staat om de rol van een echte scherpschutter aan te nemen en heeft een mooie balans gevonden tussen echte actie- en stealth-gameplay. Het geeft een hoop voldoening om eerst een paar wachtposten uit te schakelen van grote afstand, waarbij het geluid van je geweerschoten wordt verhuld door een overvliegend vliegtuig. Om vervolgens de overgebleven, nietsvermoedende soldaten met je machine-gun uit te schakelen. Tegen de tijd dat de eerste versterkingen op je achtergelaten landmijnen trappen, ben jij alweer een kilometer verderop.

Multiplayer

De multiplayer van Sniper Elite 4 is een beetje een ondergeschoven kindje. De verschillende modi zijn slechts lichte variaties op het bekende death match-format, waarbij je in aangepaste locaties uit de campagne andere spelers door het hoofd moet schieten. Er zitten wel leuke elementen in. Zo kun je een potje winnen door niet de meeste kills te maken, maar door te zorgen dat je een tegenstander van een zo groot mogelijke afstand doodschiet. Echter is dit zeer lastig aangezien in de uitgestrekte maps van alle kanten vijanden kunnen komen en je het meest van de tijd bezig bent met close-combat.

Dit wordt in één modus onmogelijk gemaakt en dat is dan ook meteen de leukste manier om Sniper Elite 4 in multiplayer te spelen. In deze maps is er een onzichtbare muur in het midden geplaatst en vecht je in teams. Hierbij moet je als team erg stil in de bosjes liggen en proberen de vijand te spotten. Op het moment dat dat lukt klinken er dan ook meestal meerdere schoten, waarop je als team moet zorgen zo snel mogelijk een nieuwe verstopplek moet vinden. Het heeft een hoog sniper-gehalte, maar door het beperkt aantal maps gaat ook dit naar een paar uur wel vervelen. Sniper Elite 4 is een solo-game en dat je ook online kan is niet veel meer dan een leuke gimmick.

Sniper Elite 3.1

Het vierde deel in de serie doet dus eigenlijk vooral heel veel dingen goed, maar stiekem deed het vorige deel dat ook al. De vooruitgang is duidelijk zichtbaar: mooiere en gevarieerde levels, betere AI en nog meer vrijheid en mogelijkheden om missies naar eigen inzicht te volbrengen. Toch zijn het maar kleine stappen vergeleken met de sprong voorwaarts die Rebellion maakte van Sniper Elite V2 naar III.

Het gebrek aan echt grote vernieuwingen maken de eerder genoemde minpuntjes wel extra opvallend. Op zich is dit geen ramp en zeker wanneer je Sniper Elite III met veel plezier hebt gespeeld, gaat dat met dit vierde deel niet anders zijn. Het schiet allemaal net even scherper en er zijn heel wat uren aan extra content in Italië aanwezig. Dat deel vier kan doorgaan voor nummer 3.1 is dan ook snel vergeten zodra je de eerste nazi in je vizier krijgt onder de mediterrane zon.