De bèta van Battlefield 1 zit er op en dat betekent dat we pas op 21 oktober kunnen terugkeren naar de Sinaï Desert. Nu zijn niet alle redactieleden even positief over deze Battlefield map, maar dat geldt niet voor alle demo’s en bètalevels. Sommigen blijven je nog jaren bij, omdat ze unieke dingen bevatten die later niet in het spel zaten of simpelweg omdat je weken achtereen hetzelfde level speelde. Daarom vroegen we de redactie: welke bèta of demo is jullie bijgebleven?

In Hidden and Dangerous 2 speel je met een elite-eenheid van de SAS en moet je de Nazi’s op verschillende missies op cruciale punten schade toebrengen. Je ging op missie in het hoge noorden van Europa maar ook in de woestijn van Noord-Afrika. Ik zag echter weinig van al deze exotische levels toen de game uitkwam in 2003 want ik had helemaal geen geld om dure oorlogsspellen te kopen. Ik was verbannen tot de gratis multiplayer-demo van H&D2, waar maar een paar maps in beschikbaar waren. Daarbij was een map met in het midden een grote stalen brug mijn favoriet. In de mist (lees: zeer beperkte view distance) was de vijand moeilijk zichtbaar, maar jij dus ook. Hier maakte ik mij het campen, rushen en andere basisvaardigheden van de capture de flag-modus eigen. Toen ik de volledige game een klein jaar later eindelijk in huis had, bleek dat de campaign om iets meer strategisch inzicht vroeg. Tijdens de moeilijkste missies verlangde ik dan ook meer dan eens terug naar de vertrouwde brug uit de demo, waar ik tenminste wel skills had.

Vroegah, zo’n vijftien jaar terug, kreeg je van tijd tot tijd nog wel eens een demo-disc. Bij een magazine, in een winkel of bij een console zelf. Dat was ook het geval bij de PlayStation 2. De console was net op de markt, veel games waren er niet en de titels die er waren droegen een flinke prijs (tenminste, dat dachten we in de tijd). Dus waren mijn broertje en ik aangewezen op een enkele game en natuurlijk de befaamde demo-disc. Daarop was ook een demo te vinden van Dark Cloud. Veel snapte ik er niet van, maar wat me wel duidelijk was, was dat je dorpje door een groot monster werd opgeslokt en jij een kerker in moest om elementen van je dorp terug te vinden. SimCity meets The Legend of Zelda, om het maar even heel makkelijk te zeggen. Het mooie aan de demo was dat er geen limiet op zat. Zo lang je de console aan liet staan, kon je doorspelen. Of ik ooit het einde van de demo heb kunnen bereiken weet ik niet meer, maar regelmatig was er paniek omdat de stroom van de console af was. Kon ik weer opnieuw beginnen. Maar toch deed ik dat iedere keer met veel plezier. Toch is het altijd bij die ene demo gebleven. De volledige game heb ik nooit gespeeld en ook nu de game via de PlayStation 4 te spelen is, ben ik er nog niet aan begonnen. Ooit, misschien, als ik door al die andere games heen ben en eindelijk weer eens oude tijden wil herleven.

Mijn eerste keuze mag eigenlijk al geen verrassing meer zijn. Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik een horrorfan in hart en nieren ben. Een scare is tegenwoordig ver te zoeken. Dat juist een demo, of in dit geval een Playable Teaser, juist nog voor de nodige remsporen weet te zorgen, mag dan ook een unicum worden genoemd. Nu zal ik eerlijk bekennen dat ik vroeger wel meer demo’s heb geprobeerd die destijds voor wat angstige nachtjes zorgden (Resident Evil, Silent Hill). Toch vormt P.T. een slag apart. Wellicht heeft het te maken met het feit dat de teaser in eerste instantie niks met Silent Hill te maken leek te hebben, het was slechts een tech-demo. De hele hetze die naderhand volgde, maakte van P.T. daarna niet alleen een behoorlijk freaky demo maar ook een demo met een behoorlijke (onbedoelde) diepgang. Tot op de dag van vandaag staat de demo nog op mijn PlayStation 4, waar deze ook tot in den treuren zal blijven. Of ik ooit nog de ballen kan vinden om het uit te spelen, dat blijft de vraag.

Zo nu en dan hou ik wel van een uitdaging en ik heb dan ook met plezier, als je het zo wilt noemen, de Souls-games en Bloodborne gespeeld. Het voelt als een hele prestatie om een level of baas te verslaan in zo’n lastige game en dat werkt bij mij heel verslavend. Toch heb ik heel recent een demo van een titel gespeeld die het zo overdreef qua moeilijkheidsgraad dat het ook mijn geduld enorm op de proef stelde. Nioh is Dark Souls in een soort samuraiwereld, alleen dan meteen op New Game +++. De eerste twee vijanden die ik tegenkwam in de demo heb ik na ongeveer een kwartier en een keertje of tien sterven weten te verslaan. Het zal bij velen enorm irriteren om zo snel en veel dood te gaan, maar bij mij gebeurde hetzelfde als bij de Souls-games. De eerste uitdaging, al was deze maar heel minimaal, is behaald, dus door naar de volgende en deze demo had extreem veel uitdagingen te bieden. De volledige game moet nog uitkomen en zal bijna gaan voelen als keihard werken, maar de voldoening zal enorm zijn.