Stel je voor, een wereld waarin alles pax en vree is. Weg met criminaliteit, weg met ongelijkheid. Alles is mooi en dat alles is te danken aan de regering en een meute topfunctionarissen. Je hebt niks te klagen. Punt. Nou ja, je hebt niks te klagen omdat het niet mag. Klagen en andere vormen van insubordinatie zijn namelijk strafbaar verklaard door dezelfde mensen waar jij je mooie wereld aan te danken hebt. Ben je het er niet mee eens, dan word je ‘onopvallend’ uit de samenleving verwijderd. Vrede heeft een prijs en de prijs die je moet betalen is het inleveren van je vrijheid. Zou jij het doen? Wat is je meer waard, vrede of vrijheid?

Voor Faith is de keuze makkelijk. Zij heeft het namelijk niet zo op de regering die de schijn van vrijheid hoog weet te houden. Daarvoor is er iets te veel voorgevallen. Faith heeft meer verloren dan gekregen in de 24 jaren die ze jong is. Zo verloor ze op jonge leeftijd tijdens de November Riots haar moeder, wanneer een vreedzaam protest vreselijk uit de hand loopt. Haar leven staat totaal ondersteboven en door alle omstandigheden rent ze op 16-jarige leeftijd weg van huis, waarna ze een dievenleven op straat gaat leiden. Haar zusje Kate kiest juist voor het volledig tegenovergesteld leven van politieagente.

Het leven op straat is niet makkelijk en Faith mag dan ook van geluk spreken dat ze in contact komt met Merc, een trainer van Runners, waar hij ooit zelf ook toe behoorde. Runners zijn boodschappers die zich voortbewegen op een parcours-achtige manier. Rennend over daken en klimmend op alles wat je aan een muur vast kunt schroeven, doorkruist een Runner de stad. De regering vindt het allemaal maar niks, maar laat het toch toe zolang er geen herrie geschopt wordt. Dat de stad op het punt staat om een nieuwe burgemeester te krijgen werkt helaas niet bepaald in het voordeel, vooral niet voor Faith.

Het hoofd van de beveiliging van de nieuwe kandidaat wil namelijk zijn manschappen trainen om Runners op hun eigen territorium aan te pakken. Dit project, Project Icarus, komt alleen nooit van de grond. Robert Pope, de kandidaat in kwestie, heeft op een gegeven moment namelijk wat moeite met in leven blijven. Sterker nog, hij gaat keihard dood. Wat dan een beetje lullig is, is dat Faith’s zusje Kate wordt aangetroffen naast het lichaam van Pope. Eén en één is twee en Kate wordt in staat van beschuldiging gesteld. Ergens wordt een vuil spelletje gespeeld en Faith gaat rennen voor haar leven, maar vooral voor dat van haar zusje.

Met de medewerking van andere Runners spoedt Faith de stad af om ieder stukje informatie in te winnen. Zolang haar zusje als enige verdachte wordt aangewezen is Kate’s leven niet zeker. Gelukkig laat iedere crimineel een spoor achter en al snel wordt duidelijk dat de persoon die verantwoordelijk is voor de dood van Pope ook een spoor heeft achtergelaten, of in ieder geval vergat dat spoor geheel uit te wissen. Faith mag van geluk spreken dat ze een netwerk aan sympathisanten achter zich heeft, al wordt later in het verhaal duidelijk dat niet iedere Runner even betrouwbaar is. Vrijheid heeft een prijs, maar loyaliteit des te meer. Wanneer het stelsel waar je je tegen probeert te verzetten reikt tot diep binnen je inner circle, wie kun je dan nog vertrouwen? Het leven van Faith wordt er niet simpeler door.

En zo ontstaat een verhaal vol intriges, plotwendingen en ontknopingen, die we omwille van spoilers niet gaan uitdiepen voor de mensen die de originele Mirror’s Edge nog niet (uit)gespeeld hebben. In ieder geval is het een verhaal waarin pijnlijk duidelijk wordt gemaakt dat een idyllische wereld zonder zorgen een utopie blijft waar iedereen op hoopt, zonder echt na te denken hoe dat te realiseren zou zijn en tegen welke prijs. Hoe mooi en sereen de City of Glass ook lijkt, er schuilen altijd addertjes onder het heldere, perfect groene gras. Faith heeft in Mirror’s Edge persoonlijk kennisgemaakt met deze addertjes en zal dat in Mirror’s Edge Catalyst weer gaan doen. Welke addertjes dat zijn, dat lees je binnenkort in onze review.