Pokémon Gold en Silver – Goddelijke nostalgie
Vroegâh was alles beter! Rebecca ging met de roze bril op terug naar 2001 en testte of Pokémon Gold en Silver de tand des tijds hebben doorstaan. Is Pokémon Gold en Silver nog steeds tof anno 2016? Of kunnen we deze game maar beter stof laten happen achter op een plank?
Het is nog een kleine drie weken wachten tot de release van Pokémon Sun en Moon en ik besloot mijn tijd eens goed te besteden door nogmaals een oude game uit de kast te halen. Volledig in de stijl en hype van Pokémon moest het natuurlijk een titel binnen de franchise zijn. Ik besloot dan ook voor Pokémon Gold en Silver te gaan, met als belangrijkste reden dat Gold en Silver mijn favoriete games van de franchise zijn.
Ook ik behoor tot de groep die roept dat de eerste generatie het beste was met games in de vorm van Red, Blue en later Yellow. Nu heeft het feit dat Gold en Silver mijn favoriet zijn waarschijnlijk het meest te maken met mijn leeftijd. Pokémon Gold is de eerste game waar ik zelf voor gespaard had en hoewel ik jaren daarvoor ook met Yellow aan de slag ben geweest, was dit de eerste game die ik toch een stuk bewuster meekreeg. De keuze die ik moest maken voor Chikorita, Cyndaquil of Totodile was dan ook een van de moeilijkste ooit.
Vroeger en nu
Destijds was de tweede generatie echt een enorme vernieuwing op de eerste reeks games. Niet enkel doordat er weer honderd nieuwe Pokémon bij waren gekomen, maar ook door de nieuwe opties die deze allemaal met zich meebracht. Een van de grootste veranderingen werd geboden door de aanwezigheid van de Pokégear, een soort telefoon waarin je nummers kon opslaan en die de tijd voor je bijhield. Dit bood de nieuwe mogelijkheid het nummer van diverse trainers, en niet te vergeten die van je moeder, op te slaan. Vervolgens had je bijna constant ene Joey aan de lijn die de hele dag over zijn Rattata kon praten en je moeder die al je geld uitgaf aan potions, maar dat vergeten we voor het gemak maar even.
Nu klinkt het bijhouden van de tijd niet zo spectaculair. Waarom op je Game Boy kijken als je waarschijnlijk ook een klok in huis hebt hangen? Maar dit zorgde ervoor dat er een dag-en-nacht-cyclus werd ingesteld. Op deze manier kon je specifieke Pokémon vangen die ofwel overdag of ‘s nachts tevoorschijn kwamen. Dit zorgde ervoor dat je een grotere variatie had in de Pokémon die je op één plek kon vangen. Nu stellen deze twee opties misschien niet zo heel veel meer voor in de hedendaagse game-wereld, maar destijds was het een enorme vernieuwing en eentje die ik met stralende ogen heb bekeken.
Voor mijn gevoel was de game grafisch ook helemaal het einde. Hoewel ik hem wel tig keer gespeeld heb, is dat beeld van de eerste keer nooit helemaal weggegaan. Natuurlijk zijn de titels, zeker in vergelijking met de aankomende Sun en Moon, helemaal niet zo mooi meer. Toch merkte ik dat ze nog steeds geweldig vond om naar te kijken, maar dat zal hoogstwaarschijnlijk dankzij een flinke nostalgische bril zijn.
De grootste reden waarom ik van mening ben dat de tweede generatie games binnen de franchise nog steeds de beste is, komt door het feit dat de game twee gebieden biedt om te verkennen. Nadat je Johto volledig hebt uitgespeeld krijg je namelijk ook de mogelijkheid opnieuw door Kanto heen te struinen. Iets wat de speelduur enorm verlengt, maar daarnaast ook een grote knipoog is naar fans van het eerste deel. Tot op heden is dit niet nogmaals gedaan, tenzij je de remakes meerekent, en dit vind ik persoonlijk begrijpelijk maar zeer jammer.
Het verhaal
Hoewel de verhaallijn eigenlijk hetzelfde doel heeft als alle andere Pokémon-games, Pokémon Master worden, bieden Gold en Silver net wat andere kleine nuances. Zo kom je op gegeven moment in een stad en blijkt de gymleader niet aanwezig te zijn. Jij bent keihard bezig om de beste te worden dus daar komt flink wat gemopper bij kijken. Vooral als blijkt dat er een Pokémon ziek wordt en dat jij als ‘toevallige voorbijganger’ gevraagd wordt een medicijn te gaan halen. Ook is dit de game waarin alle spelers een shiny Pokémon konden aanschouwen, namelijk de Red Gyarados.
Al deze bovenstaande punten maken dat Pokémon Gold en Silver naar mijn mening de beste zijn in de franchise, maar ook zeer zeker nu nog geschikt zijn om een keer op te pakken. Natuurlijk zijn de opties die destijds nieuw waren nu niet meer zo spectaculair, net als de graphics. Maar laat dit je er zeker niet van weerhouden om deze parel alsnog op te pakken of eens een keer opnieuw te spelen.