Mafia III

Het wordt steeds lastiger voor ontwikkelaars om een unieke game op de markt te brengen. Alles lijkt al te zijn gedaan. Op het gebied van shooters weet niets ons meer te verbazen en elk thema lijkt intussen te zijn verbruikt.  Vooral ontwikkelaars die er elk jaar een game uit persen, moeten met hun franchise de meest absurde capriolen uithalen om nog iets nieuws te kunnen brengen. Gelukkig heeft de Mafia-serie van 2K hier minder last van, al weerhield dat de makers ervan niet om de franchise van een nieuw kleurtje te voorzien. Letterlijk zelfs. 2K beloofde ons gouden bergen met Mafia III, waarin we met de Afro-Amerikaanse Lincoln Clay de duimschroeven bij de Italiaanse maffia aandraaien. Toch lijken 2K en Hangar 13 het verkeerde edelmetaal te hebben gekozen.

Hoe mooi zilver ook is, als je goud hebt belooft, moet je ook leveren, dat is de deal. In de jaren 60 kwam je er ook niet mee weg, wat dan weer wel schitterend wordt weergegeven in Mafia III. Waar de metafoor op slaat kun je misschien al een klein beetje raden, maar daar kom ik later nog op terug. Voor eenieder die niet zo goed weet waar Mafia III over gaat, hier een korte uitleg. In Mafia III neem je de controle over Lincoln Clay, een jonge Afro-Amerikaanse man die zojuist zijn tijd heeft gesleten in Vietnam. Lincoln heeft een tumultueuze jeugd gekend, wat duidelijk wordt uitgelegd door Father James, Lincolns adviseur en priester. Met het vocht van de Vietcong nog achter de oren pikt Lincoln meteen weer de klusjes op voor maffiabaas Sammy Robinson, de man die Lincoln ziet als zijn ‘vader’. Al vroeg in de game wordt duidelijk dat loyaliteit zijn uitwerkingen kan hebben. Wanneer de Italiaanse maffia, geleid door Sal Marcano, na de laatste klus met de Zwarte Maffia alles en iedereen overhoop haalt, hadden ze beter moeten zorgen dat niemand het meer kon navertellen. Ook Lincoln Clay niet.

En zo start het spel van wraak en het halen van gerechtigheid, al wordt gerechtigheid in New Bordeaux bepaald door de man met de diepste zakken, in dit geval nog steeds Sal Marcano. Je weg naar deze maffiabaas zal lang en moeizaam worden als je alles alleen moet opknappen. Gelukkig zijn er meerdere criminele bazen die last hebben van Sal’s monopoliepositie. Het duurt dan ook niet lang voor je hulp kunt verwachten van een stomdronken Ier, een pittige Haïtiaanse tante en zelfs van een oude bekende in de Mafia-games. Dat je hulp krijgt, betekent daarentegen niet dat het klusje snel geklaard is. Sterker nog, je zult letterlijk uren moeten jagen op de juiste mensen voordat je ook maar in de buurt komt van mensen die er écht toe doen.  De ladder der hiërarchie in de Italiaanse maffia zal hoe dan ook beklommen moeten worden. Daar begint meteen het eerste pijnpunt van Mafia III.

Hoewel Mafia III absoluut niet in de categorie ‘Nou, die heb ik ook in een middagje uitgespeeld’ hoort, zou de game een stuk beter hebben gescoord als niet iedere klus hetzelfde was geweest. 2K beloofde een game waarin het aan de gamer was hoe hij de klus klaarde, wat klopt als je de lethal of non-lethal aanpak als enige ‘kijk maar hoe je het doet’-opties rekent. Het enige echte doel is om ervoor te zorgen dat alle luitenanten en capo’s van Marcano hun zaakjes kwijtraken en daarna ook hun leven kwijtraken. Ik denk dat ik er niet ver naast zit als ik zeg dat 90 procent van alle missies bestaat uit ‘kill that guy’, ‘destroy this’ en ‘interrogate him’, waarmee je dit doel bereikt. Hierdoor voelt het na een tijdje allemaal behoorlijk repetitief aan. Ik betrapte mezelf erop dat ik in het begin nog erg de moeite nam om het allemaal fancy fancy aan te pakken. Op het laatst gooide ik gewoon overal maar handgranaten naar binnen om zo snel mogelijk weer door te kunnen. Dood is dood, am I right?

Nu hoor ik je al denken: “Hoezo gewoon een handgranaat naar binnen jensen? Hoe zit het met wachters?” Uiteraard zijn er een hoop wachters te vinden op elk ‘turf’ waar jij niet hoort te komen. Het uitschakelen van deze wachters wordt daarentegen iets te eenvoudig gemaakt door Hangar 13. Vooral wanneer je zekeringskasten hackt, wat een van de optionele activiteiten is, is het te gemakkelijk om ze te spotten. Je minimap laat zien waar ze zijn en welke kant ze op kijken en ze worden daarbij ook nog eens met een dikke rode streep omlijnd in de game. Verstop je om het hoekje, fluit een keertje en er komt er altijd een polshoogte nemen. Een behoorlijk brute takedown is het resultaat en je kunt weer door naar de volgende als je je spots een beetje handig uitkiest. Ben je wat minder subtiel en ga je gewoon al schietend naar binnen, dan is de nood ook nog niet tergend hoog. Echt goed samenwerken doen de guards niet altijd, wat meteen het ‘georganiseerde’ uit georganiseerde misdaad haalt.

Wanneer een kamer echt stampvol wachters zit, zul je vaak wel een backup plan moeten fixen, vooral als er meerdere sentries aanwezig zijn. Deze sentries zullen als een malle richting een telefoon sprinten wanneer ze je zien en direct hulptroepen inschakelen. De fout die Hangar 13 daar dan weer mee maakt, is dat ze deze sentries als een gekleurde tussen de Klu Klux Klan laten opvallen door met mega grote letters SENTRY boven ze te displayen. Dat maakt het voor jou handig om als eerste deze klikspanen van extra lood in de noedel te voorzien. Daarna is het easy pickings voor Lincoln, die als een ware Vietnam-veteraan met ieder wapen overweg kan. De enige die het nog echt moeilijk kan maken is de politie, die door onschuldige omstanders gealarmeerd kan worden.

Nu raak ik op een punt waarvan ik moet zeggen dat ik Hangar 13 er voor moet recommanderen. Sowieso maakt de ontwikkelaar vanaf het begin al duidelijk dat ze niet van plan zijn de boel te romantiseren. In een korte verklaring voor aanvang van de game geeft de studio al aan dat Mafia III voor sommigen aanstootgevend kan zijn, vooral voor de zwarte medemens. In de tijdspanne waarin Mafia III zich afspeelt vierde racisme hoogtij in de States (wat nog niet helemaal over lijkt te zijn) en Hangar 13 is niet schuw geweest met het verwerken van dit sentiment. Er wordt behoorlijk wat afgeniggerd en ook de aanwezigheid van de Klan, al heten ze hier de Southern Union, is van de partij, met brandende kruizen en al. Alsof dat nog niet genoeg is, zul je als zwarte crimineel ook vaak merken dat ook de politie selectief is met uitrukken. Wanneer je ergens in een sloppenwijk een andere Afro-Amerikaan zijn auto ontfutselt, kom je er nog aardig mee weg. Met een beetje mazzel sturen ze één agent, omdat het moet. Loop je daarentegen in een prominente wijk met je pistool in je hand dan heb je binnen no-time meer agenten op je nek zitten dan dat er vliegen op stront zitten. Het afschudden van deze agenten is ook een taaie klus. In luttele seconden schieten ze je banden aan flarden en pompen ze kilo’s lood in je. Tenzij je het water in duikt. Ergens hebben agenten een hekel aan water.

Mocht je nu toch de mazzel hebben gehad dat je de achtervolging hebt overleefd, dan kun je ervoor kiezen om eens lekker te cruisen in een vers gestolen bolide onder het genot van een aardig stukje muziek. In deze zin heb ik twee van de grootste pluspunten van de game vermeld. New Bordeaux is namelijk groot, erg groot, en vooral in de avonduren ontzettend indrukwekkend. Daarbij is new Bordeaux ook erg divers. Van de bayou tot aan de rosse buurt van de stad, alles ademt zijn eigen unieke sfeer. Deze sfeer wordt bijzonder versterkt door het tweede pluspunt: de muziek. Terwijl je je over een van de vele wegen baant, kun je lekker meezingen (of neuriën) met enkele van de bekendste nummers uit de jaren ‘60. Ik roep een Painted Black, What A Wonderful World en Folsom Prison Blues als enkele voorbeelden. Ook de her en der verspreide Playboys, die je stiekem als een gluurder kunt doorbladeren, en de te verzamelen Vargas-schilderijen waar menig parmante boezem op prijkt, voegen toe aan de stemming die Hangar 13 probeert te creëren. Hoe erg je je ook aan sommige dingen kunt ergeren, dit alles verzacht misschien toch weer je irritaties.

Want ja, daar gaan we weer, ook Mafia III is geen perfecte game. Sterker nog, Mafia III bevat nogal wat foutjes. Sommigen vallen onder de categorie schoonheidsfoutjes. Denk daarbij aan ragdolling lijken, clipping en het feit dat iedere auto in de game handgeschakeld is (waar automatische versnellingsbakken de standaard vormden destijds). Vervelender wordt het wanneer je toch merkt dat de draw distance niet erg ver is, vooral in de achteruitkijkspiegel van je auto. Pop-in is dan ook onvermijdelijk. Natuurlijk is het niet ondenkbaar gezien de enorme wereld naadloos te doorkruisen is. Toch laat het een gevoel van ‘dit had mooier gekund’ achter. Ik lees op het internet een hoop vergelijkingen met GTA V. Ik kan je vertellen dat Mafia III wat dat betreft niet vergelijkbaar is. Het enige waar dit niet helemaal voor geldt, zijn de cutscenes, die voortreffelijk zijn gemaakt en ingesproken.

Het wordt helaas nog vervelender wanneer objectives niet gehaald kunnen worden door het gebrek aan interactie met voorwerpen of keiharde vastlopers van de game, die ik helaas veelvuldig ben tegengekomen. Wanneer ik een krat met contraband moet vernietigen die er helemaal niet staat, wordt het lastig om verder te kunnen. Het lijkt alsof de game dat op dat moment zelf ook snapt, gezien ik veelal tegen een blauw scherm van mijn PlayStation 4 aan moest kijken. Of ik een rapport wil verzenden. Nee, ik wil gamen! Ik wil Mafia III spelen, potverdingdangdulleme!

Want ja, en ik weet dat het na dit relaas heel gek gaat klinken, Mafia III is een rete-verslavende game. Na elke hit wil je stiekem toch weer door naar de volgende. Je moet en zal die Sal Marcano tussen de visjes laten zwemmen. Ondanks de vele fouten die Mafia III rijk is, beleef je toch een hoop uren aan sfeervolle gameplay. Hoe je het ook bekijkt, New Bordeaux is toch die virtuele wereld waar je eventjes de sfeer van de States tegen de jaren ‘70 kunt opsnuiven. SFEER!… sfeer, alleen sfeer. Echt waar. Daarbij komt ook kijken dat je stiekem toch verlangt naar de grote ontknoping. Wat gebeurt er namelijk met een geharde crimineel als Lincoln Clay wanneer zijn nemesis sterft en de vacature van hoogste maffiabaas in de stad vrijkomt? Het is dat je er uren op moet wachten voordat je dat te weten komt. Van mij hoor je niks. Hey, I ain’t no snitch!

Om tot een slot te komen kan ik alleen maar zeggen dat Mafia III niet de perfecte game is waar ik de loftrompet over kan blazen. Mafia III is daarentegen ook niet de game die ik met een gewicht om de enkels de rivier in gooi. Het is niet awesome maar ook niet shit. Mafia III schommelt er een beetje tussenin. Hoewel de sfeer echt subliem is overgenomen en de game je gemakkelijk uren van je vrije tijd kan kosten, was het allemaal wat beter te verhapstukken geweest als het een stuk minder repetitief en buggy was geweest. Ik vind het oprecht zonde dat ik Mafia III niet de lof kan geven waar ik mezelf maanden op heb voorbereid. Hangar 13 laat namelijk letterlijk het eerste en het laatste half uur van de game zien hoe ze een geweldig verhaal kunnen presenteren. Helaas zijn de uren daartussen niet van hetzelfde kaliber. Het is niet helemaal ‘the offer you can’t refuse’ geworden. I’m not saying you must, but you can. Die keuze laat ik aan jou. Ik zal je er niet voor laten omleggen.