Battlefield 1
Oorlog. Al sinds jaar en dag weten we dat er eigenlijk niemand van beter wordt. Mannen en vrouwen gaan naar het front om nooit meer terug te keren. Dorpen en steden worden met de grond gelijk gemaakt. Families worden uiteengerukt. Toch is, vooral voor ons Nederlanders, de Eerste Wereldoorlog een vergeten oorlog. Dat zal echter snel veranderen want Battlefield 1 laat een krater achter die niet snel vergeten kan worden.
Voordat we beginnen aan de review, willen we vermelden dat de game volledig is gespeeld op de pc-versie.
De oorlog waarmee het begon
Op het moment dat ik de eerste geruchten rondom Battlefield 1 hoorde, was ik enigszins teleurgesteld. De Eerste Wereldoorlog? Wat moet ik daarmee? Dat waren toch alleen maar loopgraven en langdurige slagvelden? Daar is toch niets aan? Het waren allemaal vragen die door me hoofd gingen, maar dat naarmate de maanden vorderden steeds verder in de achtergrond verdwenen. Want Electronic Arts en DICE lieten zien dat de oorlog een kant had waar ik helemaal nog niet bekend mee was. Een gruwelijke, donkere kant welteverstaan.
Want wat blijkt? De Eerste Wereldoorlog waren niet enkel loopgraven en slagvelden. WO1 was de start van oorlogvoering zoals we dat vandaag de dag kennen. Tanks maakten hun opwachting. Terreur kwam voor het eerst ook van boven. Wapens werden geavanceerder. Oorlog in zijn algemeenheid werd destructiever en niets en niemand was meer veilig. Niets laat dat zo goed zien als de verrassende singleplayer-modus van de game: War Stories.
Het lijkt erop dat ontwikkelaar DICE van zijn fouten uit het verleden heeft geleerd. Met de invoering van Battlefield: Bad Company kregen we singleplayer-modi in de games. Maar hoewel deze in de spin-off van de serie vol humor en chaos waren, was de hoofdreeks vooral heel serieus. Iets wat de plank vaak missloeg, met een verhaal dat niet wist te boeien en karakters die snel weer vergeten werden. In Battlefield 1 is dat totaal anders: je gaat meeleven met de karakters en krijgt een gevoel over hoeveel de oorlog wel niet heeft vernietigd. De oorlog die alles had moeten eindigen, maar in plaats daarvan slechts het begin was.
War Stories
De singleplayer van Battlefield 1 heeft namelijk niet één hoofdrolspeler, maar zes. Dat komt omdat het verhaal zes losse verhalen verteld van gebeurtenissen uit de oorlog. Alles begint in Storm of Steel, waarin je de controle krijgt over verschillende soldaten. Echter blijkt dat de soldaten alles behalve heilig zijn: doodgaan zal je sowieso en dat houdt het verhaal niet tegen om door te gaan. Een naam verschijnt in beeld en jij kruipt in de huid van een andere soldaat.
Hoewel deze structuur van ‘een missie die doorgaat ondanks dat de speler neer gaat’ direct hoge verwachtingen schept, is dit helaas het enige moment dat dit terugkomt in de game. Toch is het wel een begrijpelijke keuze van DICE wanneer je de rest van het verhaal speelt. Want ondanks dat je met een lichtelijk open mond achter blijft aan het einde van de eerste, schept het niet de band met het karakter dat je bij de rest van de verhalen wel krijgt.
Zo zijn er de gebeurtenissen van de Britse soldaten in Cambrai, Frankrijk tijdens Through Mud and Blood. In Friends in High Places verruil je het platteland voor het Franse luchtruim met de Amerikaanse piloot Clyde Blackburn. Ook het front in het Midden-Oosten komt uitvoerig terug naar boven in de singleplayer van Battlefield 1 en loop je zelfs T.E. Lawrence, uit de verhalen beter bekend als Lawrence of Arabia, nog tegen het lijf.
Vijf compleet verschillende verhalen, in compleet verschillende gebieden met compleet verschillende opdrachten. Wat ze echter allemaal gemeen hebben is dat ze laten zien wat voor impact de oorlog had. Dat echt niets heilig was en dat alles en iedereen kapot kon. Het is misschien wel een van de meest impactvolle representaties van de oorlog die we in lange tijd gezien hebben.
Toch is het jammer dat DICE er voor heeft gekozen om de oorlog maar van een enkele kant te laten zien. Uiteindelijk weten we niets van de Duitse, Oostenrijkse of Ottomaanse troepen, buiten dat het de slechteriken zijn. Maar net zoals er broekies aan de Westerse kant voor het eerst de dood in werden gestuurd, is dat natuurlijk ook zo bij de vijand. Waarom we daar nooit eens wat van te zien krijgen blijft dan ook maar de vraag.
Multiplayer met een verhaal
Toch ben je na een uur of zes wel door de singleplayer heen. Natuurlijk kan je er nog een keer doorheen om alle verborgen items te verzamelen, maar uiteindelijk kom je toch voor de multiplayer. Gelukkig heeft DICE ook daar goed naar het verleden gekeken, om te zien wat wel en vooral niet werkte. Iets wat tot een aantal verrassende, maar succesvolle veranderingen heeft geleid.
Momenteel beschikt de game over een zestal multiplayer-modi, met de vertrouwde Conquest, Domination, Team Deathmatch en Rush die hun terugkeer maken. Daarbij heeft Rush dit keer een twist gekregen. De aanvallende partij moet nog steeds twee punten opblazen voordat het slagveld opschuift. Deze punten zijn dit keer echter communicatietorens die de verdedigende partij kan gebruiken om luchtaanvallen op de tegenstander af te roepen.
Volledig nieuw is de War Pidgeons-modus. Hierin strijden twee teams over de controle van een postduif. Wanneer een team deze in handen heeft, moeten ze deze voor een periode vast hebben waarna ze deze los kunnen laten. De tegenpartij heeft op dat moment heel even de tijd om de duif neer te halen; als deze de thuisbasis weet te bereiken zal er namelijk artillerie op de vijand worden geschoten. Een vermakelijke afwisseling die op een interessante manier het tijdperk gebruikt.
De meest opvallende verandering zijn echter de Operations: een stukje verhaal gefuseerd in de multiplayer van de game. In de modus reis je af naar één van de verschillende fronten om aan een grote slag mee te vechten. Echter heeft iedere slag zijn eigen verhaal en hier maken we dan ook kennis met de tegenpartijen: gedurende een korte introductie ontdek je waarom de zijde waar jij deel van bent in de slag vecht.
Een Operation is echter niet beperkt tot slechts een locatie. Als aanvallende partij is het de bedoeling dat jij de tegenpartij wegdrijft uit een gebied. In ‘Rush’-stijl verover je telkens twee punten die de tegenstander verder terug drijft. Lukt het om de tegenstander helemaal terug te duwen, dan zal het gevecht zich uiteindelijk verplaatsen naar een ander level, waar de strijd verder gaat.
Een hele klus om als aanvallende partij dit te overwinnen. De kans is dan ook groot dat de verdedigers je zullen tegenhouden en de overmacht hebben. Wanneer dit gebeurt en de aanvallende partij verliest, zal deze nog één laatste kans krijgen om alles uit de kast te halen en toch nog verder door te trekken. Een soort ‘sudden death’ waarbij het tij alsnog gekeerd kan worden.
Titanen op het slagveld
Toch is het niet alleen deze laatste redding die het tij kan keren. In Battlefield 1 maken de Behemoths namelijk hun opwachting: enorme voertuigen die de verliezende partij kan krijgen wanneer de afstand tussen de twee partijen te groot wordt. Als ik dan enorme voertuigen zeg, bedoel ik ook echt enorm.
Zo is er het luchtschip, de L30. Dit enorme gevaarte kan letterlijk de hel vanuit de hemel op de aarde laten slaan. Gewapend met bommen, kanonnen en machinegeweren kan het voertuig vliegtuigen uit de lucht schieten en soldaten op de grond het leven zuur maken. Wanneer het de tegenpartij lukt om de L30 neer te halen zal iedereen echter moeten rennen voor zijn leven, want het wrak zal het complete slagveld veranderen.
De gepantserde trein is de keuze voor op het land: een enorme trein met meerdere kanonnen, machine geweren en luchtafweergeschut. Deze trein verplaatst zich dwars door het speelveld heen en laat niets heel van alles wat in het vizier komt. Echter is de trein natuurlijk een enorm doelwit dat niet van de ingezette koers kan afwijken. Ideaal voor soldaten met anti-voertuig granaten en tanks met anti-voertuig kanonnen.
Maar ook vanuit de zee is er niemand veilig met de Dreadnought. Schepen die vanaf een flinke afstand vijanden op het vaste land kunnen bestoken met artillerie, maar ook vijanden op zee kunnen uitschakelen met verschillende kanonnen. Net als met de L30 kan dit schip zich vrij verplaatsen over de open wateren, waardoor echt niemand op het slagveld veilig is zolang dit schip in het water drijft.
Old-school power-ups
Gelukkig is het niet zo dat je per se op een Behemoth moet wachten om je oppermachtig te voelen. Dat kunnen de elite-troepen namelijk ook. Een drietal power-ups die je op het slagveld kan tegenkomen en je net iets meer kracht geven om vijanden omver te blazen. In hetzelfde systeem als dat we kennen uit Star Wars Battlefront kan je de controle krijgen over een soldaat met vlammenwerper, een extreem gepantserde soldaat met machinegeweer of een soldaat met tank sniper.
Daarbij heeft iedere ‘power-up’ natuurlijk zijn eigen voor- en nadeel. Zo kan de vlammenwerper veel chaos zaaien en vijanden in hoge snelheid uitschakelen. Echter moet deze soldaat continu een gasmasker op waardoor hij langzaam is en een beperkt zicht heeft. De tank sniper heeft een enorm, verwoestend jachtgeweer waarmee hij op lange afstand tanks kan uitschakelen. Het nadeel is dat het geweer ontzettend langzaam is en dus veel tijd kost om te vuren en herladen. De sentry met zijn machinegeweer is daar weer het tegenovergestelde van als wandelende tank. Deze soldaat kan zonder enig probleem allerlei schoten weerstaan, maar is langzaam en kan juist geen gasmasker op.
Alleen de zon gaat voor niets op
Je hebt hem al meerdere keren terug zien komen ondertussen: het gasmasker. De gasgranaat is namelijk een van de nieuwe toevoegingen aan het arsenaal in Battlefield 1. De game voegt verschillende nieuwe granaatsoorten toe naast je standaard granaat, zoals de gasgranaat, de antitankgranaat en de vuurgranaat. Ook heb je als speler wat meer keuze uit melee wapens. Dit keer niet alleen maar messen, maar ook batons, scheppen en knuppels. Daarbij heeft ieder wapen andere effecten. Een mes is ideaal voor snelle aanvallen, maar doet bijvoorbeeld minder schade.
Ook andere wapens vormen verrassende toevoegingen. Zo waren er in de tijd natuurlijk nog geen raketwerpers. In plaats daarvan heb je de beschikking over het raketgeweer om flink wat schade uit te delen. Echter kan je deze alleen gebruiken als je stilzit. Een ander mooi voorbeeld is de draagbare mortierinstallatie, die je ergens kan neerzetten en kleine mortieraanvallen kan uitvoeren op de vijand.
Waar je voorheen echter nieuwe wapens kreeg door ze heel veel te gebruiken, gaat dat in Battlefield 1 anders. Dit keer zal je ieder wapen eerst moeten vrijspelen en dan aanschaffen met verdiende punten. Met iedere rang die je stijgt krijg je namelijk ‘War Bonds’: punten die je kan besteden aan nieuwe wapens en accessoires. Maar deze wapens zijn niet direct beschikbaar. Naast je algemene rang heeft ook iedere klasse een losse rang die je moet levelen door veel met de specifieke klasse te spelen. Alleen dan komen alle wapens beschikbaar en kan je jouw arsenaal goed uitbreiden.
Maar als dat het enige zou zijn, zou iedereen op den duur met hetzelfde arsenaal rondlopen. Daarom maken ook de Battlepacks hun terugkeer, maar in een iets andere vorm. Battlepacks krijg je door bepaalde doelen te voltooien of door willekeurig uitgekozen te worden aan het einde van een potje. In ieder Battlepack zit een nieuwe ‘skin’ voor je wapen die je weer op het slagveld kan kiezen. Krijg je echter een skin voor een tweede keer, dan kan je deze vernietigen. Het ‘scrap’ wat daarbij beschikbaar komt kan je daarna inleveren voor een Battlepack in verschillende gradaties om je geluk opnieuw te beproeven.
Oud maar vertrouwd
Misschien wel de belangrijkste vraag rondom een shooter in de Eerste Wereldoorlog is hoe het allemaal speelt. Het verhaal kan nog zo tof zijn, de wapens en voertuigen nog zo indrukwekkend. Als het allemaal voor geen meter speelt, schiet je er nog niets mee op. Gelukkig gaat voor Battlefield 1 het motto ‘oud maar vertrouwd’ zeker op. In de multiplayer voel je in alles dat het een echte Battlefield-game is.
De game zoekt de balans van tactiek en chaos op, al kan deze soms doorslaan in complete chaos wanneer er 64 spelers op één punt lijken samen te komen. Dat zorgt er echter wel voor dat goede samenwerking wordt beloond en dat weten de mensen van DICE als geen ander over te brengen. Als enkeling ga je het simpelweg in Battlefield 1 niet redden; eenheden zijn een noodzakelijkheid wanneer je een beetje goed wilt presteren.
Hetzelfde gaat op voor de levels uit de multiplayer, die allemaal de balans tussen close-combat en lange afstand gevechten opzoeken. Levels zoals Namiens zorgen voor hectische gevechten in de nauwe straatjes en open pleinen, terwijl de Sinaï woestijn de ideale locatie is voor sluipschutters. Het wisselt elkaar allemaal lekker af en gaan niet snel vervelen.
Een plaatje voor in de geschiedenisboeken
Dit alles wordt door DICE op een oogstrelende manier neergezet. We hebben het al vaker geroepen de afgelopen maanden, maar het audiovisuele niveau van games lijkt met de dag nieuwe pieken te bereiken. Battlefield 1 doet daar nog een extra schepje bovenop met prachtige omgevingen, geweldige effecten en gedetailleerde voertuigen, wapens en personages. Ieder moment is een waar plezier om naar te kijken, zelfs als je met een harde explosie om het leven komt.
Dit alles wordt natuurlijk kracht bijgezet door de fenomenale Frostbite-engine die de game al een aantal jaar goed heeft ondersteund. In een vliegtuig blaas je zonder enige problemen het dak van een huis. Tanks rijden dwars door muurtjes heen en een houten schuur is voor een flinke laag kogels ook niet veilig. Gebouwen brokkelen beetje bij beetje af, lijdend onder het hevige geschut in de game. Het gaat allemaal dynamisch en ziet er geweldig uit. Behalve als je zelf in het huis ligt. Dan doet het vooral pijn.
Toch is de game grafisch niet perfect. Zo nu en dan kwam ik vreemde glitches tegen in de game. Een steen die toch niet zo massief was als ik dacht toen ik er dwars doorheen kon kijken. Een vijand die zo door een muur een huisje binnen stapt. Een soldaat die zich soms wat houterig beweegt of al glijdend over het slagveld gaat. Het zijn allemaal dingen die geen impact hebben op het verloop van de game. Maar het is zonde dat ze er in zitten, want het doet net wat afbreuk aan de ervaring.
Ook het audio-gedeelte van de game is dik in orde. Kogels suizen om je oren. Tanks geven een flinke dreun en als er een L30 luchtschip neer komt kan je maar beter even je oren dicht doen. Ook het artillerie is niet iets waar je vrolijk van zal worden als je er te lang te dicht bij staat. Die machines maken namelijk heel veel lawaai. Toch zijn het vooral de schreeuwen van stervende soldaten die me nog lang zullen achtervolgen. Hartverscheurend en bloedstollend tegelijk.