Het succes van Horizon Zero Dawn – De juiste draai gevonden
Tomb Raider, de Mass Effect-trilogie, The Witcher 3 en Horizon Zero Dawn hebben één ding gemeen: ze behoren tot de beste games die ik ooit heb gespeeld. Toch ging het bij de eerste drie games niet zonder slag of stoot. Waar ik bij Horizon Zero Dawn direct verliefd was, kon ik in de andere drie games mijn draai totaal niet vinden. De games gingen terug naar de winkel en later kocht ik ze nog een keer wanneer ze in de aanbieding waren. Hoe komt het dan dat de nieuwe IP van Guerrilla nog niet terug is gegaan?
Laat ik als eerst voorop stellen dat ik games als Tomb Raider en The Witcher 3 echt wel een eerlijke kans heb gegeven. Ik bedoel: ik houd van Action-adventures en RPG’s, lees mezelf altijd goed in wanneer ik een game koop, bekijk meer dan genoeg gameplay en maak meer dan genoeg uren in de game. Toch liep ik na een aantal uur weer teleurgesteld terug naar mijn retailer om de game in te wisselen. Wat het nog saillanter maakt, is dat dit ook games zijn waar ik echt ontzettend naar uitkeek op basis van trailers, gameplaybeelden en reviews.
All aboard the hypetrain
Hoe anders was dat bij Horizon Zero Dawn. Om te beginnen deden de trailers me weinig. Ik had veel gekke dingen gezien in games, maar hoe kan Guerrilla nou een realistische setting van de mensheid aan elkaar breien met die grote mechanische robots? Ik zag het niet en wilde het misschien ook niet zien. Daarnaast leek Aloy me een ontzettend irritant karakter. Haar hele voorkomen leek me iets te veel gejat van Lara Croft. Tot slot werd ik ook niet echt wild van de trailers. Er was in mijn ogen weinig uitleg over de game en ik zag voornamelijk texture pop-up. Iets dat totaal onbegrijpelijk is, want in een trailer valt dit natuurlijk prima weg te poetsen.
Toch moest ik me opnieuw schuldig maken aan de door mij zo afgehouden hypetrain. Op het laatste moment wist deze toch mijn hoofd binnen te denderen. Zoals ik in het rondje redactie over Horizon Zero Dawn al uitlegde, ben ik ontzettend gevoelig voor hype. Ondanks dat ik het dus niet zag zitten om de game te spelen, besloot ik toch om hem te halen. “Als het dan echt niks is, zal ik hem wel weer voor vijftig euro verkopen”, was de gedachtegang. Tot op de dag van vandaag ben ik er blij mee. Ik heb ook nog totaal geen moment gehad om mijn vijftig euro op te halen.
De ‘supergame’
Hoe komt het dan dat deze game me wel bij de keel weet te grijpen, maar andere games niet? Na lang nadenken heb ik een paar punten gevonden die deze ervaring zo bijzonder maken. Om te beginnen bewijst de game in alles haar ongelijk over de standpunten die ik in had genomen. Het verhaal spreekt me aan, omdat de game zich hierin duidelijk onderscheidt van andere games. Zo is er een veel grotere rol voor krachtige vrouwen en etnische groeperingen. In veel games worden zij juist naar de achtergrond geschreven. Naast het verhaal ziet de game er ook nog eens prachtig uit. Natuurlijk er is hier en daar nog wel een keer een pop-up te zien, maar goed, hier stoor ik me niet aan, omdat het zelden voorkomt.
Naast dat de game mijn ongelijk keer op keer bewijst, doet de game nog iets anders heel goed. Het combineert de dingen van mijn favoriete games en heeft er voor mij een grote ‘supergame’ van gemaakt. Wat vond ik namelijk tof in The Witcher 3? Dat was het verhaal, de setting en de vijanden die redelijk uniek waren. Horizon biedt al deze facetten aan. Bij Tomb Raider vond ik de manier van combat tof, namelijk het lekker losgaan met een pijl en boog. Aloy beheerst dit voor mij tot in de puntjes. Zo vind ik het schieten met de boog zo tof, dat ik alles onderweg neer wil schieten. De verschillende soorten pijlen die je kan afvuren en de verschillende pantsers van je vijanden, maken de combat ook nog enigszins tactisch. Hierin doet de game mij weer heel erg denken aan het eerder genoemde Mass Effect. Die game was namelijk ook enorm tactisch te spelen met verschillende wapens en manieren van vechten. Deze game bood tevens een heerlijke skill tree, die voor mij altijd diep genoeg ging. Je hoefde er niet uren in te neuzen, maar je had wel genoeg keuzes. Je raadt het natuurlijk al, dit geldt voor Horizon Zero Dawn ook.
Al deze punten maken dat het voor mij de ultieme game is. Toegegeven, ik heb hem nog niet uitgespeeld en ik weet ook niet of ik de tijd heb om dit op zeer korte termijn te doen. Wel weet ik van mijn mederedacteuren dat het alleen maar toffer wordt. Ik kan dan ook niet wachten om aan het eind van een lange werkdag naar huis te gaan en even met Aloy de wereld verder te ontdekken. Hetzelfde geldt eigenlijk voor nu. Had ik me maar aan die vijfhonderd woorden uit de intro gehouden, dan had ik alweer een kwartier langer in de wereld kunnen opgaan.